» Recenzje » Światło się mroczy

Światło się mroczy


wersja do druku

Zostawcie Titanica, nie wyciągajcie go

Redakcja: Karolina 'Isadora' Małkiewicz, Matylda 'Melanto' Zatorska, lemon

Światło się mroczy
George R. R. Martin jest obecnie twórcą drugiej – tuż po Władcy Pierścieni – najbardziej rozpoznawalnej sagi fantasy na świecie (co w znacznej mierze zawdzięcza serialowi). Nie od razu jednak Westeros zbudowano – pierwszy tom Pieśni lodu i ognia, Grę o tron, wydano niemalże dwie dekady po powieściowym debiucie twórcy (warto wspomnieć, że w gatunki inne niż fantastyka naukowa poszedł dopiero po odniesieniu sukcesów za sprawą tych pierwszych). Światło się mroczy, wspomniany powyżej debiut, można podsumować znanym przysłowiem: nie wszystko złoto, co się świeci.

Historia rozgrywa się na Worlomie – planecie niegdyś szczycącej się mianem centrum wszechświata, obecnie umierającej i podróżującej przez bezkres kosmicznej próżni. Jej mieszkańcy uciekają niczym szczury z tonącego okrętu, a dawna chluba cywilizacji skazana jest na pogrążenie się w zapomnieniu. Głównym bohaterem opowieści jest Dirk t’Larier, dawny przyjaciel pięknej Gwen, wezwany przez nią w okresie ostatnich podrygów brutalnej cywilizacji Kaavalan.

Światło się mroczy to podręcznikowa space opera – mniej lub bardziej romantyczna przygoda gdzieś daleko w kosmosie. Wydawać by się mogło, że pójdzie za tym także dynamiczna opowieść, która co rusz zaskakiwać będzie nagłymi zwrotami akcji. Nic bardziej mylnego – pierwsze kilkadziesiąt stron to raczej żmudne i, nie ma co ukrywać, nudne wprowadzanie czytelnika w realia, a także tworzenie zarysu relacji między Gwen a Dirkiem. Kolejne epizody wcale nie przynoszą poprawy, bo wręcz ociekają tym, co Martin zdołał w swoim warsztacie poprawić dużo później (co widać zresztą po Pieśni… i postaci Tyriona Lannistera – dowodzie na to, że da się filozofować i nie robić tego w męczący sposób).

Filozofia – to największa bolączka Światło się mroczy. Nie ma nic gorszego niż puste frazesy, monologi prowadzące donikąd i systemy wartości w praktyce okazujące się budulcem trwałym jak piach. Wyraźnie widać w tym aspekcie próbę uwiarygodnienia bohaterów, nadania im głębi i ostrzejszych rysów – finalny efekt jest jednak zupełnie przeciwny, a całokształt przypomina Romea i Julię w wersji futurystycznej, z której sączą się nudny romantyzm i marny patos.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę

Obok próby zbudowania wiarygodnych postaci Martin podjął się także kreacji sięgającej dalej, poza najważniejsze wydarzenia w opowieści. Niestety, ale i tutaj efekt jest kiepski – usiłowania pokazania czytelnikowi przestrzeni otaczającej Worlom i zaznaczenie, że to tylko drobny punkt na mapie wszechświata, zostały zrealizowana fatalnie, głównie ze względu na nieumiejętność uporządkowania tych informacji i odpowiedniego ich rozłożenia w czasie. Inaczej mówiąc: za dużo i zbyt chaotycznie. Wraz z rozwojem fabuły coraz trudniej przychodzi kreacja obrazu uniwersum w takim tempie, jakiego wymaga pisarz. Chociaż trzeba oddać autorowi sprawiedliwość – o ile nie potrafił poradzić sobie z uporządkowaniem przestrzeni kosmicznej, o tyle naprawdę dobrze zdołał oddać realia upadającej cywilizacji oraz toczącej ją moralnej zgnilizny.

Światło... ulatuje z pamięci wyjątkowo szybko, po kilku dniach trudno sobie przypomnieć, z czym miało się do czynienia. Co więcej, kontakt z powieściowym debiutem Martina może być szokiem dla osób znających jego twórczość jedynie z Pieśni lodu i ognia – przepaść dziewiętnastu lat między cyklem a recenzowaną książką jest w tym wypadku kluczowa. Recenzowane dzieło jest zbyt chaotyczne, a próby uratowania go za pomocą patosu i filozofii zakończyły się fiaskiem (a nawet wyrządziły więcej szkody niż pożytku). To pozycja, którą można ze spokojnym sumieniem wykreślić z planów czytelniczych – ów trup nie zasługuje na ekshumację w świadomości odbiorców.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę
2.0
Ocena recenzenta
-
Ocena użytkowników
Średnia z 0 głosów
-
Twoja ocena
Mają na liście życzeń: 0
Mają w kolekcji: 0
Obecnie czytają: 0

Dodaj do swojej listy:
lista życzeń
kolekcja
obecnie czytam
Tytuł: Światło się mroczy (Dying of the Light)
Autor: George R.R. Martin
Tłumaczenie: Michał Jakuszewski
Wydawca: Zysk i S-ka
Data wydania: 2004
Liczba stron: 348
Oprawa: miękka
Format: 125x183mm
ISBN-10: 83-7298-540-5



Czytaj również

Porozmawiajmy o fan fiction. Część 3
Po co właściwie ludzie piszą fiki? Pytanie o motywacje
Lodowy smok
Baśń o wojnie
- recenzja
Niebezpieczne kobiety
Niebezpieczne i nużące
- recenzja
Świat Lodu i Ognia
Ogień i Lód
- recenzja
Rozmowa o drugim sezonie Gry o tron
Jeszcze jeden rok z Martinem
A Dance with Dragons - George R.R. Martin
A miało być tak pięknie
- recenzja

Komentarze


johnybluecaterpillar
   
Ocena:
0

'Romea i Julię w wersji futurystycznej, z której sączą się nudny romantyzm i marny patos.' 
wg autora opinii z Romea i Julii też sączy się nudny romantyzm i marny patos?

Nie rozumiem użycia 'Zostawcie Titanica, nie wyciągajcie go' - szczególnie jeśli zostało użyte w kontekście tekstu piosenki.
:rolleyes:

http://www.youtube.com/watch?v=JYqjcHYTQgQ

16-03-2014 09:10
Fenris

Użytkownik niezarejestrowany
   
Ocena:
0

Wg autora recenzji nudny romantyzm i marny patos sączy się z (uwaga uwaga!) futurystycznej wersji Romea i Julii w wykonaniu Martina, czytelnik się chyba tego domyśli bez problemu.

A kto powiedział, że w kontekście piosenki? Te słowa się odnoszą do tego, że nie wszystko warto przypominać, ot.

16-03-2014 09:32

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.