Paszczaki

Za ujawnienie Paszczaków światu odpowiada Tim Roediger (twórca Pyramix i Hang 12), zaś wizualizował je Christopher Lee. W oryginale Paszczaki zwą się Dweebie, więc plus dla tłumacza za swojski i sympatyczny przekład.

Pudełko z grą jest kompaktowe, a wypełniają je 54 karty z Paszczakami, przeznaczony na nie woreczek strunowy oraz króciutka, 8-stronicowa instrukcja, w której większość miejsca zajmują ilustracje. Przygotowanie do zabawy zajmuje moment – tasujemy Paszczaki, a następnie rozdajemy graczom po pięć kart. Resztę kładziemy na stosik. Gotowe!

O co chodzi w zabawie? Każdy gracz ma dwie akcje w czasie tury: kładzie na stół Paszczaka i dociąga jednego ze stosu. Paszczaki należy umieszczać w bezpośrednim sąsiedztwie – po ułożeniu pierwszej karty druga powinna być ulokowana z jej prawej lub lewej strony, bądź na dole albo górze. Na kartach widzimy reprezentantów różnych zawodów – jest płetwonurek, mechanik, doktor, trafi się nawet paszczakowy Robin Hood i Superman. Ilu jest przedstawicieli danej profesji informuje liczba kropek na danej karcie. Jest to bardzo istotna informacja, bo kiedy w wykładanym szeregu (pionowym lub poziomym) na początku i końcu znajdzie się taki sam Paszczak, osoba, która dodała tego drugiego zabiera cały rząd. A ponieważ w grze zwycięzcą zostaje uczestnik, który zgromadzi ich najwięcej, sednem zabawy jest takie kombinowanie z układaniem stworów, aby zamykać szeregi i zgarniać Paszczaki.

Widząc, że dany Paszczak jest jedyny w swoim rodzaju, wiemy, że nie trafi nam się druga taka sama karta i kładziemy przed nim innego, który występuje co najmniej dwukrotnie, licząc na zamknięcie szeregu i łut szczęścia, że wyciągniemy ze stosu drugiego takiego samego. Ale konkurencja nie śpi – inni kombinują tak samo, więc zawsze istnieje ryzyko, że oponent nas uprzedzi. Dzięki temu Paszczaki otwierają przed nami szereg możliwości decyzyjnych i pomimo prostoty zasad umożliwiają przyjmowanie kilku strategii.

Paszczaki są tytułem prostym, a zarazem dającym mnóstwo frajdy i zabawy dla graczy w każdym wieku. Pozycja przeznaczona jest dla od dwóch do sześciu osób, jednak w parze jest po prostu kiepsko. Prawdziwe emocje zaczynają się dopiero od trzech graczy, zaś czterech lub pięciu to optimum. Przy sześciu robi się za dużo zamieszania, a zabawa zmienia się w czekanie na to, czy uda się szczęśliwie wylosować Paszczaka zamykającego któryś z ułożonych szeregów.

Rozgrywka zajmuje około 15 minut nawet przy największej liczbie graczy i po jej zakończeniu ma się ochotę na rewanż, więc regrywalność nie jest zła i dwie czy trzy partyjki pozwalają nasycić się Paszczakami na dłuższy czas oraz stanowią świetną propozycję na miłe spędzenie popołudnia z rodziną, dziećmi (wiek minimum 5 lat) czy przyjaciółmi. Ponieważ gra wymaga sporo miejsca na rozkładanie kart, nie sprawdzi się w podróży, ale pod namiotem, przy stoliku w ogródku czy innym stabilnym miejscu, jak najbardziej. Dlatego mogę polecić ją każdemu, kto szuka miłej, nieskomplikowanej rozrywki, aczkolwiek 40 złotych za pudełeczko z 54 kartami to cena zdecydowanie za duża.

Plusy:

• proste zasady
• miła oprawa wizualna
• mimo prostoty można – a nawet trzeba – kombinować

Minusy

• przesadzona cena
• słaba w duecie

Dziękujemy Wydawnictwu Nasza Księgarnia za egzemplarz gry do recenzji