Capital

Autorem gry jest Filip Miłuński, osoba w kręgach planszowych rozpoznawalna, autor między innymi Mare Balticum, Vampire Empire, Łazienki Królewskie, Mali powstańcy czy CV. Co ciekawe, projektant na co dzień pracuje w wydawnictwie Granna jako redaktor prowadzący. Ilustracje do Capitalu stworzyli razem Tytus Brzozowski, architekt i akwarelista, jego prace tworzone są najczęściej w tym samym stylu, w jakim wykonano obrazy do recenzowanej gry oraz Grzegorz Molas, również rysownik, akwarelista, mający na swoim koncie Goblinpiadę.

Jednak na początku warto by nadmienić, co znajduje się w pudełku.  W środku można znaleźć planszę, odpowiadającą za wskazanie ilości punktów, zdobytych przez gracza. Na niej to umieszczone są stosiki z kwadratowymi żetonami (zespołami parcel) z odpowiednich epok, albo z charakterystycznymi dla miasta budowlami. Następnie doszukamy się sztonów z monetami w czterech nominałach, czterech figur syren, pełniących role pionków, instrukcji i trzech kart pomocniczych, dzięki którym łatwo zorientować się, ile przysługuje nam punktów zwycięstwa, jak i monet.

Pochwała należy się za przejrzyste i klarowne napisanie instrukcji, uproszczającej przygotowanie planszy oraz przebieg rozgrywki, a także dobrze wyjaśniającej działanie niektórych żetonów. Sama mechanika gry opiera się na prostym systemie budownictwa – gracze otrzymują pierwsze monety i żeton startowy, potem rozlosowują po cztery parcele ze stosu pierwszej epoki, resztę zaś odkładają do pudełka. Wybrane przez siebie żetony miasta mogą albo wykupić, albo oddać, otrzymując sztony o wartości trzech. Należy jednak pamiętać o właściwym układzie dzielnic, gdyż nawiązują one ze sobą specyficzne relacje – np. park w połączeniu z mieszkalną daje punkt zwycięstwa, handlowa z mieszkalną przynosi zysk w monetach, z kolei przemysłowa z mieszkalną sprawia, że traci się punkt zwycięstwa.

Pod koniec fazy zostaje przydzielony żeton kamienia milowego (charakterystycznego budynku), którego można za darmo umieścić w swoim mieście, dostarczającego oczywiście ustalone przezeń korzyści. Potem następuje faza dochodu, w której dochodzi do rozdania monet i przyznania punktów zwycięstwa. Wszystko powtarza się z każdą turą, z wyjątkiem przejścia przez I oraz II Wojnę Światową, wymuszającą zniszczenie – w tej kolejności: jednej i dwóch – dzielnic miasta, włącznie z nadbudowami. Wygrywa ten, kto zdobył najwięcej punktów zwycięstwa.

W materii historycznej nijak ma się to do budowania miasta, dzielnice możemy ustawiać obok siebie w dowolny sposób, a pierwsza faza kreacji rozpoczyna się w zasadzie w epoce pary, co rozwiązuje problem ze skromniejszą ilością rodzajów dzielnic we wcześniejszych czasach. Jeżeli zaś rozchodzi się o samą strukturę gry, uczestnicy rozgrywki raczej bawią się dobrze, ponieważ Capital mocno angażuje, zmusza do ekonomicznego myślenia, stwarzania strategii i myślenia długoterminowego, z uwzględnieniem przyszłych planów. Twórca narzucił jednak pewne ograniczenia, z czego najwyraźniejszym jest utrzymanie się w układzie trzech rzędów szerokości i czterech długości, co uniemożliwia niebotyczny rozrost miasta i jeszcze bardziej wymusza na graczach gospodarczo-urbanistycznego zarządzania terenem.

Gra posiada wiele plusów. W tym przypadku wysoka losowość zapewnia różnorodne warianty planowania, a co za tym idzie niemałą regrywalność, bowiem rozrywka nie nudzi się nawet po paru partiach z rzędu. Wykonanie też może poszczycić się wysoką jakością – wytrzymałe, masywne komponenty to jedno, ciekawa oprawa graficzna to drugie, zwłaszcza, że ilustratorzy sami stworzyli wizerunki charakterystycznych dla Warszawy lokacji, a nie posłużyli się fotografiami. Dzięki takiemu zabiegowi, gra plastycznie jest spójna.

Oczywiście gra nie gwarantuje pełnych wrażeń i na pewno nie okaże się satysfakcjonująca dla osób poszukujących w planszówkach historii. Capital ma sprawną mechanikę, ale nijak ma się do faktów dziejowych i raczej kreuje fikcję, bowiem równie dobrze, w instrukcji, notce i w materiałach prasowych mogła zostać podana jakiekolwiek inna miejscowość, a nie zrobiłoby to żadnej różnicy. W takim wypadku wystarczyłoby pozmieniać kilka płytek z ilustracjami na takie, które by doń podpasowały. zdanie stanowczo za długie Ale wpleść jakieś uniwersalne. Na szczęście istota Warszawy ma tutaj najmniej do znaczenia, bo rozchodzi się generalnie o budowanie i dochód.

Narzekać nie powinny również osoby, które lubują się w szybkim zapoznaniu się z zasadami, bowiem już pierwsza tura sprawia, że gracz właściwie wszystko zrozumie, a pomocnicza karta ułatwia obliczanie dochodu. Niemniej, również wymagający gracze także nie powinni czuć się urażeni, bo prawdziwe wyzwanie czeka na nich podczas rozgrywki – odpowiednie ułożenie wymaga odpowiedniej taktyki, zaś wytrawni uczestnicy z pewnością poradzą sobie z przekroczeniem toru punktacji.

Gra niewątpliwie robi bardzo dobre wrażenie, nadaje się też idealnie podczas chwili relaksu. Jest to niezobowiązująca rozrywka dająca graczom satysfakcje oraz wymusza u nich strategiczne patrzenie w dal, podstawowe myślenie gospodarcze, jak i opracowywanie zmiennych strategii. Jedyne, czego tutaj brakuje to interakcja, bowiem żaden z graczy nie ma namacalnego wpływu na to, co dzieje się z miastem przeciwnika. Poza zdobyciem kamienia milowego, od czego zależne jest działanie w turze, nie dochodzi między uczestnikami do jakiejkolwiek oddziaływania. Na szczęście, w przypadku Capitalu, nie jest to potrzebne, bowiem gra w niemalże każdym aspekcie sprawdza się znakomicie.

Plusy:

• przejrzyste zasady i rzeczowa instrukcja,
• możliwość szybkiej zabawy oraz dłuższej, bardziej skomplikowanej,
• wysoka losowość, regrywalność,
• plastyczne ilustracje,
• solidne wykonanie.

Minusy:

• brak interakcji z innymi graczami,
• "Warszawa budowana od podstaw w czasach nowożytnych".

Dziękujemy wydawnictwu Granna za udostępnienie gry do recenzji.