Autor: Rafał 'Ra-V' Błaszczak
W Troję mogą grać dwie do czterech osób, rozgrywka zyskuje przy większej ilości osób, choć przy dwóch również jest bardzo przyjemna. Gracze mają możliwość wcielenia się w jednego z sześciu bohaterów achajskich – Achillesa, Agamemnona, Ajaxa, Menelaosa, Nestora czy też Odyseusza. Każdy z bohaterów ma swoje bóstwo opiekuńcze – Aresa, Atenę lub Herę, które obdarza naszych herosów swoim wsparciem w trakcie rozgrywki.
Nasi bohaterowie dysponują trzema cechami – siłą, taktyką i mocą. Siła służy do pojedynkowania się z innymi herosami, zarówno achajskimi jak i trojańskimi, dzięki taktyce dowodzą w bitwach przeciwko oddziałom trojańskim jak i bestiom, natomiast moc pozwala im korzystać ze wsparcia bogów, wykorzystując karty interwencji jak również przywołując bestie, by walczyły z naszym przeciwnikiem. Cechy jednak nie są do końca zrównoważone i największe znaczenie ma tak naprawdę taktyka. Bo to walki przy jej użyciu mogą przynieść nam najwięcej chwały.
Chwała – to o nią walczą Achajowie pod Troją. Do zaznaczania jej wartości mamy specjalne karty, początkowo posiadamy dwanaście punktów chwały. Jednak liczba ta bardzo często się zmienia w czasie gry. By dołączyć różne przedmioty do naszego bohatera musimy zmniejszyć jego chwałę (jako koszt przedmiotu), zaś zdobywamy ją odnosząc zwycięstwa w walkach z innymi bohaterami achajskimi, wojskami trojańskimi (które mogą być prowadzone przez trojańskich bohaterów takich jak – Priam, Hektor czy Parys) i mitycznymi bestiami (Harpie, Hydra, Cyklop). Gdy zdobędziemy 24 punkty chwały, wtedy wygrywamy grę, natomiast, gdy ich wartość spadnie do zera, wtedy nasz bohater odchodzi w niesławie i losujemy nowego.
W talii (z której korzystają wszyscy gracze) oprócz Trojan i boskich interwencji znajdziemy również przedmioty i oddziały dołączane do naszego bohatera, które zazwyczaj podnoszą jego cechy czy też dodają nowe zdolności specjalne (każdy bohater ma również swoją własną). Ostatni rodzaj kart to zdarzenia, które w różnoraki sposób modyfikują rozgrywkę w chwili zagrania. Na każdej karcie w rogu znaleźć możemy również kostkę do gry, która odkrywana w czasie pojedynków przez każdą ze stron dodaje nieco losowości rozgrywce.
Gra polega na podejmowaniu wyzwań naszym bohaterem pozwalających podnieść chwałę czy też rzucając wyzwania naszym przeciwnikom, którzy w wypadku przegranej tracą określoną na karcie swojego bohatera ilość punktów chwały. Rozgrywka jest bardzo dynamiczna, co i rusz dochodzi do dramatycznych pojedynków, wygrywanych często tylko dzięki pomocy opiekuńczego bóstwa. Zdarzają się też częste zwroty akcji powodowane zagrywanymi zdarzeniami czy boskimi interwencjami, a nasze plany może również pokrzyżować mała ilość oczek na kostce odkrytej w czasie pojedynku karty losu.
W zasadzie jedynym minusem gry jest dość niefortunnie sformułowana instrukcja, przez co niektóre zasady na dobrą sprawę trzeba interpretować samemu, co może spowodować, że nasza wersją gry będzie nieco inna niż zamierzenie twórców. Na sieci jednak już na kilka dni po premierze znaleźć można było poprawioną i rozszerzoną wersję instrukcji, która wyjaśnia wszelkie nieścisłości.
Troja jest bardzo przyjemną grą, która moim współgraczom i mi przyniosła wiele radość z, momentami bardzo emocjonującej, rozgrywki. Nie nudzi się tak szybko, jak niektóre gry tego typu i dzięki temu podejrzewam, że często będziemy do niej wracać, gdy będziemy mieli chwilę wolnego czasu, by znów stoczyć bitwy pod murami Troi.
