Słyszałem, że do tego systemu trzeba się przygotować

W moim odczuciu problem niedoceniony. Z wielką chęcią kupiłbym książkę lub przeczytał artykuł, który zamiast radzić „jak prowadzić” opisywałby realia z nastawieniem na odbiorcę – Mistrza Gry. Odrobina takich materiałów w sieci jest, ale niestety – nikt nie zadał sobie trudu, by je skatalogować.

O, cześć Drachu. :)

Na szczęście te "mroczne wieki" minęły i teraz można grać normalnie, bez namaszczenia ;]

Tekst dobry, choć przyznam, że nigdy nie rozumiałem tego podejścia do tematu, że należy spożywać produkt ambitny, zachwycać się piekielnymi rozterkami bohaterów i w ogóle MG przysłałem ci historię postaci - 3mb w pdf.

Nie dyskryminujmy postaci robionych w 10 minut i przynoszących fun nawet jeśli ich motywacją jest "pomścić śmierć rodziców zabitych w ataku na rodzinna wioskę. No i złoto".

Cytując Senthe: Miłość, czy jakoś tak.

Drachu, ja tu pewnie Australii nie odkryję, tak jak ty nie odkryłeś Ameryki, ale uważam, że jeśli coś chce się zrobić dobrze, to trzeba się do tego przygotować. Niezależnie, czy będzie to sesja RPG, kolacja ze śniadaniem z koleżanką, czy skoki spadochronowe. Po prostu. Nadmiar wiedzy chyba jeszcze nikomu nie zaszkodził, nawet jeśli nie pomógł.

Dlatego uważam, że do sesji, do prowadzenia trzeba się przygotować, żeby wyszła dobrze. Bo w samorodne talenty do prowadzenia, za jakie uważa się gros Mistrzów Gry, po prostu nie wierzę. Nawet jeśli gra ma być totalną improwizacją, trzeba mieć podstawy, by tę improwizację zmontować. 

I, konsekwentnie, uważam, że przygody, do których nikt się nie przygotował (postaci dziesięciominutówki, scenariusz wymyślony na fajce za szkołą) jest najzwyczajniej słaby i szkoda na niego czasu. Przynajmniej mojego czasu.

A ja uważam że za dużo wiedzy MG w sesji jednak może zaszkodzić. Można się zaplątać w nieistotne i trudne do ogarnięcia dla graczy szczegóły. Wielkie przygotowania do sesji brzmią dobrze, ale to iluzja. Siła rzeczy MG przygotowuje się bardziej a gracze mniej. W końcu to tylko gra.

Glowa nie smietnik. Dopoki wiedza wymagana do zdobycia na gre jest uzyteczna poza gra (np. Wspomniana wiedza historyczna chociazby, bo fizycznej czy chemicznej w dobie emo to juz trudno uswiadczyc), pelna zgoda. Ale jesli mam sie uczyc historii wampirzych rodow w latach 800-2010 to chyba postoje.

Pisze to jako kilkuletni swego czasu mg wodowski.

i w ogóle MG przysłałem ci historię postaci - 3mb w pdf.

A MG do konca sie ludzi, ze to moze ilustracja... :-)

A w ogole nie rozumiem laczenia kwestii przygotowania do gry z naciskiem na rozterki emocjonalne. Gdzie jest punkt wsplny?

Plusik za "... Podbój Meksyku" i "Płonące Siodła" :)

Z mojego punktu widzenia, problem leży w, nazwijmy to, ambicji MG i graczy. Można grać dla czystego, nie wymagającego wysiłku funu. Nikt normalny nie powinien nikomu tego zabraniać. Ale można też chcieć czegoś więcej - dokładniejszego odwzorowania realiów, głębszych emocji na sesji, klimatu itd. Gry "bardziej dojrzałe/ambitne" według założeń twórców są przeznaczone właśnie do tego, ale niekoniecznie trzeba tak w nie grać. Tak jak np. z fotografią. Można pstrykać słit focie w lustrze, zdjęcia jedzenia, kotów i z imprezek (nawet przy użyciu drogiego, profesjonalnego sprzętu) - ale jeśli ktoś chce czegoś więcej (ma owe ambicje), może zająć się, nawet amatorsko, fotografią artystyczną - z dobrym oświetleniem, modelami, plenerem. Z ludzi pykajacych słit focie jedni go docenią, inni popukają się w czoło i stwierdzą "ale po co się tak wysilać?"

Generalnie uważam, że gra z "czymś więcej" jest w pewnym sensie lepsza - bo bardziej wymagająca. ALE równocześnie musi być to gra DOBRA - jeśli nie wszyscy na niej dobrze się bawią, to znaczy, że ktoś coś robi źle. I niekoniecznie musi to być MG - w końcu sesję tworzy się wspólnie. Jeśli kontynuować porównanie z fotografią, to dogadywanie się wewnątrz drużyny jest chyba tak ważne, jak np. możliwość odpowiedniego dobrania i ustawienia modela do fotografii (zależy i od fotografa, i częściowo od modela).

Kumo, ale po co się tak wysilać? :) Przecież zamiast dzieł sztuki można też robić "samojebki" na fejsa. a zamiast grać ambitnie w RPG (nie mylić z "ambitnym RPG") można trzepać przygody wyturlane z tabelki dla postaci sklepanych w trzy minuty. 

I jeśli komuś odpowiada to drugie rozwiązanie, zaspokaja jego poczucie estetyki i ambicję, wolna wola przecież. Tylko po co te najazdy na ludzi grających ambitnie przez odpowiedniki tej panienki? One bawią tak samo jak teorie fanów disco polo udowadniających, że ich muzyka jest najlepsza na świecie.

Po co? Po to, że łatwiej dowartościować się poczuciem wyższości nad kimś, kto się wysila, niż samemu się wysilić :P

Nie raz mnie zjechano za takie same tezy jakie głosi Drachu...

Z >>> Metal ambitny a hip hop prawdziwy; bo moja muzyka jest lepsza niż twoja, a disco dalej gra:)

@Z

Punkt widzenia zależy od miejsca siedzenia. Jeżeli ktoś uważa, że jego RPG jest ambitne, to jego sprawa. Jeżeli się jeszcze z tym obnosi to też. Ale...

Według mnie nie ma ambitnych RPG. Są tylko ludzie, którzy chcą się przez takie stwierdzenia jakoś:

a) dowartościować się

b) potrollować sobie

Możliwe, że to krzywdzące i niesprawiedliwe spojrzenie z mojej strony. Ale naprawdę nie dostrzegam tych ambitnych RPG.

Słowo „ambitny” odnosi się do wysokiego progu wejścia. Lepiej mówić, że RPG jest rozwijające.

Beamhit: Wydaje mi się, że pojęcia "ambitne" możemy używać nie tyle do systemów, co po prostu do treści, które MG i gracze poruszają na sesji.
Wiadomo, że nie każda wzmianka o śmierci i sensie istnienia jest ambitna, ale można przy okazji sesji wymienić się jakimiś przemyśleniami i spostrzeżeniami na "poważne" tematy.
W tym sensie czyjeś RPG jest ambitne. I nie ważne, czy prowadzi kampanię o ołowianych żolnierzykach, czy o UUU!GOTYCKICH!WAMPIRACH!CO!CIERRRRRRRPIĄ!

Dodałbym przekazanie konkretnej wiedzy, a przede wszystkim skłanianie do przemyśleń. Sam prowadząc wolę stawiać przed graczami pytania, niż dawać im odpowiedzi.

Same here.

Często bywa, że konsekwencje działań graczy mogą być przykre pomimo szczerych chęci. W ostatniej kampanii wiele śmierci i cierpienia by się uniknęło, zabijając zamiast ratując tego niewinnego faceta na początku, lecz skąd mogli to wiedzieć? Z trzeciej strony, nawet gdyby wiedzieli, czy to było by usprawiedliwione? Z drugiej strony, raz zabili niewinnego faceta chociaż byli przekonani o jego winie, z drugiej strony był tak samo w problem zamieszany jak ten pierwszy, czy dzięki temu uniknęli podobnie fatalnych zdarzeń? Jeżeli tak, to czy nie lepiej pozbywać się wszystkich którzy stoją ci na drodze w imieniu większego dobra?

A wszystko przez Azlu ;)

Uważam, że nie ma ambitnych systemów - są tylko te fajne i nie fajne. Zaś ambitną sesję, zawsze można zrobić - jak przemyci się ambitne treści. Kwestia chęci. Czy to D&D, WoD, Wh, EP, CoC czy małpki bonobo? To inna kwestia. Grupa docelowa, też musi być otwarta na takie rzeczy.

Każda bardziej ambitna gra, która ma poruszać bardziej złożone tematy, musi mieć ustaloną płaszczyznę porozumienia. Czyli taki zestaw informacji, który wszyscy mają zasiadając do gry.

Ja zgadzam się na:

- spis lektur (filmowych, książkowych)

- zestaw informacji funkcjonujących w świecie rzeczywistym (mój przykład - procedury radiowe)

- ustalony zakres wiedzy ogólnej

- mechanikę, cel, przekaz i zasady gry (niby oczywiste, ale lepiej napisać)

W zależności od osobistego nastawienia gracza skłonny jestem zgodzić się na:

- wymyślone procedury (np. Aliens Colonial Marines Tech Manual miał dwustronicową procedurę uruchomienia UD-4L Cheyenne dropship, ale byli ludzie, których to kręciło), jeśli inni nie muszą się ich uczyć i jeśli MG nie musi ich poznawać (np. ma rozpiskę sprawdzającą, żeby nie musiał się uczyć razem z wkręconym w pilotaż graczem, ale mógł sprawdzić czy ten czegoś nie pominął)

- wiedzę specjalistyczną, jeśli gracz będzie wiedział, jak i kiedy podczas gry się z nią dzielić 

Natomiast niespecjalnie jestem przychylny (nie napiszę "nie zgadzam się" bo nigdy nie wiadomo):

- uczeniu się historii, biologii czy fizyki fantastycznych światów 

- przyswajaniu sobie wszystkiego, co wymaga/dopuszcza indywidualną interpretację, bo to rozwala płaszczyznę komunikacji, ogłupia i zaśmieca głowę niepotrzebnie.