Trzeci głos

Akcja książki rozgrywa się rok po wydarzeniach z Przypływu. Olivia właśnie wróciła z zagranicznych wojaży. Po skończeniu szkoły policyjnej musiała dojść do ładu sama ze sobą i zaakceptować szokujące okoliczności towarzyszące jej przyjściu na świat. Dziewczyna znajduje się na rozdrożu i nadal nie bardzo wie, co chce uczynić z własnym życiem. Podczas jej wizyty u przybranej matki w sąsiedztwie ma miejsce tragedia – kilka domów dalej Bengt Shlman zostaje znaleziony martwy przez swoją nastoletnią córkę. Początkowo wszystkie okoliczności wskazują na samobójstwo, jednak wkrótce okazuje się, iż było to morderstwo. Olivia postanawia zaangażować się w śledztwo ze względu na córkę ofiary, którą opiekowała się, gdy ta była mała dziewczynką. Ze śmiercią Shlmana powiązana jest sprawa zaginięcia dużej partii narkotyków, których dystrybucję próbuje ukrócić Mette i jej grupa dochodzeniowa. W tym samym czasie w Marsylii zostają odnalezione poćwiartowane zwłoki byłej artystki cyrkowej, dawnej przyjaciółki Abbasa el Fassiego. Abbas prosi Toma Stiltona o pomoc w wyjaśnieniu okoliczności śmierci Samiry i razem z nim wyrusza do Marsylii.

Fabuła Trzeciego głosu w głównej mierze koncentruje się na prowadzonych niezależnie śledztwach, które w nieoczekiwany sposób zaczynają się ze sobą łączyć. Historia opowiedziana jest logicznie, a intryga – choć wyraźnie zagmatwana – prowadzi do zaskakującego, aczkolwiek sensownie uzasadnionego zakończenia, bez jakichkolwiek widocznych niespójności. Razi trochę skłonność autorów do wprowadzania dużej liczby zbiegów okoliczności i licznych zależności, które (mimo iż są umotywowane fabularnie) mogą wydawać się nieprawdopodobne w normalnym życiu. Widać w tym wyraźny rys filmowych doświadczeń Cilli i Rolfa, którzy są twórcami licznych scenariuszy.

Typowe dla powieści rodem ze Skandynawii jest poruszanie kwestii obyczajowych i społecznych. W tym przypadku mamy wyraźnie zarysowany wątek dotyczący nadużyć i zaniedbań w domach spokojnej starości oraz tragedii starszych, bezsilnych pensjonariuszy. Powrócił również temat bezdomności, z wyraźnym wskazaniem, że tylko nielicznym osobom można pomóc i tylko osoby silne oraz zdeterminowane mogą naprawić swoje życie. Istotne dla fabuły jest również zagadnienie pornografii, a przede wszystkim sytuacji kobiet decydujących się na takie życie – bardzo często celowo uzależnianych od narkotyków, zmuszanych do seksu wbrew swojej woli i bez szans na ucieczkę.

Podobnie jak w swej poprzedniej powieści Börjlindowie stworzyli barwną mozaikę wzajemnie powiązanych i przeplatających się wątków. Kwestie obyczajowe i społeczne idealnie uzupełniają się z elementami typowymi dla kryminału – każdy z nich jest istotny dla fabuły, lecz żaden nie dominuje nad pozostałymi. Podobnie jest z protagonistami. W Przypływie na plan pierwszy wyraźnie wybijały się losy Olivii i Toma, za to w Trzecim głosie równie istotne są fragmenty dotyczące Abbasa oraz Mette. Warto przy okazji zaznaczyć, że autorzy pogłębili portrety psychologiczne tych postaci, ujawniając różne informacje z przeszłości każdej z nich. Czytelnik pozna m.in. okoliczności "upadku" Toma oraz dowie się, skąd pochodzi Abbas i dlaczego jest tak przywiązany do swoich noży.

Autorzy po raz kolejny zapełnili karty powieści całą plejadą wyrazistych i dobrze scharakteryzowanych postaci – tak pierwszoplanowych, jak i drugoplanowych. Wszystkie mają wyraźny indywidualny rys, dzięki czemu nie zlewają się w jednolitą masę bez twarzy. Ich wzajemne relacje są dynamiczne i nacechowane emocjonalnie, dzięki czemu budzą żywą reakcję odbiorcy.

Cilla i Rolf Börjlind z wyczuciem budują nastrój i prowadzą swoją historię, intrygując i skupiając uwagę czytelnika. Lektura powieści wciąga i sprawia wiele przyjemności. To naprawdę bardzo dobra kontynuacja Przypływu, a zarazem kolejny tom świetnie zapowiadającej się serii. Pozostaje liczyć na równie wysoki poziom kolejnych części.