Serafina

Autor: Aleksandra 'yukiyuki' Cyndler

1

Z wysokości chóru patrzyłam na ciało biednego księcia Rufusa owinięte w całun. Spoczywało w Złotym Domu, którego dach rozwijał się jak ptak, by ukazać sprytnie zaprojektowane zagłębienie, zwane dłonią świętego Eustace’a, które służyło temu właśnie smutnemu celowi. Książę Rufus leżał przygotowany do drogi na tamten świat, owinięty w biel i złoto, ze stopami wspartymi o błogosławiony próg, a z głową pośród gwiazd.

To ostatnie oczywiście nie było nigdy dosłowne, ale w tym wypadku okazało się bardziej symboliczne niż zazwyczaj. Księciu Rufusowi obcięto głowę. Dziesięciu gwardzistów przez pięć dni przeszukiwało mokradła, ale nie udało im się odnaleźć głowy księcia, który miał wobec tego zostać pochowany bez niej.

Po zakończeniu modlitwy przez biskupa miałam zagrać Inwokację do świętego Eustace’a, który miał odprowadzić duszę księcia po Niebiańskich Schodach. Czułam się wyjątkowo nieprzygotowana do tego zadania. Nie byłam religijna – to jedno wciąż jeszcze łączyło mnie z ojcem. A jeśli święty Eustace nie przyjdzie na wezwanie kogoś takiego jak ja? Zakołysałam się niepewnie ponad tłumem zebranym na pogrzebie, przerażona, jakby kazano mi zagrać na flecie na wietrznym urwisku.

Właściwie wcale nie poproszono mnie, żebym zagrała. Nie uwzględniono mojej osoby w programie, a kiedy odchodziłam, obiecałam ojcu, że nie będę grała publicznie. Słyszałam Inwokację raz czy dwa razy, ale nigdy wcześniej jej nie grałam. To nawet nie był mój flet.

Jednakże Guntard usiadł na swojej szałamai, a mój drugi solista, młody baronet Postlerude, poprzedniego wieczoru spełnił zbyt wiele toastów za duszę księcia Rufusa i próbował zwymiotować wnętrzności na wewnętrznym dziedzińcu klasztoru. Byłam odpowiedzialna za muzykę, więc wszystko zależało ode mnie.

Modlitwa biskupa dobiegała końca – opisywał niebiański dom, mieszkanie Wszystkich Świętych, gdzie pewnego dnia każdy z nas odpocznie w wiecznej błogości. Nie wymieniał wyjątków, nie musiał. Moje spojrzenie odruchowo przeniosło się ponad morzem odzianych w biel dworzan w stronę przedstawicielstwa ambasady smoków, wraz z samym ambasadorem. Byli w saarantrai – ludzkiej postaci – lecz nawet z tej odległości wyróżniały ich srebrne dzwoneczki na ramionach, puste miejsca wokół nich i niechęć do pochylania głów podczas
modlitwy.

Smoki nie mają dusz. Nikt nie oczekuje od nich pobożności.

– Niech tak się stanie! – ogłosił biskup.

To był sygnał, bym zaczęła grać, lecz w tej właśnie chwili zauważyłam ojca w tłumie. Jego twarz była blada i ściągnięta. Słyszałam w głowie słowa, które wypowiedział przed zaledwie dwoma tygodniami, kiedy opuszczałam dom i wyruszyłam na dwór: "W żadnym wypadku nie wolno ci zwracać na siebie uwagi. Jeśli nie myślisz o swoim bezpieczeństwie, pomyśl o wszystkim, co ja mam do stracenia!".

Biskup odchrząknął, lecz ja czułam się jak zlodowaciała i z trudem łapałam oddech.

Rozpaczliwie rozejrzałam się dookoła, szukając czegoś, na czym mogłabym się skupić. Skośne promienie zimowego słońca; białe sztandary unoszące się między kolumnami; czyżyki gnieżdżące się w przezroczach?

Moje spojrzenie padło na rodzinę królewską, trzy pokolenia, obraz smutku w bieli i złocie. Królowa Lavonda miała siwe loki rozpuszczone i spływające na ramiona, a jej wodniste niebieskie oczy były zaczerwienione od płaczu po śmierci syna. Księżniczka Dionne stała wyprostowana i rozglądała się z wściekłością, jakby planowała zemstę na zabójcach młodszego brata albo na samym Rufusie za to, że nie dożył czterdziestych urodzin. Księżniczka Glisselda, jasnowłosa córka Dionne, oparła głowę o ramię babki, by ją pocieszyć. Książę Lucian Kiggs, kuzyn i narzeczony Glisseldy, siedział nieco na uboczu i patrzył przed siebie niewidzącym wzrokiem. Nie był synem księcia Rufusa, lecz bastardem od dawna nieżyjącej siostry Dionne, ale wydawał się wstrząśnięty i poruszony, jakby utracił rodzonego ojca.

Potrzebowali spokoju Niebios. Niewiele wiedziałam o Niebiosach, ale znałam smutek, i muzykę jako najlepsze na niego lekarstwo. Takie pocieszenie mogłam im dać. Uniosłam flet do ust, a oczy do sklepienia i zaczęłam grać.

Zaczęłam zbyt cicho, niepewna melodii, ale nuty same mnie odnajdywały i moja pewność siebie wzrastała. Muzyka opuszczała mnie jak gołębica wypuszczona w głąb nawy, sama katedra nadawała jej głębi i bogactwa, jakby również i ta wspaniała budowla była moim instrumentem.

Są melodie, które przemawiają równie dobitnie jak słowa, które płyną logicznie i w sposób nieunikniony z jednego, ­czystego uczucia. Należy do nich Inwokacja, jakby jej kompozytor próbował wydestylować najczystszą kwintesencję żałoby, powiedzieć "Oto jak to jest, utracić kogoś".

Powtórzyłam Inwokację dwa razy, nie chciałam jej wypuścić, czułam bowiem, że zakończenie utworu będzie dla mnie kolejną namacalną stratą. Wreszcie uwolniłam ostatnią nutę, wytężyłam słuch w oczekiwaniu na ostatnie gasnące echo i poczułam, jak zapadam się w sobie, wyczerpana. Nie było oklasków, stosownie do powagi okoliczności, lecz sama cisza zdawała się ogłuszająca. Popatrzyłam na równinę twarzy, od zebranych szlachetnie urodzonych i innych wysoko postawionych gości po tłum pospólstwa za barierkami. Nie było żadnego poruszenia, poza smokami kręcącymi się niespokojnie na ławkach i Ormą, przyciśniętym do barierki i machającym kapeluszem w moją stronę.

Byłam zbyt wyczerpana, by uznać jego zachowanie za żenujące. Pochyliłam głowę i wycofałam się za zasłonę chóru.

***

Byłam nowym Asystentem Nadwornego Kompozytora, a ubiegając się o to stanowisko, pokonałam dwudziestu siedmiu innych kandydatów, od wędrownych muzykantów po uznanych mistrzów z konserwatorium Świętej Idy. Byłam zaskoczeniem, nikt ze Świętej Idy nie zwracał na mnie uwagi, ponieważ byłam protegowaną Ormy. Orma był poślednim nauczycielem teorii muzyki, a nie prawdziwym muzykiem. Przyzwoicie grał na klawesynie, ale też ten instrument grał sam z siebie, jeśli tylko trafiało się we właściwe klawisze. Ormie brakowało pasji i muzykalności. Nikt się nie spodziewał, by jego uczennica cokolwiek osiągnęła.

Moja anonimowość nie była przypadkowa. Ojciec zakazał mi bratać się z innymi uczniami i nauczycielami – widziałam w tym sens, choć czułam się samotna. Nie zabronił mi otwarcie ubiegać się o zatrudnienie, ale doskonale wiedziałam, że mu się to nie spodoba. Tak to u nas zwykle wyglądało – on nakreślał granice, a ja byłam posłuszna, dopóki mogłam wytrzymać. I to zawsze muzyka skłaniała mnie do wykraczania poza to, co on uważał za bezpieczne. Mimo to, nie przewidziałam rozmiarów jego wściekłości, kiedy usłyszał, że opuszczam dom. Wiedziałam, że jego złość to tak naprawdę strach o mnie, ale i tak nie było mi dzięki temu łatwiej.

Teraz pracowałam dla Viridiusa, Nadwornego Kompozytora, który był słabego zdrowia i rozpaczliwie potrzebował asystenta. Nieuchronnie zbliżała się czterdziesta rocznica podpisania traktatu przez Goredd i smoczy rodzaj, a sam Ardmagar Comonot, wielki smoczy generał, miał przybyć na uroczystości już za dziesięć dni. Viridius odpowiadał za koncerty, bale i wszelkie inne rozrywki muzyczne. Ja miałam mu pomagać w przesłuchaniach muzyków i przygotowywaniu programów, jak również udzielać księżniczce Glisseldzie lekcji gry na klawesynie, co Viridius uznawał za nużące.

To zajęło mi pierwsze dwa tygodnie, a niespodziewana przerwa w przygotowaniach w postaci pogrzebu tylko dodała mi pracy. Atak podagry wyłączył Viridiusa z wszelkiej działalności, wobec czego cały program muzyczny spoczął na moich barkach.

Ciało księcia Rufusa przeniesiono do krypt z towarzyszeniem jedynie rodziny królewskiej, kapłanów i najważniejszych gości. Chór katedralny zaśpiewał Wyjście i tłumy zaczęły się rozpraszać. Ja zatoczyłam się do absydy. Nigdy wcześniej nie występowałam dla widowni liczącej więcej niż jedna, dwie osoby i nie spodziewałam się zdenerwowania przed występem i wyczerpania po nim.

Święci w Niebiosach, to było jak stanie nago przed całym światem.

Szłam niepewnym krokiem, gratulując muzykom i nadzorując ich odejście. Guntard, mój samozwańczy asystent, podbiegł do mnie od tyłu i położył mi rękę na ramieniu, na co nie miałam większej ochoty.

– Mistrzyni muzyki! To było więcej niż piękne!

Podziękowałam mu zmęczonym skinieniem głowy i odsunęłam się poza zasięg jego ramion.

– Widziałeś baroneta Postlerude'a? – spytałam, machając w jego stronę fletem.

Guntard trajkotał dalej, a jego okrągła twarz świeciła jak księżyc.

– Viridius powiedział, że masz talent, ale nikt z nas cię wcześniej nie słyszał. Mieliśmy uwierzyć mu na słowo?

Zesztywniałam.

–Wrobiliście mnie?

Zarumienił się aż po same uszy.

– Nic takiego nie powiedziałem!

Uśmiechnęłam się, mimo irytacji i wyczerpania. Moi muzycy robili mi kawały, jakbym była jedną z nich. Może w tej pracy jednak znajdę przyjaciół.

– Och – odezwał się Guntard, klaskając w dłonie, jakby nagle coś sobie przypomniał. – Czeka na ciebie pewien starszy mężczyzna. Pojawił się w czasie twojego solo, ale kazaliśmy mu zaczekać.

Wyciągnął rękę wzdłuż absydy w stronę kaplicy świętego Polypousa, gdzie kręcił się starszy Porfirianin. Siwe włosy miał zaplecione w warkoczyki, a na jego brązowej twarzy pojawił się uśmiech.

– Kto to? – spytałam.

Guntard potrząsnął z pogardą obciętą na pieczarkę czupryną.

– Przyprowadził gromadkę tancerzy pygegyrii, bo wpadł na idiotyczny pomysł, że chcielibyśmy, żeby zatańczyli na pogrzebie.

Na wargach Guntarda pojawił się charakterystyczny grymas, jednocześnie pełen potępienia i zazdrości, który Goreddowie przybierali, kiedy mówili o dekadenckich cudzoziemcach.

Nawet bym się nie zastanowiła nad uwzględnieniem pygegyrii podczas ceremonii – my, mieszkańcy Goreddu, nie tańczymy na pogrzebach. Nie mogłam jednak zignorować szyderstwa Guntarda.

– Pygegyria to starożytna i godna szacunku forma tańca.

Mój towarzysz prychnął.

– "Pygegyria" oznacza dosłownie "kręcenie tyłkiem"! – Posłał nerwowe spojrzenie Świętym w ich alkowach, zauważył zmarszczone czoła kilkorga z nich i pobożnie ucałował kostkę dłoni. – Tak czy inaczej, jego zespół jest w klasztorze, mieszając mnichom w głowach.

Rozbolała mnie głowa. Podałam Guntardowi flet.

– Oddaj go baronetowi Postlerude. I odeślij tancerzy... ale uprzejmie, jeśli można.

– Już wracasz? – spytał. – Idziemy całą bandą do Słonecznej Małpy.

Położył dłoń na moim lewym ramieniu.

Zamarłam, z trudem walcząc z impulsem, by go odepchnąć lub uciec. Odetchnęłam głęboko, by się uspokoić.

– Dziękuję za propozycję, ale nie mogę – powiedziałam, zdejmując jego dłoń.

Miałam nadzieję, że się nie obrazi.

Mina Guntarda świadczyła o tym, że poczuł się odrobinę urażony.

To nie jego wina. Zakładał, że jestem zwykłym człowiekiem, którego można bezkarnie chwytać za ramię. Czyż przed chwilą nie pomyślałam, że w tej pracy być może nawiążę przyjaźnie? Później zawsze następowało przypomnienie, jak dzień po nocy – nigdy nie mogłam do końca opuścić zasłony.

Odwróciłam się w stronę chóru, by zabrać płaszcz, a Guntard odszedł, by wypełnić moje polecenie. Z tyłu starszy mężczyzna zawołał:

– Pani, czekać! Abdo przyjechać tak daleko, żeby was spotkać!

Patrząc prosto przed siebie, wspięłam się po schodach i zniknęłam mu z oczu.

Mnisi skończyli śpiewać Wyjście i znów je zaczęli, ale nawa wciąż była na wpół wypełniona, wydawało się, że nikt nie chce odejść. Książę Rufus był popularny. Nie miałam okazji lepiej go poznać, ale kiedy Viridius mnie przedstawiał, zwrócił się do mnie uprzejmie, a jego oczy błyszczały. Błyszczały dla połowy miasta, jeśli oceniać po liczbie zebranych mieszkańców, którzy rozmawiali przyciszonymi głosami i z niedowierzaniem kręcili głowami.

Rufus został zamordowany podczas polowania, a Gwardia Królowej nie znalazła żadnych wskazówek co do tożsamości zabójcy. Niektórzy mogli uznać, że brak głowy obciążał smoki. Sądziłam, że saarantrai obecni na pogrzebie byli tego aż za bardzo świadomi. Pozostało nam dziesięć dni do przybycia Ardmagara i czternaście do rocznicy Traktatu. Jeśli to rzeczywiście smok zabił księcia Rufusa, wybrał bardzo zły moment. Obywatele i tak czuli się niepewnie w obecności smoczego rodzaju.

Ruszyłam południowym przejściem, ale południowy transept został odgrodzony sznurami ze względu na prace remontowe. Sterta drewnianych i metalowych rur zajmowała pół posadzki. Ruszyłam dalej nawą w stronę wielkich wrót. Rozglądałam się przy tym uważnie, zastanawiając się, czy ojciec nie wyskoczy nagle zza kolumny.

– Dziękuję! – wykrzyknęła starsza dama dworu, kiedy ją mijałam. Uniosła dłonie do serca. – Nigdy nie byłam tak poruszona.

Dygnęłam, mijając ją, lecz jej entuzjazm przyciągnął uwagę pobliskich dworzan.

– Transcendentne! – słyszałam. – Wzniosłe!

Z wdziękiem skłoniłam głowę i próbowałam się uśmiechać, jednocześnie unikając wyciągniętych w moją stronę rąk. Wyślizg­nęłam się z tłumu. Zdawało mi się przy tym, że mój uśmiech jest równie wymuszony i pusty, jak u saarantrasa.

Założyłam na głowę kaptur płaszcza, mijając grupkę obywateli w tunikach z białego samodziału.

– Pochowałem więcej ludzi niż mogę zliczyć... oby wszyscy usiedli przy niebiańskim stole – ogłosił potężny członek gildii z wciśniętym na głowę białym filcowym czepkiem – ale aż do dziś nie widziałem niebiańskich schodów.

– Nigdy wcześniej nie słyszałem, by ktoś tak grał. To nie było całkiem kobiece, nie sądzicie?

– Może jest cudzoziemką.

Zaczęli się śmiać.

Założyłam ręce na piersi i przyśpieszyłam kroku w stronę wielkich wrót. Ucałowałam kostkę dłoni w stronę Niebios, ponieważ tak się robiło przy wyjściu z katedry, nawet jeśli było się... mną.

Wyszłam na słaby blask popołudnia, a kiedy napełniłam płuca zimnym, czystym powietrzem, poczułam, jak moje napięcie się rozprasza. Zimowe niebo było oślepiająco niebieskie, a wychodzący żałobnicy wyglądali jak liście niesione przez ostry wiatr.

Dopiero wtedy zauważyłam smoka czekającego na mnie na schodach katedry. Na jego twarzy malowało się wyjątkowo jak na niego udane naśladownictwo ludzkiego uśmiechu. Nikt poza mną nie uznałby napiętej miny Ormy za dodającą otuchy.

2

Jako uczony Orma zwolniony był z obowiązku noszenia dzwoneczka, więc niewielu ludzi orientowało się, że jest smokiem. Miał swoje dziwactwa, rzecz jasna. Nigdy się nie śmiał i niezbyt dobrze pojmował modę, obyczaje i sztukę. Gustował w trudnej matematyce i tkaninach, które nie drapały. Inny saarantras rozpoznałby go po zapachu, ale niewielu ludzi miało wystarczająco dobry węch, by wyczuć saar i wiedzę, by rozpoznać, co czują. Dla reszty Goreddu był mężczyzną – wysokim, chudym, brodatym i w okularach.

