Tych całych buzzów to jest kilka, co z resztą stało się przyczyną kilku sporów. Niemniej notka ta dotyczy Google Buzz, czyli usługi mającej w założeniu pełnić podobną rolę, co portale społecznościowe typu Facebook, Twitter i inne wynalazki oparte na filozofii WEB 2.0.
Cała notka przeniesiona na osobnego bloga quodmeturbat.
Była pełnia. Księżyc za oknem świecił niezwykłym blaskiem. Promienie przedostawały się przez na pozór szczelnie zaciągnięte zasłony. Sen lekki, rwany, niespokojny nie dawał ukojenia. Przejście na jawę było płynne, wręcz niezauważalne - sielskie skrobanie myszek harcujących wśród ziaren pszenicy i wydeptujących ścieżki w mące na podłodze młyna, ustąpiło ponuremu skrobaniu Czegoś o Coś w ciemnym pokoju. Nasłuchiwałem w bezruchu. Skrobanie przeszło w chrobot. Dźwięki zdawały się dochodzić z okolic dziecinnego łóżeczka, w którym spało nasze zuziowate szczęście. W każdym razie powinno było spać.
-...
DISCLAIMER: Poniższy tekst, chociaż jest ni mniej ni więcej tylko suchą analizą pewnego wdzięcznego aspektu gimnazjalnej lektury, ocieka makabrą i gorem. Autor nie bierze odpowiedzialności za urazy psychiczne powstałe na skutek przeczytania notki. Tym bardziej nie bierze odpowiedzialności za urazy psychiczne powstałe na skutek przeczytania rzeczonej lektury.
Na obrazie obok widoczny Achilles oraz jego wychowawca, centaur Chiron, wtajemniczający młodego herosa w arkana gry na bliżej nieokreślonym instrumencie.
Wstęp
Iliada Homera, której akcja rozgrywa w zgiełku bitewnym, zawiera bardzo wiele...
W strugach ulewnego deszczu nad świeżym, nieprzygniecionym jeszcze ciężarem marmuru, grobem przystanęli mistrz Bretius, czcigodny mag oraz terminator Mortimer, nieco mniej czcigodny pomocnik grabarza.
- Tutaj. - rzekł Mortimer, wskazując szpadlem mogiłę.
Czas jakiś stali zamyśleni. Bretius wspominał zmarłego przyjaciela, zaś Mortimer rozważał, ile czasu potrzebowałby jeden robak trupojad, żeby ogołocić ciało do kości.
- Jak umarł? - spytał w pewnej chwili Bretius.
- We śnie, mówili. Spokojna śmierć, mówili. - odparł Mortimer, a w jego głosie dało się wyczuć drwiącą nutę.
Nie uszło to uwagi mis...
Artykuł przeniesiony na odrębnego bloga: quodmeturbat
Zastanawiam się, jak można wykorzystać powyższe motywy w RPG. Przychodzi mi na myśl jednostrzał, w którym gracze stopniowo odkrywają, że ich świat jest wirtualną rzeczywistością innego, prawdziwego świata. Pytanie brzmi: jak zrobić, żeby tego nie strywializować, żeby nie wyszedł z tego (z całym szacunkiem) drugi Matrix. Załóżmy, że udało by się jakoś przemycić do przygody przynajmniej część idei z "Miasta permutacji" - czy Waszym zdaniem na sesjach RPG jest miejsce na takie filozofowanie?
A przy okazji witam Szacownych Czytelników mojej...
