W okresie od 1 do 31 sierpnia 2009 roku w dziale książkowym opublikowanych zostało 19 recenzji, których średnia ocena wyniosła
7,26. Najwyżej oceniona została
Czerń Mai Lidii Kossakowskiej (uzyskała ona najwyższą możliwą ocenę –
10!). Najsłabszą książką, według naszych redaktorów, okazał się być
Złodziej Pioruna, autorstwa Ricka Riordana.
Czytać:
Czerń – Maja Lidia Kossakowska –
10
"Tak, Czerń jest właśnie taka. Nie bardzo dobra, nie genialna, i nie idealna. Po prostu piękna. (…) niesie ze sobą olbrzymią dawkę emocji. Afryka, wraz ze wszystkimi swoimi okropieństwami, przemocą i brutalnością, jest przedstawiona naprawdę realnie. Czytając powieść nie byłem tylko i wyłącznie biernym obserwatorem. Ja przeżywałem tę historię razem z bohaterami - ich odczucia były moimi odczuciami. Z kart książki wręcz bił upał, żar i negatywne emocje, które przynosi kolebka ludzkości. Ale pierwszy z Upiorów Południa sprawił, że musiałem sobie robić przerwy w czytaniu, by ochłonąć ze wszystkich mało pozytywnych uczuć (od złości i gniewu, po wręcz depresyjny smutek) i wrócić do rzeczywistości. (…) Jedyną wadą tej powieści jest jej długość, a właściwie jej brak. Dwieście stron, mimo przerw w czytaniu, minęło mi naprawdę szybko." [Thoctar]
"Jacek Komuda, najlepiej chyba znany w Polsce współczesny powieściopisarz, zajmujący się tym okresem, przemawia do czytelników jednak czymś o wiele ważniejszym, niż tylko talentem do znalezienia odpowiedniego kawałka historii i oszlifowania go na tyle, by nadawał się na temat przyzwoitej książki. Ma mianowicie umiejętność takiego doboru – ciągnąc metaforę – narzędzi szlifierskich, że nawet czytelnik niebędący fanem powieści historycznych, wsiąknie w opowiadaną historię jak woda w gąbkę. (…) Po przygodzie, udanej zresztą, z powieścią marynistyczną, Komuda wraca do swojego ulubionego bohatera, przemierzającego bez końca drogi i bezdroża Rzeczypospolitej. (…) Samozwaniec bowiem, to tytuł wiele mówiący – szczególnie dla tych, którzy nie zapomnieli jeszcze wszystkiego z lekcji historii, na których omawiało się tzw. wielką smutę. (…) Ciekawa fabuła, powrót do znanych bohaterów, barwny język, umiejętne osadzenie w realiach historycznych..." [Rebound]
"Teoretycznie mógłbym więc zacząć tę recenzję od słów – »jest nowa część przygód najbardziej znanego detektywa«. Pozostaje tylko jeden mały problem – ta odsłona jest dość mało »owenowa«. (…) Detektyw Owen Yeates, prowadzący zawsze pierwszoosobową narrację, tutaj występuje tylko w części pierwszej i trzeciej, czyli łącznie nawet nie w połowie. Głównie czytelnik śledzi dochodzenie prowadzone przez Scotta Hamisdale'a, detektywa do spraw małomiasteczkowych. (…) Większa część powieści, w odróżnieniu od wcześniejszych, nie jest może aż tak przesycona akcją i wydarzenia nie poganiają się w nawzajem, jak wagony TGV. Jednak zakończenie bezsprzecznie jest już w starym dobrym stylu." [vanderus]
[Zicocu]
[malakh]
[Zicocu]
Unikać:
"Miasto Kości nie jest książką dogłębnie złą. Co więcej, momentami potrafi czytelnika wciągnąć i zainteresować. Niestety, tylko momentami. Wyraźnie widać, że autorka postanowiła wzorować się na największych bestsellerach ostatnich lat i… nic więcej. (…) Ogólnie mówiąc, Cassandra Clare (którą można kojarzyć z opowiadań osadzonych w świecie Harry'ego Pottera) nie pisze najgorzej, lecz podczas lektury raz po raz nachodziły mnie myśli o wrzucaniu do kociołka najlepszych składników bez ładu i składu z nadzieją, że wszystko będzie dobrze, a końcowy wynik doskonale się sprzeda. (…) Nie ma co ukrywać, Miasto Kości jest kierowane głównie do nastolatek zachwyconych lekturą Zmierzchu. Fankom (fanom?) tej powieści książka z pewnością się spodoba, ale reszcie stanowczo odradzam."[Thoctar]
"Martwy aż do zmroku to połączenie romansu i kryminału. Na pierwszy plan wysuwa się iście telenowelowy wątek romantyczny Sooki i Billa. Miłość między istotą nadnaturalną a człowiekiem daje pisarce duże pole do popisu — niestety Charlaine Harris nie wykorzystuje tego potencjału. (…) Niestety innej nie można już zignorować — Martwy aż do zmroku to powieść naprawdę słaba. Szczególnie mocno razi język powieści — autorka zastosowała pierwszoosobową narrację, co nie było dobrym pomysłem. Sookie wypowiada się w sposób naprawdę prosty i dziecinny, przez co czytelnik ma wrażenie, że główna bohaterka jest niedojrzałą nastolatką, a nie 25-letnią kobietą. (…) Martwy aż do zmroku to kiepska powieść, która prawdopodobnie zainteresuje jedynie miłośników paranormalnych romansów. Jest to jednak pozycja dużo słabsza, niż inne książki tego typu." [Alchemist]
"Bohater wykreowany przez J.K. Rowling jest ujmujący i sympatyczny, a do tego, który został stworzony przez Ricka Riordana nie żywimy ani krztyny współczucia. Nie żywimy praktycznie żadnych uczuć. Ot, kolejny bohater kolejnej książki. (…) Sam opis lekcji, czy to tych na Obozie Herosów czy w szkole z internatem, jest po prostu nudny. Brakuje w nim tej magii, charakterystycznej dla pierwowzoru tej serii, która sprawiała, że wręcz chciało się tam uczyć. (…) Zanim przeczytałem Złodzieja Pioruna miałem spore nadzieje na kawałek dobrej lektury. Niestety zostały one szybko i brutalnie rozwiane. (…) Może młodsi czytelnicy znajdą w tej książce to, czego nie udało mi się odszukać. Starszym naprawdę ją odradzam, a i tym, którzy stanowią grupę docelową radzę się zastanowić." [Thoctar]
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę
