Złote pocałunki - antologia

Antologie tematyczne to rodzaj książek lubiany przez czytelników. Świadczą o tym takie publikacje jak Steampunk, Science Fiction czy Głos Lema, zawierające teksty różnych autorów, treściowo ograniczone przez temat przewodni. W 2010 roku, pod szyldem wydawnictwa Armoryka, ukazał się zbiór opowieści niezwykłych, zatytułowany Złote pocałunki. Pozycja przeszła raczej bez echa, co napawa niemałym zdumieniem, patrząc na nazwiska autorów widniejące na jej okładce: Poe, Daudet, Mendes oraz Maupassant.



Złote pocałunki to antologia złożona przede wszystkim z tekstów poświęconych zagadnieniom uczuciowości oraz niesamowitości. Sztandarowym przykładem łączącym oba tematy jest Zwierciadło Mendesa, opowiadające historię złej i szpetnej władczyni, która rozkazała wytłuc wszystkie lustra w królestwie, aby żadna kobieta nie mogła sprawdzić czy jest piękniejsza od niej. Nie brakuje również utworów poświęcanych motywom fantastycznym. Horla, jeden z najlepszych tekstów zbioru, oscyluje między problematyką schizofrenii, a istnieniem niewidzialnej istoty prześladującej bohatera. Do tej samej grupy gatunkowej zaliczyć można sztandarowe już opowiadanie Poego, Zdradzieckie serce. Autorzy poruszają również tematy marynistyczne (Zgon "Semillanty"), uciekają w wiejskie klimaty - (Pan podprefekt na wsi) oraz korzystają z antropomorficznych motywów - (Koza Pana Seguin). Nie sposób pominąć historii opartych na znanych powiedzeniach jak "lepsze jest wrogiem dobrego" (Złote pocałunki) czy "uważaj czego sobie życzysz" (Fatalne życzenie).

Tekstem zasługującym na uwagę, dającym możliwość interpretacji na wielu płaszczyznach, jest Zwierciadło Mendesa. Autor porusza temat chorobliwej zazdrości, a także pyta o to jak wyglądałaby rzeczywistość, wykluczająca możliwość weryfikacji niektórych sądów. Jak utwierdzać się w swoich przekonaniach, skoro do dyspozycji mamy wyłącznie opinie osób trzecich? Zaburzony zostaje kontakt ze światem, przez co bohaterka nie może dowiedzieć się prawdy o swojej fizyczności. Pozorna błahostka prowadzi do dramatu kobiety, pozbawionej możliwości bezpośredniego odniesienia się do rzeczywistości, zanurzonej w fałszywych kompleksach, od których nie może się uwolnić.

Prawdziwą perłą zbioru jest jednak Horla Maupassanta. Utwór traktujący o człowieku zagubionym w świecie, który nie wie, czy to jego własna percepcja zaczyna zawodzić, czy może rzeczywiście istnieją na ziemi niewidzialne istoty prześladujące ludzi. Pod płaszczem tej historii autor zadaje wiele istotnych pytań. Ile rzeczy, na które nie zwracamy uwagi kształtuje naszą osobowość? Jaką rolę w naszym życiu odgrywają, wydawać by się mogło, sytuacje o marginalnym znaczeniu, powracające w najmniej oczekiwanych momentach? Poruszona zostaje również problematyka aksjologiczna oraz epistemologiczna. Czy istnieją zasady, do których możemy się zawsze i obiektywnie odnosić? Czy człowiek ma sposobność poznawania rzeczywistości w całej jej okazałości - i co ważniejsze - czy sam akt poznania nie jest narażony na błędy? Oprócz tych niewątpliwie mocnych stron tekstu, nie zabrakło potknięć. Maupassant wykreował poniekąd fałszywy obraz sytuacji, pozostawiając bohatera samemu sobie, odizolowanego od innych ludzi. Aspekt społeczny został pominięty.

Jak w przypadku większości antologii, czytelnik ma do czynienia z tekstami utrzymującymi zróżnicowany poziom literacki. Nie ma jednak powodów do zawodu. O ile nowele Daudeta można różnie oceniać, o tyle Poe, czy Maupassant okraszają zbiór opowiadaniami kanonicznymi. Złote pocałunki pomimo tego, że przeszły bez echa, zasługują przynajmniej na wybiórczą lekturę kilku zawartych w nich utworów. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę