Blog - Pedagog z przypadku

  Pyta mnie dziś jedno z tegorocznych maturzystów " Pamiętasz jakieś wiersze z liceum?". Na co odpowiadam " Jasne, ale nie takie z głównego nurtu". I musiałam deklamować, aby utwierdzić młódź w przekonaniu, że starszy człowiek, a może ( że też nie mają dość cytatów i łaciny niekoniecznie kuchennej oraz wtrętów francuskich). Bo nie wierzą, że cos sie jednak pamięta. Coś, czego nie wymagano.   Nigdy nie ceniłam poezji i jej twórców, zwąc ich brakorobami. Ale im człowiek starszy, tym czasem mądrzejszy. Owszem, rozbiorę wierszydło do gołego szkieletu, a i zinterpretować potra...

O tym, co jest, a czego miało nie być... Jutro miałam siedzieć na trybunach stadionu San Siro i zajmować się podziwianiem tego, co odbywa się na murawie ( pal sześc, że klęłabym pewnie w żywy kamień, łamiąc barierę językową w jedynym miejscu, w którym potrafię tego dokonać), opluwaniem dresu i szalika oraz śpiewem. Nie będę. I choć czekałam na ten wyjazd prawie tak, jak na moje kolejne marzenie - festiwal wagnerowski na żywo - nie żałuję. Zapewne będę. I tak nie mogłabym się tym cieszyć, nie w tym czasie. Ale o żałobie pisać nie chcę, wystarczy, że ona jest i jeszcze trochę pobędzie. Przyna...

na co rzeczona panna, maturzystka tegoroczna, rzecze "Makbet, prawda?". Nie, nieprawda. Ku memu (i jej) szczęściu później było już tylko lepiej.... Maturzysta tegoroczny ma ciężki żywot, zwłaszcza, jeśli żywi awersję do Królowej Nauk którą mu chyba ( słusznie) dodano. Kilka kilogramów ciężaru dokłada mu jeszcze polonista/polonistka, który/która nijak nie chce pomóc ( w znanych mi przypadkach, bo o niewiadomych się nie wypowiadam) a lista rzeczy, do których się nie przyczepiła jest zdecydowanie krótsza od tej drugiej. Czepia się na przykład zbyt wcześnie oddanej bibliografii i tego, że...