Skinchangers

Skinchangers to dodatek do przeznaczonej dla śmiertelników ‘czarnej linii’ Świata Mroku. Poświęcony jest różnym rodzajom zmiennokształtnych – począwszy od wilkołaków z ludowych podań, poprzez mistyczne Kitsune z japońskiej mitologii, aż po zmutowane ofiary przerażającego wirusa. Ciekawe pomysły, solidne wykonanie, twarda okładka i liczne ilustracje – jedyny problem może tkwić w tym, że to niekoniecznie dodatek dla śmiertelników.

Podręcznik zaczyna opowiadanie o watasze wilkołaków, mających spotkanie trzeciego stopnia z nieprzyjemnym złodziejem skór i implikacjach tego. Klasyczne opowiadanie, choć czytając o Uratha w podręczniku z ‘czarnej linii’ ma się wrażenie pewnego dysonansu.

Trzon podręcznika, bite 100 stron, to trzy rozdziały poświęcony różnym istotom, które w ten czy inny sposób potrafią zmieniać kształty. Pierwszy z nich, Skinners and Thieves, skupia się na śmiertelnikach, którzy dzięki okruchom okultystycznej wiedzy, starożytnym rytuałom i okrucieństwu opanowali moc przemieniania się w zwierzęta. Przedstawiony jest nowy pomniejszy szablon złodzieja skór (skinthief) wraz z różnymi metodami przemiany, wyborem zwierzęcia totemicznego oraz unikalnych mocy – Aspektów. Na złodziei skór oczekuje również kilka nowych Zalet oraz adnotacja do zmiany zachowania przy różnej Moralności – którą z racji specyfiki przemiany miewają zazwyczaj dość niską. Złodzieje skór nie uzyskują bowiem swoich mocy za darmo, ale kosztem zwierzęcia, które bezpośrednio lub pośrednio mordują (przykładowo członkowie opisanej rodziny Coalbacków przed każdą przemianą w kruka odgryzają znarkotyzowanemu ptakowi głowę). Również możliwości przemiany bywają ograniczone – niektórzy muszą nosić ze sobą płaszcz z wilczej skóry, inni trzymać w piwnicy złapanego psa, jeszcze inni mogą zmienić się tylko wtedy, gdy posmakują krwi. Należy wspomnieć, że mechanika bardzo mocno wspiera te elementy – większość złodziei skór posiada silne obostrzenia przemiany (nazwane Talizmanem – elementem, który jest im niezbędny do zmiany), jak również degeneruje się podczas każdej przemiany lub polowania na nowe zwierzę totemiczne. Oczywiście możemy tego uniknąć i stworzyć ‘humanitarnego’ łowcę, który nie potrzebuje Talizmanu, jednak w takim przypadku jego moce (wyrażane Aspektami) będą znacznie słabsze. Ominięcie wszystkich podanych powyżej obostrzeń kosztuje sześć punktów na Aspekty, z dziewięciu które mamy do dyspozycji. Również przy tworzeniu doświadczonych łowców skór widać, że White Wolf bardzo wyraźnie wspiera zaproponowaną tematykę mocy, które są nienaturalne i degenerują. Przykładowo początkujący złodziej skór zawsze zaczyna z Moralnością 6, zaś doświadczony (35 PD) ma wybór – albo otrzymuje wszystkie i traci kolejny punkt moralności, albo udaje mu się dzięki staraniom ‘utrzymać na powierzchni’, ale może wydać tylko 20 PD. Takie drobne zabiegi mechaniczne całkiem skutecznie eksponują najważniejsze założenia szablonu – mam nadzieję, że White Wolf będzie częściej używać tej metody. Rozdział kończy dokładny opis 10 przykładowych złodziei skór – i należy przyznać, że większość z nich jest dość nietypowa. Poczynając od ludzi zdolnych kraść efemeryczne skóry duchom z Cienia, poprzez Barsarków od których wywodzą się opowieści o wikińskich berserkerach, po ‘niewidzialnego’ człowieka zamieniającego się umysłami z rojem mrówek czy wilka z Cienia polującego w ludzkich skórach – każdy przykład oferuje ciekawe pomysły.

Drugi rozdział, Beasts of Shadow, zajmuje się nietypowymi istotami z Cienia, które są w stanie przyjmować ludzką skórę i funkcjonują regularnie w świecie materialnym. Opisanych jest sześć osobnych typów istot – Thar Akaru, ludzie Pochłonięci (Claimed) przez kruki poszukujące wiedzy; Kitsune, przebiegłe duchy lisów często ingerujące w sprawy śmiertelników; opętujące szukających zemsty zmarłych jaguarowate Kanaima; żywiący się bólem i cierpieniem Leopardzi Lud; złośliwe duchy hien Bouda związane starym paktem i Wężowych Strażników - duchy strażnicze pilnujące miejsc , którym często zdarza się opętywać ludzi. Dla każdych istot podana jest legenda o ich powstaniu, zasady specjalne, przykładowe postacie i w większości przypadków statystyki przeciętnego ducha tego rodzaju. Wyraźnie da się jednak dostrzec, że pod względem przygotowania i poświęconego miejsca pozycje są sobie mocno nierówne – Bouda poświęcono trzy strony, zaś Kitsune ponad siedem – i te drugie w przeciwieństwie do pozostałych pozycji są doszlifowane na tyle, żeby można było nimi grać (nowe Zalety, osobne tabelki wydawania PD, itd.), podczas gdy pierwsze mogą być tylko typowym antagonistą. Pomimo tego, przygotowane dla każdego typu istot historie i pomysły na przygody są mocną stroną rozdziału.

Trzeci rozdział, Shifting Things, to menażeria niesamowitych stworów – specyficzny doppleganger, ludzko-zwierzęce chimery, ludzie klątwą zamienieni w zwierzęta, przeklęty siódmy syn przemieniający się w potwora, udająca człowieka Córka Diabła, przyzwany chowaniec Graemalkin, terytorialny ogar z mgieł, ofiary wirusa zmieniającego DNA na gadzie. Każdy z pomysłów ma po trzy zahaczki na przygody oraz opisanego przykładowego bohatera niezależnego. Ot, bestiariuszowe potworki do wrzucenia do scenariusza. W większości przypadków rozmachem i pomysłem nie dorównują niestety tym z Predators.

Ostatnie 11 stron podręcznika zajmuje Appendix: Animal Lore poświęcony skrótowemu przedstawieniu najpopularniejszych mitów związanych ze zwierzętami oraz ich najsłynniejszych cech, mający pomóc przy konstruowaniu własnych złodziei skór.

Czytając podręcznik, ma się wrażenie, że część lub całość Skinchangers domyślnie pisana była jako dodatek do Wilkołaka. W innym przypadku trudno bowiem uzasadnić takie kwiatki jak dobór opowiadania, używanie terminologii z Wilkołaka (włącznie z notorycznie stosowanymi nazwami w Pierwszym Języku), licznymi odwołaniami do Cienia – wszystko to przed wydaniem Book of Spirits, czyli pozostawiając czytelników nie znających Wilkołaka bez szans na zrozumienie tej terminologii i mechaniki związanej z duchami. Jakby tego było mało, to w drugim rozdziale wyraźnie są odniesienia do wilkołaka – i o ile odniesienia do Predators rażą mniej, o tyle umieszczenie tekstów w stylu "Omen Gazing: As the werewolf five-dot Insight Gift." w dodatku do ‘czarnej linii’ jest straszliwą kompromitacją wydawnictwa.

Niestety nie była to ostatnia taka wpadka White Wolfa – pomimo innych autorów te same błędy popełniono przy Book of Spirits, więc wypada ostrożnie podchodzić do nowych produktów z ‘czarnej linii’ – zwłaszcza tych mających cokolwiek wspólnego z Cieniem, bo panom z WW cały czas jeszcze się myli, co opublikowali w której linii wydawniczej.

Skinchangers to rzemieślniczo solidny dodatek – zwłaszcza pierwszy rozdział oferujący ciekawych antagonistów i protagonistów. Jednak z racji wymienionych powyżej cech odradzałbym go jako dodatek dla śmiertelników - nawet jeśli masz Book of Spirits to i tak nie znajdziesz wyjaśnienia wszystkich kwestii z dodatku. Do wykorzystania pełnego potencjału potrzeba podstawki do Wilkołaka i Predators.

Jeśli nie znasz linii Wilkołaka to pozycję tę warto kupić tylko, jeśli bardzo interesuje cię granie złodziejami skór. W innych przypadkach lepiej pieniądze wydać na jakiś inny dodatek – Antagonists oferuje ciekawszych przeciwników, zaś Second Sight większą różnorodność szablonów. Jeśli znasz linię Wilkołaka sytuacja przedstawia się bardziej kolorowo – złodzieje skór zapewniają na sesjach dodatkowy koloryt, jako ‘jakieś nietypowe wilkołaki’, informacje użyte w podręczniku znasz, zaś istoty z rozdziału drugiego są ciekawym uzupełnieniem tych z Predators. W tym przypadku jest to podręcznik wart kupienia (i ocena o punkt wyższa).

Kup teraz:

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę