Budynek mieszkalny skromnego mieszczaństwa
Budynek zbudowany jest z drewna, kamienna jest jedynie podbudówka. Ścianami przylega on do innych zabudowań, które razem tworzą kwadrat z zamkniętym podwórcem na środku.
Na podwórzec prowadzi jedna brama, na tyle szeroka, aby mógł nią wjechać wóz. Poza nią są również mniejsze wejścia z każdego otaczającego budynku. Znajduje się tu murowany zbiornik, w którym mieszkańcy trzymają wodę. Poza tym na podwórcu składuje się odpadki a czasem też drewno na opał. Stałymi lokatorami są brudne, wygłodniałe koty i psy strzegące dobytku swoich panów.
Wnętrze budynku jest niezwykle ciasne, zaś prowadzące na kolejne kondygnacje schody swą stromizną niewiele różnią się od drabiny. Na parterze znajduje się niewielki zakład krawiecki, oraz mieszkanie jego właściciela Oskara Meitza. Jest to szanowany człowiek, a zarazem najbogatszy mieszkaniec budynku, mogący sobie nawet pozwolić na taką rozrzutność, jak szyby w oknach. Wyżej, w dwóch oddzielnych izbach, mieszkają wraz z całymi rodzinami nieco biedniejsi, ale posiadający stałą pracę lokatorzy. Ich mieszkania urządzone są skromnie: kilka prostych, wielokrotnie reperowanych mebli i niewielki piecyk.
Strych dawno przestał spełniać funkcję składziku. W ogromnym ścisku żyją tu najbiedniejsi mieszkańcy. Ludzie żyjący z dorywczych prac, kradzieży i żebractwa. Podczas deszczu, przez stary, pokryty gontem i marnie uszczelniony sianem dach, wlewa się woda. Zimą jest tu niewiele stopni powyżej zera, mieszkańcy tłoczą się wtedy wokół dającego odrobinę ciepła komina.
Podobnie jest w piwnicy. W jednej, zamkniętej na klucz komórce Oskar trzyma narzędzia, oraz szpule materiałów, w drugiej składowany jest opał. Reszta przestrzeni, poprzegradzana prowizorycznymi kotarami, jest mieszkaniem dla kilku, nieposiadających nic biedaków.
