Żywoty świętych

Swego czasu świat Harry’ego Pottera powiększany był o kolejne powieści (cykl Fantastyczne zwierzęta…), publikacje (jak Quidditch przez wieki), czy nawet oficjalne kolorowanki, nie wspominając już o grach, słuchowiskach, filmach… Pieśń Lodu i Ognia również zyskała swoje oficjalne dodatki, od komiksów, przez aplikacje mobilne, po książki kucharskie. Jeśli dana seria zyskuje popularność, tego typu dodatki – czasem pióra oryginalnego autora, czasem nie – wyrastają jak grzyby po deszczu. Trudno się dziwić, że i uniwersum griszów zaczęło rozrastać się w tę stronę.

Po Trylogii Grisza do księgarń przebojem weszła dylogia Szóstka Wron. Po niej trafiły do nas opowiadania ze świata oraz kolejna dylogia, kontynuująca wątki z Griszy. A teraz - pierwszy faktyczny dodatek, nie wnoszący wiele do samej historii, ale będący pięknym (dosłownie) ozdobnikiem serii: Żywoty świętych. 

Jak wskazuje nazwa, jest to zbiór krótkich biografii zapisanych w formie bajek czy przypowiastek dotyczących konkretnego wydarzenia z życia danego świętego. Większość z nich dotyczy postaci, które w głównych książkach uniwersum były najwyżej wspomniane w ramach zawołania pokroju “co robisz, na Sankta Lukina!” – jest to więc raczej ciekawostka pogłębiająca nieco folklor uniwersum niż faktycznie wnoszący konkretną wiedzę dodatek. 

Podobnie jak faktyczne żywoty świętych chrześcijańskich czy muzułmańskich, historie z książeczki Leigh Bardugo kojarzą się z baśniami - zarówno przez długość, jak styl opowieści. W większości skupiają się na postaci konkretnego “świętego”, chociaż zdarzają się historie osób będących świadkami cudu, a nie go dokonujących. Tym, co dodatkowo łączy kolejne “żywoty” jest ich koniec – najczęściej dość makabryczny, gdyż duża część “świętych” ginie paskudnie z rąk swoich sąsiadów lub wrogów, by potem zostać wyniesionymi na ołtarze.

Fabularnie więc nie ma tu wiele do czytania, jest to raczej ciekawostka dla fanów czy to Trylogii Grisza, czy powieści późniejszych. Jednak autorka i wydawcy zadbali o stronę wizualną tej niedużej książeczki i trzeba przyznać, że jako przedmiot jest naprawdę godna uwagi. Twarda oprawa pokryta udającą płótno folią czy też tłoczeniem, złocony ornament wokół brzegu, tłoczony, złocony tytuł - już na wejście jest ładnie, a środek wcale nie ustępuje. Każdy święty dostał swój portret, przygotowany przez Daniela J. Zollingera, na ogół przypominający raczej ilustrację do baśni niż ikoniczne przedstawienie świętego w dowolnym kościele. Grafiki są całostronicowe i po prostu ładne. Zawsze znajdują się na lewej karcie – a opowieść o postaci zaczyna się na prawej. Dzięki temu dodatkowo na ich “pleckach” dodano nadruk mający przypominać czy to malowaną deskę, czy pergamin – taki miły, ale klimatyczny ozdobnik. Do tego dodajmy zdobione wzrokiem marginesy stron i dostajemy naprawdę ślicznie wydany drobiazg dla fanów Grishaverse.

No właśnie – dla fanów. Żywoty świętych to publikacja, która sprawdzi się tylko w przypadku osób zainteresowanych książkami Bardugo z tych właśnie realiów. To wydawniczo perełka, zdecydowanie będzie ozdobą półki, ale jeśli zależy nam na czymś poza zaletami wizualnymi, nie dostaniemy wiele treści. Czyny “świętych” nie są porywającą lekturą, raczej taką z doskoku, to zerknięcia przy jedzeniu kanapki w przerwie od pracy, a osobom niezaznajomionym z uniwersum griszów nie powiedzą generalnie nic. Dostaliśmy więc idealny przykład “fanowskiego dodatku” do serii: piękny drobiazg dla wąskiego grona zainteresowanych odbiorców.