Zapomniana Nierzeczywistość - warto o niej nie zapominać.

Ten post to efekt wczorajszego sprzątania półek i nierozłącznie z tym związanego przeglądania poszczególnych podręczników. Szczególnie długo spędziłem czas na małej książeczce z grą Zapomniana Nierzeczywistość (ZN). Od premiery systemu w ramach konkursu Rzut na Inicjatywę 3 minęła już ponad dekada, niemniej gra trzyma się bardzo mocno nawet tle aktualnej konkurencji (wygrał konkurs w cuglach). Na temat gry pisałem już kilka razy, dostępne są także recenzje więc teraz raczej małe streszczenie z nieukrywanym zamiarem przypomnienia i zareklamowania systemu - ma on też stronę [1] oraz fb, którego za nic nie mogę oznaczyć. O czym jest ZN najlepiej opowiada wstęp w podręczniku:

„Zapomniana Nierzeczywistość” jest opowieścią o umierającej Fantazji. Fantazji, która dla dzieci jest prawdziwą, żywą częścią świata, a którą ów świat powoli w nich zabija, pozostawiając nam, dorosłym, tylko tęskne wspomnienie nieodwracalnie utraconej siły fascynacji i realności wyobrażeń. Dla dziecka patyk naprawdę jest mieczem, dorośli mogą tylko udawać, że nim jest."

Zanim w pełni zanurzymy się w świat fantazji kilka słów o formie podręcznika. Wersja fizyczna wydana jako nagroda konkursu jest zapewne trudno dostępna (nakład wynosił 50 szt) gdyby jednak udało znaleźć na jakimś bazarku to bierzcie w ciemno. Niewielki format, typowy dla dziecięcych książek, grube twarde okładki i ładny papier. Podobnie jak w darmowym pdfie kilka mamy czarno biale ilustracje (w tym naprawde świetna “herbatka”) oraz prosty acz klimatyczny sklad (np. ikonki stworów do potencjalnego oswojenia).

Wielkościowo jest to system średniego rozmiaru. Mamy zatem nieźle rozbudowany setting, aktorska mechanikę i instrukcje jak grać oraz prowadzić. Jednocześnie mamy ściśle określoną role postaci: zabłąkańców w nierzeczywistości oraz typ rozgrywanych fabuł - wyprawy po krainach w ktorych zaczyna dominować Zło i proba jego powstrzymania. Do dyspozycji mamy opisane i wypełnione kilkoma typami mieszkańców (od niegroźnych a nawet dających sie oswoić stworków aż po typowych złowrogich "bossów") krainy. Bardziej mroczne to deszczowa Szaruga w ktorej znajduje sie Cmentarz Marzeń, pelen samotności Sierociniec czy Cesarstwo Pazernicy do którego przejsc można z terenów przemysłowych czy ferm hodowlnych. Mamy też mniej straszne jak Bezkresna Knieja czy Herbaciarnia. Zbudowane są na znanych baśniach czy motywach popkulturowych jednak wszystkie sa pełne ciekawych szczegółów i nawiązań oraz dopasowane do konwencji gry. Co jest wielka zaleta systemu założony klimat: mroczny, basniowy i dziwny jest bardzo staranie wytłumaczony i realizowany: mechanicznie, opisami świata czy ilustracjami.

Mechanika jest prosta. W oparciu o kilka aspektów (rozrabiaka, zuch, madrala) i fantazje (która oznacza siłę tego jak oddziałujemy w nierzeczywistości ale tez jak mocno ona działa na nas), budujalemy pule kości w testach. Wyniki po rzucie określają powodzenie akcji (przebicie poziomu trudności) i jak to jak dużą cześć wyzwania pokonujemy (kilka sukcesów dla skomplikowanych akcji czy pokonywania “bossów”). W zanadrzu postaci mamy także trochę sztuczek, będących adaptacja klasycznych zdolności “fantasy” (od bezszelstnego poruszania, przez leczenie poprzez pocalowanie bolacego miejsca aż do ożywania pluszowego misia). Bardzo elegancka jest zasada “Wyrzeczenia” ratującego postać od śmierci - mozesz krzyknać np. “Nie wierze w ciebie!” ratując sie z pazurow Ważkarony, poprzez oderwanie się od nierzeczywistości na chwile zarazem obniżając na stałe fantazje, aż do punktu gdy postać traci ja zupełnie i "dorośleje" zamknięta w naszej rzeczywistości.

Jak widzicie autor miał bardzo konkretny pomysł na gre i w moim odczuciu bardzo sprawnie go zrealizował. Jesli ktoś jest zainteresowany główna idea gry powinien choćby przejrzeć podręcznik.