Dedykuję Puszonowi i Krakonmanowi
Czasem do głowy przychodzi mi pomysł. Złośliwi (czytaj: żona) powiedzą, że czasem nie bywa głupi. To pomysły typu założyć ligę Dominiona online (niebawem drugi sezon!) albo postanowić pójść na mecz reprezentacji Polski. A skoro o tym mowa, to w sobotę taki pomysł mnie naszedł. Wydawał się mądry.
W prasie podali, że ruszyła sprzedaż biletów na wtorkowy mecz Polska – Australia, który ma się odbyć w Krakowie na stadionie Wisły. Początkowo się zdziwiłem, bo przy Reymonta na razie kibicują głównie dźwigi. Okazało się jednak, że jest 3,5 tys. biletów na kilka gotowych sektorów. To zabawne, że w sobotę z Ukrainą też graliśmy na rozwalającym się obiekcie Widzewa w Łodzi. Oto Polska właśnie, ale daninę lokalnym władzom trzeba spłacać i z Lechem na trybunie się pokazać. Grzesiu Lato, masz głowę łysą, ale nie od parady.
Dla osób, które nie są na bieżąco z piłką nożną: Australia w ostatnich MŚ prawie wyszła z grupy z Najlepszym Zespołem Świata, czyli Niemcami. Cztery lata temu odpadła przez karnego z kapelusza w ostatniej minucie z późniejszymi mistrzami, Włochami. Jak się smudziaki nie sprężą, to jutro będzie lanie od Kangurów.
Ekipa
Ponieważ dawno już umawialiśmy się z
Puszonem, że jak będzie nowy stadion, to może i karnecik się na
Ligę Europejską mecze ligowe i w Pucharze Polski kupi, to złapałem za fejsbuka. Puszon był na tak,
Krakonman był na tak.
Kris (znany niektórym jako
ksch,wielki miłośnik naszej poltergromadki i kibic Cracovii – pozdrówka, Kris!) zdezerterował. Może ma alergię na śliczny obiekcik Wisełki, do którego ten budowany po przeciwnej stronie
Błoni Błoń Błoni się nie umywa? (Swoją drogą na razie wygląda to z zewnątrz tak sobie – beton z metalem.)
Wziąłem od chłopaków pesele, imiona i nazwiska. Pozostawało kupić bilety.
Wyprawa
W poniedziałek wyruszyłem na Reymonta. Teoretycznie to blisko, 25 minut z buta lub 15 minut autobusem. Tyle że rozkopali ostatnio ulice i trochę się z przesiadkami jedzie. Po drodze wyjąłem z bankomatu 200 zł. Bilety miały być po 25 (na łuku, słabo), 50 (sensowne miejsca) i 90 (dla VIPów, fuj).
Czytam sobie zaległą
Politykę, dojeżdżam, idę pod stadion, staję w ogonku po cukier. Jest około 12.00. Zaczynają się kolejkowe gadki, rzuć k5 lub wybierz:
- Czy da się wziąć bilet dla kogoś bez dowodu?
- Czy są jeszcze za 25?
- Ile jeszcze zostało?
- Co tak wolno, panie?
- Nie będę za patałachów więcej płacił!
Poznaję też mądrość stadionową, że przy podawaniu peselu wystarczy podać datę urodzin – jak się zna – a resztę zmyślić. Przecież nikt tego nie sprawdzi z dowodem, bo
"już dziś by nas musieli zacząć wpuszczać". Zaczyna kropić.
Bramy raju i ścieżka zdrowia
Przede mną zaczyna majaczyć barak zwany Wiślackim Światem, szczycący się byciem oficjalnym sklepem Wisły. Rzeczywiście, to oni są podpięci pod oficjalkę klubu. A co ze znacznie ładniejszym Fanatykiem w budynku głównym? Ot, dziwy.
Do kolejkowych gadek dochodzą plotki. Bilety za 25 poszły. Bilety za 50 poszły! Łapię za telefon. Idziemy na vipowską za 90? Krakon:
"ja idę". Puszon:
"przecież cię nie zostawię samego". No to git. Tyle, że 3 razy 90 za wuja nie mieści się w 200 zł, a kart w baraku zwanym Wiślackim Światem nie przyjmują.
Przede mną może z 20 osób.
Pan mi zajmie kolejkę i wychodzę na parking przed stadionem. Przede mną dylemat z gatunku tragicznych: w lewo czy w prawo. Już byłem w takiej sytuacji parę lat temu, gdy okazało się, że koncert Hey na Juwenaliach jest płatny. W prawo wiem, że jest jakiś bankomat na miasteczku AGH. W lewo wiem na pewno, że jest przy klubie Studio, bo nieraz korzystałem. Ruszam biegiem w lewo, szybko przekonując się o brakach w kondycji.
Bankomat pod Lewiatanem nieczynny. Zrezygnowany – przecież miejsca na vipowskiej się skończą jak nic – ruszam z powrotem i idę na miasteczko. Leje się ze mnie, z góry leje się na mnie. Znajduję bankomat. Wracam pod stadion, podpierając się nosem.
I w koło Macieju
Mój
pan mi zajmie kolejkę już dawno wyparował razem ze stojącymi przede mną Angolami (a może to Aussies byli?). I tak oto około 14.00, czyli dwie godziny od pierwszego przybycia stoję na końcu kolejki. Tak o połowę dłuższej. I znów zaczynają się gadki, plotki.
Ja już jestem w stanie
zen. Czyli: wisi mi, a jak będzie jeden ostatni bilet, to idę sam, pocałujcie wy mnie wszyscy w wiślacką gwiazdę. Czytam spokojnie o powodziach w Pakistanie, izraelskich problemach z Iranem i pisowskich problemach z Jarkiem.
Przed 15.00 wchodzę do środka. Wokoło wiślackie śpioszki i inne must-have krakowskiego kibica.
A, tak, oczywiście są jeszcze bilety za 50 zł.
Zen, repku,
zen.
I tak oto, po raz pierwszy od chyba 20 lat (jak byłem na Lubliniance, gdy wygrała z Siarką Tarnobrzeg II 4:1, a wcześniej na Motorze, gdy ograł Sosnowiec 3:0), idę na mecz na stadion. Po raz pierwszy na reprę.
Zapamiętać sobie:
- Nie słuchać kolejkowych plotek.
- Wyjmować z bankomatu stówkę więcej.
- Zasłaniać klawiaturę przy bankomacie lub czytniku kart. W Polityce kazali.
Oczekuję jako rekompensaty za konieczność odwołania się do techniki
zen:
- Od repry, przynajmniej zwycięskiego remisu lub gradu goli w dowolną stronę.
- Od zarządu Wisły lub prezydenta miasta Krakowa, postawienia bankomatu PRZED stadionem Wisły.
- Od Krakonmana i Puszona po jednym piwie marki dowolnej.
- Od siebie – przynajmniej miesiąca przerwy do następnego pomysłu na uczynienie świata lepszym.
Do boju, Polsko-o-o!
