Dixit Odyssey

Na rynku gier planszowych wybór jest ogromny, dlatego trudno wymyślić taką, o której wszyscy powiedzą: "Tego jeszcze nie było!". Ta sztuka udała się Jeanowi-Louisowi Roubirze – jego Dixit był odkryciem roku 2008. Na fali zainteresowania grą powstał dodatek niesamodzielny Dixit 2 w 2010 r. oraz samodzielne rozszerzenie Dixit Odyssey wydane przez Libellud (w Polsce przez Hobbity) w roku 2011. Ostatni tytuł będzie przedmiotem tej recenzji. Pudełko Dixit Odyssey wita nas niezwykłym obrazem: na kartce księgi stoi na wpół zatopiony pałac, a obok niego unosi się pojazd podobny do balonu. Grafika ta sugeruje, że w grze będziemy używać raczej wyobraźni niż logiki czy rozsądku. Karty, które znajdziemy w pudełku potwierdzają tę tezę: rysunki na nich zawierają kontrastujące ze sobą elementy, np. wilk sterujący kukiełką owcy. Oprócz dużych, niezwykłych kart do gry będziemy używać toru punktacji, kolorowych figurek królików (pionki) oraz małych plansz i pinezek do głosowania. Jakość i wygląd komponentów należy ocenić wysoko. Rysunki są bajkowe, ciekawe, a drewniane króliki - bardzo ładne. Plansze graczy i tor punktacji zostały wykonane z grubej tektury, a karty - z cieńszej, podobnie jak w większości gier. Do kart, mimo ich niestandardowych wymiarów, możemy dokupić koszulki i nadal będą mieścić się w wytłoczce. W pudełku jest również miejsce dla dodatkowych kart – możemy dołożyć te z Dixit 2 czy z wersji podstawowej. Ułatwieniem dla gracza są dołączone do gry dwa woreczki strunowe (na króliki i pinezki). Najkrócej opisując mechanikę Odyssey można powiedzieć, że to gra wyobraźni i skojarzeń. Na początku rozgrywki każda osoba otrzymuje 6 kart, pionek i planszę do głosowania w tym samym kolorze oraz pinezkę. Po kolei gracze wcielają się w narratora. Uczestnik rozgrywki w tej roli wybiera jedną ze swoich kart, kładzie ją na stole zakrytą i podaje związane z nią skojarzenie (może to być dźwięk, słowo lub zdanie). Pozostali wybierają własną kartę, która najbardziej pasuje do tego, co usłyszeli i kładą ją zakrytą na stole. Następnie wszystkie są tasowane, odkrywane i umieszczane w obok siebie przy ponumerowanych polach z boku toru punktacji, służących do określenia kart, jakie biorą udział w głosowaniu. W tajemnicy gracze wybierają obrazek, który ich zdaniem należy do narratora. Wybór zaznaczają pinezką na swojej planszy. Potem następuje ujawnienie plansz graczy. Narrator otrzymuje 3 punkty, jeśli przynajmniej jedna osoba wybrała jego kartę; jeśli nikt nie zgadł, oznacza to 0 pkt. dla narratora, podobnie, gdy wszyscy głosujący trafili jego obrazek. Z kolei każdy głosujący otrzymuje punkty za trafny wybór obrazka oraz za głosy oddane przez innych na jego kartę. Następnie gracze dobierają karty do sześciu i zaczyna się następna tura. Rozgrywka kończy się, gdy jeden z graczy osiągnie limit 30 punktów. Zasady gry zmieniają się nieco, gdy w zabawie uczestniczy od 7 do 12 graczy. Każdy z nich otrzymuje dwie pinezki; przy wyborze karty narratora może użyć obu, aby zwiększyć szanse na trafienie. Oprócz trybu gry znanego z poprzednich części Dixit, opisanego powyżej, Odyssey proponuje 2 dodatkowe: Dixit Party i Dixit drużynowo. Party wprowadza nowy cel: znalezienie najpopularniejszej karty (czyli tej, która otrzyma największą ilość głosów), a nie obrazka narratora. Rola tego ostatniego też mocno się zmienia: może on głosować zieloną pinezką, podobnie jak inni gracze. Dodatkowo otrzymuje on czerwoną pinezkę i zaznacza nią kartę, która nie da żadnych punktów uczestnikom zabawy. W ten sposób narrator próbuje uniemożliwić innym graczom zdobycie punktów. Tryb Party zmienia również dobór kart na końcu tury; gracze dobierają do pięciu, a potem przekazują swoje karty osobie po lewej stronie. Gra kończy się, gdy każdy uczestnik wypełnił raz rolę narratora. Opcjonalnie można przedłużyć grę, aby osoby biorące udział wcielały się w rolę narratora więcej razy. Omawiany tryb wprowadza jeszcze