SOA#1 - U mnie działa

Wpis jest nie związany z RPG i stanowi przelanie moich ostatnich frustracji na klawiaturę. Zostałeś ostrzeżony.

Pisałem ostatnio artykuł o roli umowy w RPG. Takie sobie dywagacje o tym jak jawność umowy pomiędzy uczestikami wpływa na rozgrywkę i gdzie umiejscowione są poszczególne jej elementy...

Pisałem ostatnio sktypt PHP dla CMS-a. Czysto rozrywkowo, dla przyjemności...

Tłumaczyłem ostatnio z angielskiego „Wheel of Fate“ prostą mechanikę będącą krzyżówką „Burning Wheel“ i „Fate“. Miałem nawet gotowe 5 z 8 stron...

Zbierałem materiały RPGowe...

Łącznie miałem 1,4 GB najprzeróżniejszych, aktualnych i przydatnych danych na partycji linuksowej. Wszystko pod kontrolą Auroxa 12, który miał do swojej dyspozycji 10 GB. Trochę mało biorąc pod uwagę, że ostatnio instalowałem sporo oprogramowania. Tydzień temu nastąpił więc moment krytyczny – skończyło się wolne miejsce. Niewiele myśląc (oj, niewiele) przystąpiłem do repartycjonowania przy użyciu narzędzi pokroju Partition Manager. Potrafią one przesuwać partycje z danymi i zmieniać ich rozmiar bez utraty danych. O ile się nie zawieszą w trakcie. Paragon Partition Manager (bo chyba tak się to … nazywało) postanowił mnie jednak zaskoczyć. Nie wdając się w zbędne szczegóły, system wskutek błędu przeszedł ze stanu cyfrowego w analogowy, oczywiście razem z danymi. Co więcej od tego momentu żaden z szanownych windowsowych menadżerów partycji nie potrafił sobie z naprawieniem partycji poradzić.

Jak widać sytuacja nie miła i najlepiej takowej uniknąć. Ja też mogłem zminimalizować straty, gdyby nie błędy, które popełniłem. Może komuś przyda się świadomość, co można spartolić w takim wypadku, więc poniżej zamieszczę samokrytykę.

1. Przed operacjami na partycjach robi się kopię bezpieczeństwa danych. Ja miałem do uratowania 2GB danych - na biurku leżało 5 płyt DVD po 4,7GB, a w teczce renagrywalna 1,4 GB (która by pewnie wystarczyła na najważniejsze, krytyczne dane). Mimo wszystko kopii nie zrobiłem.

2. Użyłem windowsowego oprogramowania, choć pod ręką miałem gparted w wersji LiveCD. Aplikację sprawdzoną, a na dodatek bez trudu radzącą sobie z linuksowymi partycjami. Poszedłem na łatwiznę. Jak później się okazało po awarii tylko gparted poradził sobie z dyskiem.

3. Bieżące kopie zapasowe... Robiłem - tu samokrytyka będzie lżejsza, ale niewiele. Sporo danych odzyskałem z płyt CD/DVD. Niestety nie wszystko się na nich znalazło – poza tym skrypt w PHP nie miał innej kopii niż ta robiona Cervisią (oprogramowanie do kontroli wersji)... na tej samej partycji...

Porażka na całej linii i to na własne życzenie. Dane opłakałem i pora było zwyczajem feniksa z popiołów powstać.

Pierwszą rzeczą była oczywiście instalacja systemu. Korzystając z okazji zwiększyłem rozmiar partycji i sformatowałem drugi, zapasowy dysk twardy. Postanowiłem nie instalować ponownie Auroxa – od kiedy projekt przejęło Coba Solutions wsparcie dla tego systemu jest żałosne, a nekrofilia mnie nie bawi. W grę wchodziła dowolna inna dystrybucja. Pod uwagę brałem Fedorę (w końcu z niej wywodzi się Aurox, a ja mam do czynienia z RedHatowymi dystrybucjami od RedHat 5.0), Ubuntu (ogromna ostatnio popularność), openSUSE (dobre opinie kilku kolegów), Debian (używam w pracy i sobie chwalę, podobnie jak koledzy). Swego czasu miałem też przygodę ze Slackware, ale nie przepadam za oprogramowaniem w pakietach *.tgz, dlatego pod uwagę nie brałem KateOS.

Na pierwszy ogień poszedł Debian – to był naturalny wybór, skoro w pracy mam go na co dzień. Niestety przy aktualizacji zaczął kaprysić, a ja zdecydowanie miałem nadwyrężone pokłady cierpliwości. Zaraz po instalacji poszedł pod nóż i w jego miejsce zainstalowałem openSUSE. W tzw. międzyczasie na drugiej mniejszej partycji pojawił się Ubuntu.

openSUSE też czymś mnie wpiórczył, już nawet nie pamiętam czym. Wróciłem do Debiana, tylko po to, by za chwilę instalować znów openSUSE. W tym momencie pora była na baaaardzo późny obiad, w trakcie którego doszedłęm do wniosku, że skoro mam już pewne przyzwyczajenia, to nie będę ich zmieniał zamiast „susła” zainstaluję Fedorę. Zanim ściągnęły się prawie 3GB danych (akurat nie miałem Fedory 7 na płytach, choć moja kolekcja distr, szczególnie LiveCD, nie należy do małych) postanowiłem choćby spróbować zaprzyjaźnić się z „susłem”. Na szczęście, dla niego, zwierzątko okazało się sympatyczne i może coś z tego będzie. Odroczenie, w każdym razie, dostał.

Teraz przyszła pora na dopieszczanie systemu. Kadu już działa. Maile muszę skonfigurować – po raz kolejny stoję przed wyborem programu. Bardzo lubię Thunderbirda, ale ze względu na używane środowisko (KDE) i integrację danych wolałbym Kmaila. Wybór przeglądarki nie stanowi problemu – Firefox + Konqueror + Opera. W tej kolejności. OpenOffice to standard, podobnie jak Gimp. Dochodzi QDevelop, Cervisia, Amarok, Akregator, Apache, PHP. Reszta w miarę potrzeb. A, zapomniałbym o czcionkach – bez Allegro PL (monastyrowa czcioneczka) i Antykwy Toruńskiej praca z edytorem tekstu nie istnieje.

Na to wszystko potrzeba czasu. Nie będę więc zbyt uchwytny przez około tydzień, wszystkie projekty, którymi się zajmowałem ulegną sporemu opóźnieniu, a niektóre być może zwieszę lub porzucę (np. tłumaczenie „Wheel of Fate”). I do treści tego akapitu mógłbym ograniczyć swój wpis – tylko, że wtedy nie wylałbym z siebie frustracji.

Miłego długiego weekendu.