Zarzewie buntu - Brandon Mull

Napisanie drugiego tomu jakiejkolwiek serii to nie lada wyzwanie, ponieważ autor traci czynnik zaskoczenia. Czytelnik przewiduje bowiem, czego może się spodziewać, więc wykreowany świat najczęściej nie porazi już go swoją oryginalnością. Podobnie ma się sprawa z postaciami, które też mogły się opatrzeć, więc wypadałoby rozwinąć ich charakterystykę. Można oczywiście pójść po linii najmniejszego oporu i zrobić powtórkę z rozrywki, pisząc w zasadzie jeszcze raz to samo – wielu przecież robi to z powodzeniem. Nie dowiemy się, czy takie dylematy roztrząsał Brandon Mull, lecz sprawdzimy, którą drogę wybrał.



Jason odkrył tajemnicę, która może znacząco przyczynić się do obalenia potężnego Maldora. Niestety, jedyna droga ucieczki z lochów tego pierwszego wiązała się z opuszczeniem Lyrianu. W naszym świecie nie czuje się jednak dobrze: nikomu nie może zdradzić, co się z nim naprawdę działo, a ponadto cały czas czuje, że musi wrócić z pomocą swoim przyjaciołom. Nawet jeśli miałby porzucić rodzinę – tym razem świadomie – oraz wrócić, już nie jako anonimowy przybysz, lecz najbardziej poszukiwana osoba w całym Lyrianie. W tym samym czasie Rachel, która pozostała w magicznym świecie, odkrywa w sobie talent, który może mieć kluczowe znaczenia w nadchodzącym konflikcie.

W pierwszym tomie niezbyt wiarygodnie przedstawiona została przemiana dwójki zwykłych amerykańskich dzieci w bohaterów. Tym razem czytelnikom zostanie oszczędzony ten zgrzyt, gdyż Jason i Rachel są już ukształtowanymi postaciami. Doświadczyli niebezpieczeństwa, byli świadkami śmierci i odnaleźli się w swoich nowych rolach. W Zarzewiu buntu są już osobami dojrzalszymi: nie przekomarzają się tak dziecinnie jak wcześniej, a przy tym skorzy są do refleksji nad ich misją. Oboje są wewnętrznie rozdarci pomiędzy rodziną a Lyrianem. Na osobną wzmiankę zasługuje zaś Ferrin, rozsadnik, czyli przedstawiciel rasy wiernej Maldorowi. Pomaga on bohaterom, którzy często nie mogą się bez niego obyć, lecz do końca nie ufają mu ani przez chwilę. Ciekawe jest zaś to, że natura Ferrina nawykłego do kłamstw i fałszu sprawia, że i on sobie nie ufa. Szkoda jednak, że tym razem sam antagonista odgrywa marginalną rolę.

Jeśli chodzi wspomniane we wstępie aspekty, to Zarzewie buntu można oceniać dwutorowo. Z jednej strony świat wykreowany przez autora jest na tyle bogaty, że nie stracił wiele ze swej świeżości. Czytelnicy zwiedzą wraz z bohaterami nowe krainy, narażeni zostaną na ataki oryginalnych bestii, a także zetkną się z zarazą zagrażającą całemu światu. Analogicznie wygląda to w przypadku postaci, ponieważ pojawia się kilka nowych, odgrywających ważną rolę w powieści. Niestety, w przypadku konstrukcji fabuły mamy do czynienia z tym samym, co w Świecie bez bohaterów, czyli ze zgranym schematem bohaterskiej wyprawy. Szczegóły się różnią, lecz znów śledzimy wędrówkę postaci od zadania do zadania i od niebezpieczeństwa do jeszcze większego niebezpieczeństwa. Na całe szczęście nie ma tu większych przestojów, więc ta powtarzalność nie razi tak bardzo.

W Zarzewiu buntu Brandon Mull zrobił kroczek naprzód w porównaniu ze Światem bez bohaterów. A jako, że pierwsza część cyklu stała na dobrym poziomie, to i tym razem mamy do czynienia z powieścią, którą można śmiało polecić. Trzeba co prawda wykazać się pewną tolerancją na powtarzalność, lecz oryginalny świat i ciekawe postacie przesłaniają tę wadę. Teraz pozostaje tylko zaczekać i sprawdzić, jak autorowi uda się finał sagi.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę