Wstęp
Akcja scenariusza toczy się na terenie kompletnie wyniszczonym przez Burzę Chaosu, dokładne umiejscowienie nie ma jednak znaczenia. Ważne jest jedynie, aby było to miejsce odludne, położone z dala od miast i głównych szlaków. Terenami tymi rządzi szlachcic, zajmujący starą rodową warownię. Na potrzeby przygody przyjęto, że będzie on nosił tytuł barona, jednak nie ma to większego znaczenia. Scenariusz ma charakter uniwersalny i może zostać dostosowany do dowolnej drużyny. Jest to zarazem typowa przygoda "po drodze" – nie jest więc wymagane wcześniejsze wprowadzanie bohaterów w mające nastąpić wydarzenia. Natomiast dobrze by było, gdyby poruszali się oni pieszo.
I jeszcze jedna uwaga: scenariusz porusza temat śmierci, a szczególnie samobójstwa. Warto się więc zastanowić, czy jego poprowadzenie nie urazi któregoś ze współgraczy.
Na szlaku
Dawno już minęło południe. Trwa kolejna godzina monotonnej wędrówki nieuczęszczanym, bocznym traktem. Od dwóch dni nasi bohaterowie nie spotkali żywej duszy. Okolica sprawia przygnębiające wrażenie. Po obu stronach drogi rozciąga się spalony las, z popiołów wyrastają bujne chwasty, sterczą poczerniałe pnie drzew z kikutami gałęzi. W powietrzu wciąż wyczuwalna jest woń spalenizny. Co pewien czas można natknąć się także na zgliszcza chat, ruiny osady i ledwie teraz dostrzegalne połacie pól.
Spotkanie
Szlak zaprowadził naszych bohaterów na szczyt niewielkiego wzgórza. W oddali można dostrzec jeszcze wyższe wzniesienie i zarys warowni. Doskonale widać także dalszy ciąg schodzącego w dół traktu, ruiny jakichś budynków oraz zmierzającą z naprzeciwka niewysoką postać prowadzącą za uzdę konia.
Nieznajoma, trzymająca w wolnej ręce kostur, wygląda makabrycznie. Jest niska i przygarbiona, odziana w kilka warstw brudnych łachmanów. Łatwo zauważyć nienaturalnie pulchną, jowialnie uśmiechniętą twarz i małe, kaprawe oczka. Jej głowę pokrywa kilka pojedynczych kęp loków. Jednym słowem – wiedźma. Prowadzony przez nią koń wygląda zupełnie zwyczajnie, jest tylko wychudzony i zaniedbany. Co ciekawe – jest osiodłany. Wiedźma cały czas mruczy coś do siebie, albo do konia, co chwila oblizując wargi. Później BG będą mogli się dowiedzieć, że zwą ją Starą Erną.
Tymczasem z ruin zajazdu zaczynają wypełzać ludzkie cienie. Wieśniacy w łachmanach suną powłócząc nogami ku wiedźmie. Starcy, kobiety, dzieci. Wbrew pierwszemu wrażeniu, jakie powinni odnieść bohaterowie, to nie zombie ale żywi ludzie. Ci, którzy przeżyli Burzę Chaosu a teraz wegetują w tych ruinach.
Jeżeli bohaterowie nie przerwali marszu, powinni dojść do ruin zajazdu w momencie, gdy wieśniacy zaczną osaczać wiedźmę. Po chwili sytuacja staje się jasna. Wieśniacy chcą odebrać jej konia, czyli cenne źródło mięsa, które pozwoli im przeżyć. Są tak zdesperowani, że pojawienie się bohaterów jedynie nieznacznie zbije ich z tropu. Dla zdobycia konia gotowi są zaryzykować życie. Część z nich jest uzbrojona w widły, jakąś podniszczoną broń, itp. Czarownica jednak broni zwierzęcia i opędzając się kosturem mamrocze wciąż, że "nie można", "musimy się spieszyć", "idzie burza". Pytana o konia rzeknie, jakby do zwierzęcia, "przyszedłeś do mnie, prawda? Sam przyszedłeś". Wbrew obawom wiedźma nie używa magii – chociaż jest do tego zdolna. Jedynie w momencie zagrożenia życia lub gdy sprawa będzie ewidentnie przegrana, zamieni się w szczura, by umknąć w spalony las. Dobrze by było, gdyby jej się to udało – ze względu na dalszy ciąg scenariusza nie powinna zginąć w tej scenie.
Rozstrzygnięcie
Głównie od działań bohaterów zależy, jak zakończy się ten epizod. Trzy podstawowe warianty finału wydarzeń to:
- Oddanie konia wieśniakom – w tym przypadku wiedźma skorzysta z zamieszania i umknie a bohaterowie dodatkowo będą mogli dowiedzieć się paru rzeczy. Dalsza część scenariusza pozostanie bez zmian.
- Umożliwienie przejścia wiedźmie – zapewne nie obejdzie się bez kilku ofiar ze strony wieśniaków. Wiedźma czym prędzej podąży dalej. Wariant ten uwzględniono w dalszej części scenariusza. Gdyby przypadkiem bohaterowie zechcieli jej towarzyszyć spróbuje przekonać ich, aby jednak podążali swoją drogą. Może nawet wspomnieć, że "tak pomogą bardziej, prawda?". Gdy to nie poskutkuje wymagana będzie znaczna modyfikacja dalszej części scenariusza.
- Przywłaszczenie konia – nie bez protestów wiedźmy i ofiar ze strony wieśniaków. Dalsza część scenariusza pozostanie jednak bez zmian.
U podnóża
Bez względu na to, jak zakończy się epizod przy zajeździe, najpewniej bohaterowie prędzej czy później udadzą się w dalszą drogę. Powoli zbliża się wieczór. Wkrótce powinni dotrzeć do podnóża wzgórza, na którym wznosi się mocno sfatygowana budowla. Trakt łukiem okrąża wzniesienie, podczas gdy odchodząca od niego droga pnie się spiralnie wokół wzgórza. Z kolei kawałek dalej, ledwo widoczna wąska, stroma ścieżka, wiedzie na przełaj wprost ku bramie. Zamek to zdecydowanie określenie na wyrost. W istocie jest to bowiem niewielka kamienna warownia. Twierdza jest już wiekowa, nosi również ślady ostatnich wydarzeń. Jedno jej skrzydło jest na wpół zrujnowane. Jakimś jednak cudem oparła się fali Chaosu, która przetoczyła się przez ten teren. BG uważnie przyglądający się zamkowi mogą ujrzeć w oknie wieży sylwetkę kobiety.
Nasi bohaterowie mają teraz dwie podstawowe możliwości: udać się do warowni lub ruszyć w dalszą drogę. Na razie zakładamy, że uczynią to pierwsze. Jeżeli zdecydowali by się jednak ominąć warownię, kobieta w oknie będzie próbowała ich zawrócić rozpaczliwym, histerycznym wręcz wołaniem: "Nie! Nie możecie! Na pewno wiecie... Powiedzcie...".
Przed bramą
Obojętnie, którą drogę wybiorą nasi bohaterowie, wkrótce powinni dotrzeć pod bramę warowni. Przez cały czas z okien wieży będzie obserwowała ich kobieca postać. Będąc bliżej można dostrzec, że jest atrakcyjną, dojrzałą kobietą, ubraną skromnie i schludnie. Od razu też rzucą się w oczy jej długie rude włosy. Co więcej - w jej ruchach widać coraz większe podekscytowanie. Gdyby bohaterowie wybrali dłuższą drogę – chociażby ze względu na zdobytego konia – kobieta będzie przebiegać od okna do okna, śledząc ich poczynania.
"Witajcie! Kim jesteście? Macie wieści od Jonathana? Od pana von Hadroff?" – zawoła gdy będą już blisko. Przedstawi się jako Anna von Hadroff, niegdyś – to znaczy nadal, chociaż obecnie brzmi to groteskowo – pani tych ziem.
Bohaterowie mogą – zgodnie z prawdą – zaprzeczyć. Mogą jednak - zwłaszcza po rozmowie z wieśniakami – z różnych pobudek spróbować oszukać kobietę. Jeśli tak uczynią, to przez dłuższą chwilę będzie mierzyła wzrokiem bohatera, który zdecydował się ją oszukać. "Przysięgnij na swoją duszę!" – przemówi w końcu. Gracze już powinni odczuć, że to poważna sprawa. Jeżeli bohater przysięgnie, kobieta znów popatrzy mu prosto w oczy. Zdawać się będzie, iż ta chwila ciągnie się w nieskończoność. "Kłamiesz" – orzeknie.
Wtedy, a także gdy w jakiś sposób prawda – czyli brak wiadomości – wyjdzie na jaw, ciało kobiety jakby zwiotczeje, znikną gdzieś targające nią jeszcze przed chwilą emocje. Nie będzie patrzyła na BG, ale gdzieś daleko przed siebie. Gracze powinni wyraźnie odczuć, że to właśnie słowa przemawiającego bohatera wywołały ten stan.
"Odejdźcie stąd! Odejdźcie..." – odezwie się nieobecnym głosem. Potem wycofa się w głąb komnaty, znikając naszym bohaterom z oczu. Po kilku chwilach lub bezskutecznym pukaniu do bramy czy nawoływaniu, wieczorne niebo nad zamkiem przetnie błyskawica. A długo po niej przetacza się grzmot.
Jeżeli bohaterowie jednak nie skręcili do zamku tylko podążyli dalej szlakiem, po pewnym czasie również dojrzą ów błysk i usłyszą grzmot.
W zamku
Niezależnie od tego, jak przebiegała rozmowa z kobietą, bohaterowie będą mogli chcieć dostać się do środka. Również wtedy, gdy powrócą do zamku później (patrz dalej). Nikt nie reaguje na nawoływanie, łomotanie do wrót, itp. Jednak, o dziwo, brama na dziedziniec nie jest zamknięta na sztabę, można ją po prostu otworzyć. Inny sposób dostania się do zamku to przejście przez jego zrujnowaną część. Można oczywiście również spróbować np. wspiąć się na mury, wszystko zależy od pomysłowości BG.
Większość zamkowych pomieszczeń jest zniszczona, wiele mebli połamanych, wewnątrz nie ma właściwie żadnych cennych przedmiotów. Wyjątkiem jest jadalnia, kuchnia i przylegający pokój dla służby. W tych trzech pomieszczeniach urządzono skromną kwaterę. Gdyby bohaterowie zajrzeli do stajni, okaże się, że jest ona zapewne od dawna pusta. Zamkowa wieża została zaś opisana szerzej w dalszej części scenariusza.
Z ciekawszych miejsc warto napisać słowo o katakumbach z podwójnymi sarkofagami dawnych władców warowni. W ostatnim spoczywają rodzice zaginionego barona. Część sarkofagów jest pusta (można to poznać po czystych tablicach, na których ryje się imiona zmarłych) i czeka na następne pokolenia. Bohaterowie mogą zwrócić uwagę na fakt, że na tablicy jednego z owych sarkofagów (choć ten akurat jest pełny), nieporadnie próbowano coś wyskrobać. Więcej na ten temat można dowiedzieć się od baronowej.
Po chwili błądzenia po zamku można w jednym z korytarzy natknąć się na szlochającą kobietę. Tę samą, która rozmawiała z naszymi bohaterami z okna. Siedzi w kucki pod ścianą, rude włosy zakrywają zapłakaną twarz.
"Odejdźcie stąd! Odejdźcie..." – prosi, dokładnie tak, jak wtedy, gdy nasi bohaterowie widzieli ją po raz ostatni. Za oknem widać przecinającą niebo błyskawicę. Gdy bohaterowie okażą odrobinę wyrozumiałości, kobieta po chwili dojdzie do siebie. "Burza...", szepnie gdy przeminie kolejny grzmot i wstanie, ukradkiem ocierając łzy.
Baronowa
Oprócz wyraźnych oznak nerwowego załamania, kobieta wygląda zupełnie normalnie. Prawda jest jednak taka, że istota, z którą mają do czynienia nasi bohaterowie, nie jest żywą osobą, ale duchem. Wszystkie interakcje z baronową powinny być jednak rozgrywane w ten sposób by gracze, przynajmniej na początku, niczego się nie domyślili. Na przykład, jako że zjawa nie jest w stanie przesuwać materialnych przedmiotów, baronowa będzie jedynie instruować bohaterów o tym, gdzie znajdą coś do zjedzenia. Sama nie tknie postawionego przed nią posiłku czy napoju, itp. Wszystko to jednak jest na tyle naturalnie, by – biorąc pod uwagę jej stan psychiczny – nie wzbudzało podejrzeń BG.
Dobrze by było także postarać się, by nie wyszedł na jaw fakt, że zjawy nie można dotknąć. Baronowa może wzbraniającym gestem powstrzymać pragnącego ją objąć bohatera, a w ostateczności odsunąć się, unikając dotyku. To tez powinno dać się łatwo wytłumaczyć, w końcu BG mają do czynienia ze szlachetnie urodzoną kobietą. W przypadku jawnej próby – przynajmniej pierwszej – pochwycenia, dobrze by było stwierdzić po prostu, że się wyślizgnęła, a bohaterowi nie udało się jej nawet musnąć.
Bohaterowie obdarzeni magicznymi zdolnościami mogą stwierdzić, że w postaci baronowej jest coś nadprzyrodzonego, ale jej natura powinna pozostać dla nich tajemnicą (co po części można wytłumaczyć nie odkryciem ciała – patrz dalej).
Domyślnie – chociaż wiele zależy tu od poczynań bohaterów - baronowa jest nastawiona do nich raczej obojętnie, jednak stara się godnie wypełniać obowiązki pani domu. Bohaterowie mogą dowiedzieć się o mężu, który wyruszył walczyć z Chaosem i dotychczas nie powrócił. Zaś pytanie o wiedźmę wyraźnie speszy gospodynię. Jeżeli jednak BG zachowywali się na tyle grzecznie, iż zdobyli jej zaufanie, opowie, że czasem odwiedza ją w zamku. I że mimo wyglądu i tego co ludzie mówią, to bardzo dobra i mądra kobieta.
Możliwe, że bohaterowie zaczną wypytywać o służbę. Dowiedzą się wtedy, że wszyscy pouciekali kradnąc, co się dało. Pozostała jedynie para starych służących, mąż i żona. Kochali się tak bardzo, że gdy dokładnie miesiąc temu kobieta zachorowała i w końcu zmarła, mężczyzna – chociaż zdawał się w pełni sił - umarł następnej nocy. Baronowa wraz z wiedźmą pochowały ich ciała w katakumbach – właśnie w owym “podejrzanym” grobowcu.
Kapłan
Na dworze robi się ciemniej, niebo chmurzy się coraz bardziej, zrywa się wiatr. Idzie burza. Nadchodzi od strony, ku której zmierzali bohaterowie. Nagle, wraz kolejnym błyskiem, rozlega się łomotanie do bramy. Grzmot. Powtórne łomotanie. Jeżeli bohaterowie byli tak przezorni by wystawić straże, oczywiście będą mogli wcześniej dostrzec przybyłych.
Pod bramą stoi mały orszak konnych. Sześciu zbrojnych pod przywództwem rycerza. Baronowa niepewnie podchodzi do okna. Kolejny błysk i grzmot. Wysunięty przed eskortę jeździec obraca się w koło, próbując osadzić stojącego dęba spłoszonego konia. Na płaszczu rycerza blask kolejnej błyskawicy nienaturalnie rozświetla symbol Morra. Jeszcze bardziej roztrzęsiona baronowa cofa się w głąb komnaty.
Tymczasem kapłan opowiada się zgodnie ze zwyczajem i niemal żąda udzielenia schronienia.
Nazywa się Bernard von Belem. Jest starszym, eleganckim mężczyzną i mimo wieku trzyma się bardzo dobrze. Już po stroju widać, że przede wszystkim jest rycerzem, a dopiero później kapłanem. Towarzyszący mu żołnierze nie wyróżniają się niczym szczególnym. W razie czego, nie powinni stanowić dla naszych bohaterów większego problemu. Mistrzu Gry, pamiętaj, że Bernard włada tylko podstawową magią i używa jej w ostateczności.
Gdyby nawet relacje baronowej z bohaterami nie były najlepsze, teraz ulegną znacznej poprawie. Baronowa prosi ich, aby nie pozwolili kapłanowi dostać się do zamku. W razie czego mogą przemawiać w jej imieniu. Widać, że baronowa jest mocno przestraszona, może nawet potwierdzić, że jest pewna, że kapłan będzie chciał ją skrzywdzić, chociaż nie zdradzi szczegółów. Z drugiej strony, zdesperowana jest na tyle, że może próbować kupić opornych bohaterów chociaż za bardzo nie ma czym. Gdyby bohaterowie okazali się wyjątkowo cyniczni, może posunąć się nawet do drobnego oszustwa i na przykład potwierdzić wzmiankę o ukrytym w zamku skarbie i oznajmić, że gdy go odnajdą w całości będzie ich.
Od bohaterów zależy, jak będą przebiegały negocjacje z kapłanem, ten jednak będzie nieustępliwy. Czuje, że coś jest nie tak i domyśla się co. Na początku będzie próbował przekonać bohaterów i prośbą i groźbą. Spróbuje także zwrócić ich przeciw baronowej, np. twierdząc, że bohaterowie "nie wiedzą komu pomagają", "są siły o których nie mają pojęcia...", itp. Będzie również zapewniał, że jego celem jest jej pomóc. Aby dostać się do zamku kapłan gotowy będzie na daleko idące ustępstwa, choćby wejście samemu i bez broni. W ostateczności kapłan spróbuje siłą wedrzeć się do środka, najpewniej przez jego zrujnowaną część. Nie ma jednak zamiaru oddawać za to życia – chociaż stratę żołnierza czy dwóch może przeboleć – i gdyby szturm się nie powiódł pozostanie pod zamkiem. Żołnierze będą po cichu sarkać, może spróbują znaleźć schronienie pod jakimś załomem. Kapłan jednak pozostanie w siodle i dumnie wyprostowany, nie zważając na deszcz, obserwować będzie dół wzgórza. Ten wariant został opisany dalej.
Gdy kapłan w końcu dostanie się do zamku, jego stosunek do bohaterów zależny będzie od tego, w jaki sposób został potraktowany przy bramie. Może kazać żołnierzom rozbroić bohaterów lub przynajmniej trzymać ich w szachu, albo podziękuje BG za słuszną decyzję.
Po chwili dojdzie do jego spotkania z baronową. Oboje będą nienaturalnie długo patrzeć na siebie. Kapłan przedstawi się jakby nieobecnym głosem, po dłuższej chwili uczyni to baronowa. Znów chwila długiego milczenia. Kolejna błyskawica i grzmot.
Dlaczego...? – pyta kapłan, spokojnym, nad wyraz ciepłym głosem.
Czekałam. Czekałam... – odpowiedź baronowej niknie w spazmach szlochu. Burza rozpętuje się na dobre.
To samo, ale inaczej
Jeżeli wcześniej bohaterowie zamiast do zamku ruszyli w dalszą drogę, przyjdzie im napotkać podążającego z przeciwnej strony kapłana wraz z jego żołnierzami. Jeżeli spotkanie nie przebiegnie we wrogiej atmosferze, kapłan będzie nalegał, by bohaterowie poszukali schronienia przed burzą. Można będzie wywnioskować, że wie więcej niż mówi. Dowiedziawszy się o zamku, zaproponuje, by wraz z nim i żołnierzami BG wrócili tam na noc. W tej burzy faktycznie musi być coś bardzo niepokojącego. To już ostatnia szansa, by zawrócić bohaterów “ku przygodzie”. W przeciwnym wypadku pozostaje im jeszcze tylko obserwacja niezwykłego pochodu (patrz dalej).
Baron
Kapłan czeka chwilę, aż baronowa się uspokoi. "Chcę ci pomóc" – mówi tym samym spokojnym głosem – "Musisz mi zaufać, powiedzieć gdzie to się stało". Baronowej drgają usta. Kapłan w napięciu czeka na odpowiedź.
Nagle, przy blasku kolejnego pioruna, gdzieś na zewnątrz rozlega się przeraźliwy, nieludzki zew. Wszyscy tężeją. Grzmot. Baronowa, sztywno jak w transie, pod uważnym spojrzeniem kapłana, podchodzi do okna. "Jonathan!" – krzyczy – "Tam! On... Ratujcie!" – odwraca się patrząc błagalnie na obecnych.
Ta sama sytuacja będzie miała miejsce również, gdy kapłanowi nie udało się jednak dostać do środka.
Można dojrzeć postać u stóp wzgórza – zmierza ze strony, skąd przybyli bohaterowie. Jeżeli podczas zajścia z wieśniakami bohaterowie nie pozwolili wiedźmie przejść z koniem, baron będzie wlókł się pieszo. Jeżeli pozwolili – będzie pędził, ledwo trzymając się w siodle, na tym właśnie koniu. Nagle pada na ziemię (lub spada z konia). Leży bez ruchu w strugach ulewnego deszczu.
Jonaaaathan! – krzyczy przeraźliwie baronowa. Wpada w histerię i zamierza ruszyć na ratunek mężowi. Na drodze staje jej kapłan.
Stój, Pani! - woła, ale ona w jakiś nienaturalny sposób mija go biegnąc ku wyjściu.
Gdyby bohaterowie ruszyli za baronową, kapłan spróbuje ich powstrzymać, nawet przy pomocy swoich żołnierzy. Żołnierze są pewni siebie i gdy będzie to konieczne sięgną po broń, nie zamierzają jednak dać się zaszlachtować naszym bohaterom. Możliwe jest również przekonanie żołnierzy – np. przez odwołanie się do żołnierskiej solidarności czy ludzkiej przyzwoitości - do potrzeby pomocy baronowi, a przynajmniej nie utrudniania.
"I tak jej nie pomożecie, ale może zdążymy..." - kontynuuje kapłan. Każe on żołnierzom przeszukać zamek. "Szukajcie ciała, musi tu gdzieś być" – woła ku zdziwieniu żołnierzy, a zapewne i bohaterów. Zacznie wypytywać BG o to, gdzie spotkali baronową i czy nie widzieli czegoś dziwnego w zamku. Wszystko to powinno odbywać się w pośpiechu i chaosie. Nie ma czasu na spokojne tłumaczenia, można jednak dowiedzieć się, że baronowa nie żyje, że ON po nią idzie...
Dwa podstawowe wyjścia z tej sytuacji to ruszenie za baronową w dół wzgórza lub przyłączenie się do poszukiwań ciała. Możliwe, że w tym miejscu nasi bohaterowie się rozdzielą.
Prawdopodobnie część bohaterów spróbuje pomóc baronowi. Dłuższą drogą bądź ryzykując na wąskiej ścieżce (tę drogę wybiera baronowa) ruszą w dół wzgórza. W ciemnościach rozrywanych blaskiem piorunów, wśród zawodzącego wichru, w strugach ulewnego deszczu.
Ale nie to jest najbardziej przerażające. Wśród deszczu majaczą niewyraźne ludzkie sylwetki. Zmierzają wraz z burzą, kierując się w stronę zamku. Mężczyźni, starcy, kobiety. Żebracy i szlachta, wojownicy, żołnierze, chłopi. Idą w deszczu, powłócząc noga za nogą. W całkowitym milczeniu, nie zważając na naszych bohaterów.
Gdyby kapłanowi nie udało się dostać na zamek jego spotkanie z wybiegającą baronową będzie miało podobny przebieg. Kapłan będzie bezskutecznie nalegał, aby baronowa zawróciła, spróbuje także powstrzymać wybiegających w ślad za nią bohaterów. Spróbuje także powtórnie – z jeszcze większą determinacją - dostać się do zamku.
W końcu bohaterowie docierają do nieprzytomnego barona. Żyje. Krótkie oględziny wskazują na to, iż jest ciężko, może nawet śmiertelnie ranny. Rana, chyba zadana pazurami, nie jest nowa, ale jątrzy się paskudnie. Jonathan von Hadroff wygląda obecnie bardziej na marudera niż barona nawet z zapadłej prowincji. Brudny, zarośnięty, w zniszczonym wojskowym stroju. Ma trzydzieści parę lat.
Baronowa szlochając przypada do męża. Ale to jeszcze nie koniec. Naszym bohaterom włos jeży się na karku. Wśród deszczu majaczy sylwetka rogatego jeźdźca. Rycerz w czarnej zbroi, w pełnym, zdobnym w rogi hełmie, jedzie wolno przez burzę. Pewnie prowadzi czarnego jak noc, ogromnego rumaka. Ślepia zwierzęcia płoną czerwonym blaskiem. Mimo iż twarz rycerza zasłania hełm, bohaterowie czują na sobie jego przenikliwy wzrok. Nie reaguje na ewentualne zawołania, trzeba zresztą mieć wiele hartu ducha by w tej sytuacji nie rzucić się do ucieczki. Najrozsądniejszym wyjściem wydaje się wycofanie do zamku wraz z rannym baronem. Rycerz bynajmniej nie zamierza ruszać w pogoń.
Baronowa, czując wzrok rycerza obraca się w jego stronę. Wciąż klęczy przy Jonathanie. Bezwolna, jak marionetka na poluzowanych sznurkach. Nie jest w stanie wykonać gestu czy wypowiedzieć słowa. Demoniczny jeździec wolno zbliża się w jej stronę.
Jeżeli bohaterowie (czy któryś z nich) pozostali w zamku, mogą ujrzeć tę scenę przez okno. Jest jeszcze szansa, by zdążyć na ratunek.
O ile zaciągnąć rannego barona do zamku jest względnie prosto, o wiele gorzej ma się sprawa z baronową. Tu wychodzi – o ile nie nastąpiło to wcześniej – na jaw jej niematerialność, co uniemożliwia użycie siły. Trzeba w jakiś sposób przełamać zniewalającą moc jeźdźca. Można to uczynić przypominając baronowej o Jonathanie i jednocześnie w jakiś sposób – choćby atakiem – dekoncentrując jeźdźca.
Jeździec
U stóp zamku majaczy rogata sylwetka. Czarny jeździec w strugach deszczu wspina się ku zamkowi. Podąża dłuższą, okrężną drogą. Gdy tylko spojrzeć przez okna, zawsze napotka się mrożące serce rzucane spojrzenie spomiędzy szczelin pełnego hełmu. Po zboczach wzgórza pełzną ludzie, czy raczej ludzkie cienie.
Ów przybyły w burzy jeździec jest wysłannikiem Khaina. Zabiera on dusze tych, którzy zaprzedali się Chaosowi, a także samobójców. Zanim wjedzie na górę, zanim wdrapią się tam hordy cieni, jest jeszcze odrobina czasu.
Tymczasem Jonathan nadal leży nieprzytomny. Mimo że jego rana jest poważna, ma sporą szansę na przeżycie. Baronowa klęka przy nim, całuje delikatnie. Ciałem barona wstrząsają dreszcze. "Anna" – szepcze i na powrót traci świadomość.
Baron wierzy, że wreszcie powrócił do swojej ukochanej. Ona z kolei – chociaż już wie, co jej pisane – chce pozostać z nim do końca.
Rytuał
Tymczasem kapłan – zapewne z pomocą żołnierzy, może także bohaterów – szuka ciała baronowej. Ma zamiar przeprowadzić oczyszczający rytuał, który pozwoli jej wejść do królestwa Morra.
Ciało znajduje się w komnacie na szczycie wieży, tej, w której bohaterowie widzieli baronową podczas przybycia do zamku. Po wyważeniu drzwi można ujrzeć zwłoki baronowej, obok wywrócony kielich z resztkami zmieszanej z winem trucizny.
Warunkiem niezbędnym do rozpoczęcia rytuału jest powrót ducha do ciała. Kapłan przyzywa więc baronową. Obserwujący ją klęczącą przy Jonathanie bohaterowie mogą ujrzeć, że jej sylwetka robi się coraz bardziej przeźroczysta, po chwili jednak powraca do dawnego stanu. Baronowa nie może rozstać się z ukochanym i trzeba ją do tego przekonać perswazją. Jeżeli się nie uda, pozostanie już tylko oczekiwanie na przybycie czarnego jeźdźca.
Czas trwania rytuału powinien być tak dobrany, by przerwanie go przez wysłannika Khaina było realną groźbą. Możliwe, że bohaterowie będą musieli stanąć przeciwko niemu do walki.
Można również przyjąć, że dużą pomocą podczas rytuału będzie współuczestnictwo wybranego lub wszystkich bohaterów, albo wręcz, że owa pomoc będzie niezbędna. W ekstremalnym przypadku, to bohaterowie sami będą musieli przeprowadzić rytuał.
Rozstrzygnięcie
Walka z wysłannikiem Khaina na dłuższą metę nie ma szans powodzenia. Na szczęście wojownikowi nie zależy na dobijaniu rannych. Interesuje go tylko kobieta. Walka może być jednak dobrym sposobem na opóźnienie pogoni. Trzeba dodać, że prawdziwym zagrożeniem jest jedynie wojownik. Prowadzone przez niego dusze – mimo że ich nawała może przerażać – po prostu przechodzą przez zamek za swoim panem.
Także jakiekolwiek negocjacje z jeźdźcem nie mają sensu. On sam nie odzywa się zresztą ani słowem. Jedynie gdy zostanie zaatakowany wydaje mrożący krew w żyłach ni to okrzyk ni ryk. Po za tym cały czas w jakiś sposób wyczuwa Annę, bezbłędnie zmierzając w jej kierunku.
W momencie, gdy w końcu stanie z nią oko w oko, na moment podniesie hełm. To wystarczy. Dobrze by było, gdyby bohaterowie nie mogli dostrzec jego twarzy, a jedynie poczuć grozę wynikającą z niepewności. Jeżeli ktoś jednak będzie miał ku temu okazję, po prostu padnie bez zmysłów. Później nie będzie w stanie powiedzieć nic konkretnego na ten temat, a koszmarne wizje będą nawiedzać go co noc.
Zupełnie bezwolna już baronowa odejdzie wraz z wojownikiem w pochodzie ludzi cieni. Nic jej już nie zatrzyma, nie zawróci. Powoli przestaje padać.
Szczęśliwa alternatywa
Jeżeli uda się jednak przeprowadzić rytuał na czas, czarny jeździec znów wyda z siebie ów przejmujący ryk. Na moment jeszcze jego ciężki wzrok spocznie na tych, którzy ośmielili się mu przeszkodzić, w niemej groźbie skieruje na nich ostrze miecza. Błysk i grzmot. Jeszcze chwila napięcia i nasi bohaterowie mogą odetchnąć z ulgą. Czary jeździec zawraca konia, odjeżdża. Za nim ciągnie długi pochód ludzi cieni, ale nie ma wśród nich baronowej. Powoli przestaje padać. Jeszcze gdzieś w oddali przetacza się grzmot. Niedługo wzejdzie słońce.