jedna zmianę – narrator w pierwszej turze wypowiada skojarzenie przed zobaczeniem swoich kart. Instrukcja nie precyzuje, czy następni narratorzy podają skojarzenie zanim zobaczą karty, ale takie rozwiązanie byłoby, moim zdaniem, sprawiedliwe. Wymyślenie zdania bez znajomości kart utrudnia zadanie, więc wszyscy gracze w roli narratora powinni mieć równe szanse. W obliczu tylu zmian w stosunku do wersji podstawowej, należało wszystkie nowe dokładnie wytłumaczyć, ale wspomniany aspekt roli narratora jest niejasny. Tryb Dixit drużynowo został zaprojektowany dla grup osób o liczebności 6, 8,10 lub 12. Ważne, aby liczba była parzysta, ponieważ gracze dzielą się na dwuosobowe drużyny. Każda z nich otrzymuje pionek, planszę do glosowania i pinezkę. Rola narratora wygląda podobnie, jak w wersji podstawowej, ale przebieg tury jest inny. Narrator podaje skojarzenie, a kolega z drużyny wręcza mu kartę, która najbardziej odpowiada usłyszanemu zdaniu. Pozostałe drużyny naradzają się, kto przekaże obrazek narratorowi. Każdy gracz posiada 4 karty, ale nie może ich pokazywać czy opisywać partnerowi. Gdy wszystkie drużyny dostarczą po jednej karcie, narrator tasuje je i rozkłada obok ponumerowanych pól. Gracze którzy przekazali kartę i sam narrator nie biorą udziału w głosowaniu. Podliczanie punktów przebiega według reguł wersji podstawowej. Gra kończy się, gdy każda osoba odegrała już rolę narratora. W Odyssey nadal bardzo dobrze sprawdza się pomysł, na którym gra się opiera: ciekawe ilustracje wywołują dużo skojarzeń. W rozszerzeniu nie zmienił się również tryb podstawowy, znany z poprzednich części Dixita. W pudełku omawianego tytułu znajdziemy charakterystyczne, śliczne króliki, których zabrakło w pierwszym dodatku. Odyssey wprowadza jednak dużo nowych rozwiązań, które należy ocenić pozytywnie. Zacznijmy od trybów rozgrywki. Party jest zaskakującym pomysłem – zmienia zupełnie formułę gry. Dla doświadczonych graczy będzie powiewem świeżości, które widmo znudzenia się grą odsunie na długi czas. Mimo pewnych niejasności w instrukcji, mogę z czystym sumieniem polecić ten tryb. Z kolei tryb drużynowy wprowadza mniej zmian i na pewno również znajdzie zwolenników. Jednak wiąże się z nim pewne zagrożenie: w sytuacji, gdy większość osób jest wyłączona z głosowania (narrator, jego kolega oraz jedna osoba z każdej drużyny), część graczy może narzekać na małe możliwości działania. Tryb jest grywalny, ale jednak wydaje się mniej ciekawy od Party. W Odyssey nowością jest tor punktacji w formie prostokątnej planszy; zajmuje on mniej miejsca niż jego odpowiednik w wersji podstawowej, więc okazuje się zmianą na plus. Elementem nieznanym z innych części gry są plansze gracza i pinezki, za pomocą których gracze zaznaczają swoje wybory. Plansze są wygodniejszym rozwiązaniem niż żetony używane wcześniej. Oceniając [Dixit Odyssey[/t] musimy zwrócić uwagę, że ten tytuł bardzo różni się od innych. Dla części fanów planszówek może okazać się zbyt specyficzny, a mechanika oparta na skojarzeniach – za prosta. Jednak większość graczy doceni Odyssey za oryginalność i baśniowe ilustracje. Omawiany tytuł ma jeszcze jedna ważną zaletę: jest to gra, w której nie musimy czekać na swoją kolejkę, bo w każdym momencie wykonujemy czynności ważne dla osiągnięcia zwycięstwa. W ten sposób wyeliminowano nudę, która mogłaby się pojawić, gdyby gracze musieli oczekiwać bezczynnie na swoją turę. Zwróćmy też uwagę, że dodatek ten wprowadza ciekawe nowe tryby i jest kompatybilny z innymi częściami Dixita. Dzięki tym zaletom Odyssey dostarczy nam rozrywki na długi czas. Plusy:

• kontynuacja dobrych rozwiązań z poprzednich części gry
• wysoka jakość wydania
• niezwykłe karty
• nowe tryby, które odmieniają oblicze gry

Minusy:

• wprowadzone przez Odyssey zasady mogłyby być wyjaśnione bardziej precyzyjnie

Ocena: 9.

Dziękujemy Wydawnictwu Hobbity za udostępnienie gry do recenzji.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę