Uczeń Czarnoksiężnika

Nie lubię kina ambitnego. Filmy Lyncha, Jarmuscha, czy Almodovara nudzą mnie koszmarnie, a oglądanie ich nie sprawia mi żadnej przyjemności.
Do kina idę po to, żeby zwyczajnie się rozerwać i miło spędzić czas, najlepiej przy jakimś fantastyczno-przygodowym dziele z dowcipnymi dialogami.
Z takim przeświadczeniem poszłam z kolegami na "Ucznia Czarnoksiężnika". Po odbębnieniu obowiązkowych dwudziestu minut reklam (i szeptanej dyskusji na temat nocnego maratonu reklamowego) rozpoczął się film. Nie zawiodłam się. Była magia, była akcja, był humor, nawet w kryzysowych sytuacjach (czyt. kiedy bohater może zaraz zginąć), efekty specjalne też niegłupie. W ciągu 110 minut praktycznie nie było momentu, w którym bym się nudziła.
I wcale nie przeszkadzało mi, że zakończenie było przewidywalne od samego początku, a Nicolas Cage grał właściwie tak samo, jak za każdym razem.
Film bardzo mi się podobał i z czystym sumieniem polecam go wszystkim, którzy oczekują przyjemnej rozrywki.
Młodsze dzieci jak najbardziej można na to zabrać (film jest od 10 lat).

*grafika z zasobów filmweb.pl