Obserwowały ludzi. Wzrokowo były może bardziej ułomne od innych istot – obraz, który widziały był zasnuty przemieszczającymi się czarnymi i pulsującymi plamami. Widziały za to wyraźnie coś innego – kłębiące się emocje, z których każdy z ludzi był zbudowany. Strach. Wstyd. Gniew. Smutek. Radość. Każda miała swój kolor i swoją gęstość. Były też te bardziej złożone. Subtelne. Ukryte. Pragnienia. Marzenia. Sny. Lęki. Widziały to, czym się żywiły. I co było zarazem ich orężem. Jedno przem...