Broda była fałszywa – raz ją oderwałam, kiedy byłam dzieckiem. Saarantrai płci męskiej nie mogli sprawić, by wyrosła im broda. To była specyficzna cecha ich przeobrażenia, podobnie jak srebrna krew. Orma nie potrzebował zarostu, by udawać człowieka – sądzę, że po prostu mu się podobał.

Zamachał w moją stronę kapeluszem, jakby istniała szansa, że go przegapię.

– Wciąż za szybko wygrywasz glissanda, ale wydaje się, że w końcu opanowałaś frullato – powiedział, przechodząc od razu do rzeczy bez najmniejszego powitania. Smoki nie widzą w nim sensu.

– Ciebie też miło widzieć – powiedziałam i od razu pożałowałam sarkazmu, choć on i tak go nie zauważył. – Cieszę się, że ci się podobało.

Zmrużył oczy i przechylił głowę, jak zawsze, kiedy wiedział, że przegapił jakiś kluczowy szczegół, ale nie umiał się domyślić, o co dokładnie chodzi.

– Sądzisz, że najpierw powinienem się przywitać – zaryzykował.

Westchnęłam.

– Chyba jestem zbyt zmęczona, żeby przejmować się tym, że nie osiągnęłam technicznej doskonałości.

– I tego właśnie nigdy nie pojmę – powiedział, znowu machając w moją stronę filcowym kapeluszem. Wydawało się, że zapomniał, iż służy on do noszenia na głowie. – Gdybyś zagrała doskonale... jak mógłby saar... nie wywarłabyś takich emocji u swoich słuchaczy. Ludzie płakali, i to nie dlatego, że czasami nucisz, kiedy grasz.

– Żartujesz sobie – powiedziałam. Czułam się upokorzona.

– Tworzyło to ciekawy efekt. Przede wszystkim było harmonijne, same kwarty i kwinty, ale od czasu do czasu pojawiała się dysharmonijna septa. Dlaczego?

– Nie wiedziałam, że to robię!

Orma nagle spuścił wzrok. Mała ulicznica, nosząca tunikę białą w duchu żałoby, nawet jeśli nie w rzeczywistości, natarczywie szarpała za połę krótkiego płaszcza Ormy.

– Przyciągam małe dzieci – mruknął, mnąc kapelusz w dłoniach. – Odpędź ją, dobrze?

– Panie? – odezwała się dziewczynka. – To dla pana.

Wsunęła małą łapkę w jego dłoń.

Zauważyłam błysk złota. Co to za szaleństwo – żebraczka dająca Ormie monetę?

Orma wpatrywał się w przedmiot w dłoni.

– Czy towarzyszyła temu jakaś wiadomość?

Zająknął się, mówiąc te słowa, a mnie przeszedł dreszcz. To były uczucia, jasne jak słońce. Nigdy wcześniej nie słyszałam czegoś takiego.

– "Znak jest wiadomością" – wyrecytowała dziewczynka.

Orma uniósł głowę i rozejrzał się, przesuwając wzrokiem od wrót katedry, przez schody, ponad pełnym ludzi placem, po Moście Katedralnym, wzdłuż rzeki i z powrotem. Ja również popatrzyłam odruchowo, choć nie miałam pojęcia, czego szukamy. Zachodzące słońce płonęło nad dachami, na moście zebrał się tłum, jaskrawy Zegar Comonota na placu wskazywał "Dziesięć dni", a pozbawione liści drzewa nad rzeką kołysały się na wietrze. Niczego poza tym nie widziałam.

Spojrzałam z powrotem na Ormę, który teraz wpatrywał się w ziemię, jakby coś upuścił. Założyłam, że zgubił monetę, ale nie.

– Gdzie ona poszła? – spytał.

Dziewczynka zniknęła.

– Co ci dała? – spytałam.

Nie odpowiedział, starannie wsunął przedmiot za swój wełniany żałobny kaftan, na chwilę odsłaniając jedwabną koszulę.

– Dobrze – powiedziałam. – Nie mów mi.

Wydawał się zdezorientowany.

– Nie mam zamiaru ci powiedzieć.

Odetchnęłam powoli, próbując się na niego nie złościć. W tej właśnie chwili na Katedralnym Moście powstało zamieszanie.

Spojrzałam w stronę źródła krzyków i zrobiło mi się słabo – sześciu zbirów w kapeluszach z czarnymi piórami – Synowie świętego Ogdy – otoczyło półokręgiem jakiegoś biedaka, przyciskając go do barierki mostu. Ludzie gromadzili się na miejscu tego zajścia.

– Wejdźmy do katedry i zaczekajmy, aż to się rozejdzie – powiedziałam, sekundę za późno łapiąc Ormę za rękaw.

Zauważył, co się dzieje, i już szedł pośpiesznie po schodach w stronę zbiegowiska.

Osobnikiem przyciśniętym do barierki był smok. Widziałam srebrny błysk jego dzwonka jeszcze ze schodów świętej Gobnait. Orma przepychał się wśród zgromadzonych. Próbowałam trzymać się blisko, ale ktoś mnie popchnął i wytoczyłam się na pustą przestrzeń przed tłumem. Synowie świętego Ogdy unosili pałki nad skulonym saarantrasem. Recytowali "Przekleństwo świętego Ogdy przeciwko bestii":

Przeklęte niech będą twoje oczy, robaku! Przeklęte niech będą twoje dłonie, twoje serce, twoje potomstwo aż po kres czasu! Wszyscy Święci cię przeklinają, Oko Niebios cię przeklina, niech każda twoja gadzia myśl zwróci się przeciwko tobie jako przekleństwo!.

Pożałowałam smoka, kiedy zobaczyłam jego twarz. Był świeżakiem, chudym i zaniedbanym, niezgrabnym i o błędnym spojrzeniu. Na jego ziemistym policzku pojawił się siniec.

Tłum wył za moimi plecami, jak wilk gotów pogryźć krwawe ochłapy rzucone przez Synów. Dwaj z Synów wyciągnęli noże, a trzeci długi łańcuch zza skórzanej kamizeli. Machał nim groźnie za plecami, jak ogonem. Metalowe ogniwa brzęczały na bruku mostu.

Orma pojawił się w polu widzenia saarantrasa i gestem wskazał na kolczyki, by pokazać towarzyszowi, co powinien robić. Świeżak nie poruszył się. Orma sięgnął do swojego kolczyka i aktywował go.

Smocze kolczyki były cudownymi urządzeniami, zdolnymi widzieć, słyszeć i przemawiać na odległość. Saarantras mógł wezwać przez nie pomoc lub być nadzorowanym przez zwierzchników. Orma kiedyś rozebrał swoje kolczyki, by mi je pokazać – były maszynami, lecz większość ludzi uważała je za coś o wiele bardziej diabolicznego.

Jeden z Synów, czerwony na twarzy od krzyków, warknął do świeżaka:

– Jeszcze pożałujesz, że wypełzłeś z Quigówna, ty oślizgły quigu!

– Nie jestem quigutlem, tylko saarem – stwierdził świeżak. Jego głos przypominał skrzypienie zawiasów.

– Czy odgryzłeś głowę księcia Rufusa, robaku? – spytał drugi Syn, umięśniony flisak. Chwycił świeżaka za cienkie ramię, jakby chciał je złamać.

Saarantras wił się w swoich źle dopasowanych ubraniach. Synowie cofnęli się, jakby w jednej chwili z jego ciała mogły wyrosnąć skrzydła, rogi i ogon. Tamten odsunął włosy z oczu i znów się odezwał:

– Traktat nie pozwala nam odgryzać ludziom głów, ale nie będę udawał, że zapomniałem już, jak smakują.

Synom wystarczyłby jakikolwiek pretekst, żeby go pobić, ale ten, który im podał, był tak przerażający, że przez chwilę stali jak sparaliżowani.

Wtedy z dzikim rykiem ożył tłum. Synowie rzucili się na świeżaka, popchnęli go na barierkę. Zauważyłam jeszcze ranę na jego czole i strumień srebrnej krwi płynący po twarzy, zanim otoczyli mnie ludzie, zasłaniając mi widok.

Przepychałam się w stronę sztywnych ciemnych włosów i haczykowatego nosa Ormy.

Aby tłum zwrócił się przeciwko niemu, wystarczyłoby pęknięcie wargi i widok jego srebrnej krwi. Wykrzykiwałam jego imię, wywrzaskiwałam je, ale on nie słyszał mnie w panującym wokół zgiełku.

Od strony katedry dobiegły krzyki, na placu rozległ się tętent kopyt. W końcu z wyciem dud pojawiła się Gwardia.

Synowie świętego Ogdy odrzucili kapelusze i zniknęli w tłumie. Dwaj skoczyli przez barierkę, ale usłyszałam tylko jeden chlupot.

Orma kucał obok skulonego świeżaka. Pobiegłam w jego stronę, przebijając się między uciekającymi mieszkańcami miasta. Nie odważyłam się go objąć, ale poczułam tak wielką ulgę, że uklękłam i wzięłam go za rękę.

– Dzięki niech będą Wszystkim Świętym!

Orma odsunął mnie.

– Pomóż mi go podnieść, Serafino.

Stanęłam z drugiej strony i wzięłam świeżaka pod ramię. Gapił się na mnie tępo, opuścił głowę na mój bark, brudząc mój płaszcz swoją krwią. Stłumiłam obrzydzenie. Podnieśliśmy rannego saara i pomogliśmy mu stanąć prosto. Odrzucił naszą pomoc i stanął sam, kołysząc się na ostrym wietrze.

Podszedł do nas kapitan Gwardii, książę Lucian Kiggs. Ludzie rozstępowali się przed nim jak fale przed świętą Fionnualą. Wciąż był w stroju żałobnym, krótkiej białej houppelande z długimi rozszerzanymi rękawami, ale smutek na jego twarzy zastąpiła wyjątkowa irytacja.

Pociągnęłam Ormę za rękaw.

– Chodźmy.

– Nie mogę. Ambasada będzie się kierować moim kolczykiem. Muszę trzymać się blisko świeżaka.

Widywałam księcia w zatłoczonych salach dworu, ale nie był obecny, kiedy Viridius przedstawiał mnie królowej. Miał opinię wnikliwego i upartego śledczego – dużo pracował i nie był tak towarzyski jak jego wuj. Urodą również nie dorównywał księciu Rufusowi – niestety, nie zapuścił brody – ale widząc go z bliska, zrozumiałam, że nadrabiał to inteligencją.

Odwróciłam wzrok. Na psy Świętych, całe ramię miałam zalane smoczą krwią.

Książę Lucian zignorował mnie i Ormę, zwracając się bezpośrednio do świeżaka. Z zaniepokojeniem zmarszczył czoło.

– Na kamień świętego Mashy, krwawisz!

Świeżak uniósł głowę.

– Wygląda gorzej niż w rzeczywistości, wasza łaskawość. W tych ludzkich głowach jest wiele naczyń krwionośnych, łatwych do przebicia...

– Tak, tak.

Książę skrzywił się na widok rany i gestem wezwał jednego ze swoich ludzi, który podbiegł z kawałkiem materiału i manierką wody. Świeżak otworzył manierkę i zaczął wylewać wodę na głowę. Spływała strugami po jego czaszce, zalewając kaftan.

Święci w Niebiosach. Zaraz zamarznie, a najwspanialsi przedstawiciele Goreddu stali obok i mieli mu zamiar na to pozwolić. Wyrwałam szmatkę i manierkę z jego rąk, namoczyłam tkaninę i pokazałam mu, jak ma nią ocierać twarz. Wziął materiał i cofnął się nieco. Książę Lucian podziękował mi serdecznym skinieniem głowy.

– Wyraźnie widać, że jesteś tu nowy, saar – powiedział książę. – Jak się nazywasz?

– Basind.

Brzmiało to bardziej jak beknięcie niż imię. W spojrzeniu księcia dostrzegłam litość i obrzydzenie.

– Jak to się wszystko zaczęło? – spytał.

– Nie wiem – odparł Basind. – Wracałem do domu z targu rybnego...

– Ktoś tak nowy jak ty nie powinien spacerować samotnie – warknął książę. – Z pewnością ambasada cię o tym poinformowała?

W końcu przyjrzałam się ubraniom Basinda – kaftan, pludry i charakterystyczne insygnia. Rzeczywiście przybył z ambasady, nie z Quigowa. To oznaczało, że "domem" był zamek Orison, a on sam...

– Poszedłeś w złą stronę. Zgubiłeś się? – dopytywał się książę Lucian, który również się tego domyślił, a Basind wzruszył ramionami. Książę odezwał się łagodniej: – Śledzili cię?

– Nie wiem. Rozmyślałem nad sposobami przyrządzenia gładzicy. – Zamachał przed twarzą księcia przemoczonym pakunkiem. – Otoczyli mnie.

Książę Lucian uchylił się przed paczuszką, nie przerywając przesłuchania.

– Ilu ich było?

– Dwieście dziewiętnaścioro, choć niektórych mogłem nie widzieć.

Książę sprawiał wrażenie zdezorientowanego. Najwyraźniej nie był przyzwyczajony do przesłuchiwania smoków. Postanowiłam mu pomóc.

– Ilu z czarnymi piórami w kapeluszach, saar Basind?

– Sześciu – odparł, mrugając jak ktoś nieprzyzwyczajony do zaledwie dwóch powiek.

– Czy tobie udało się im przyjrzeć, Serafino? – spytał książę, któremu najwyraźniej ulżyło, że się wtrąciłam.

Tępo pokiwałam głową. Poczułam niejakie przerażenie, kiedy książę wypowiedział moje imię. W pałacu byłam nikim – skąd mógł je znać?

Wciąż zwracał się do mnie:

– Każę swoim chłopakom przyprowadzić tych, których udało im się złapać. Ty, świeżak i twój przyjaciel – wskazał na Ormę – powinniście się im przypatrzeć i sprawdzić, czy uda się wam opisać tych, których nie uda się nam schwytać.

Książę wezwał swoich ludzi, by przyprowadzili bliżej więźniów, po czym pochylił się i odpowiedział na pytanie, którego nie zadałam.

– Kuzynka Glisselda cały czas o tobie mówi. Była już gotowa zrezygnować z muzyki. Dobrze, że się pojawiłaś.

– Viridius był wobec niej zbyt surowy – wymamrotałam z zawstydzeniem.

Spojrzał na Ormę, który odwrócił się i wyglądał saarantrai z ambasady.

– Jak się nazywa twój wysoki przyjaciel? Jest smokiem, nieprawdaż?

Ten książę był aż zbyt bystry.

– Dlaczego tak sądzicie?

– Takie przeczucie. Nie mylę się, prawda?

Mimo zimna zaczęłam się pocić.

– Nazywa się Orma. Jest moim nauczycielem.

Lucian Kiggs spojrzał mi w oczy.

– Rozumiem. Chcę zobaczyć jego dokumenty zwalniające. Dopiero odziedziczyłem to stanowisko, nie znam naszych wszystkich Ukrytych Uczonych, jak nazywał ich wuj Rufus. – W jego ciemnych oczach pojawiła się zaduma, jednak zaraz się z niej otrząsnął. – Jak przypuszczam, Orma wezwał ambasadę?

– Tak.

– Ech. W takim razie lepiej skończmy z tym, zanim będę musiał przejść do pozycji obronnej.

Jeden z jego ludzi przyprowadził więźniów – złapali tylko dwóch. Sądziłam, że ci, którzy wskoczyli do rzeki, mogą być łatwi do rozpoznania, kiedy wyjdą z niej mokrzy i drżący, ale może Gwardia nie wiedziała...

– Dwóch przeskoczyło przez barierkę mostu, ale słyszałam tylko jedno chlupnięcie... – powiedziałam.

Książę Lucian natychmiast mnie zrozumiał. Czterema szybkimi gestami skierował swoich żołnierzy na obie strony mostu. Po chwili wskoczyli pod most i rzeczywiście, jeden z Synów nadal tam był, trzymał się krokwi. Wypłoszyli go jak kuropatwę, ale w przeciwieństwie do kuropatwy on nie mógł przelecieć nawet kawałka. Skoczył do rzeki, a za nim podążyło dwóch gwardzistów.

Książę spojrzał na mnie z uznaniem.

– Jesteś spostrzegawcza.

– Czasami – odparłam, nie patrząc mu w oczy.

– Kapitanie Kiggs.

Z tyłu dobiegł nas niski kobiecy głos.

– I się zaczyna – mruknął, omijając mnie.

Odwróciwszy się, zobaczyłam, jak z końskiego grzbietu zeskakuje saarantraska o krótkich czarnych włosach. Jeździła jak mężczyzna, miała na sobie porfiriańskie spodnie, rozcięty kaftan z Ziziby i srebrny dzwonek wielkości jabłka przypięty ostentacyjnie do klamry płaszcza. Trzej saarantrai za nią nie zsiedli z koni, lecz trzymali swoje wierzchowce w gotowości. Ich dzwoneczki wygrywały na wietrze niepokojąco wesołą melodyjkę.

– Podsekretarz Eskar.

Książę podszedł do niej z wyciągniętą ręką. Nie zniżyła się do jej uściśnięcia i zdecydowanym krokiem ruszyła w stronę Basinda.

– Raportuj – powiedziała.

Basind zasalutował zgodnie z manierą saarów, dłonią uniesioną do nieba.

– Wszystko w ard. Straż ruszyła na pomoc z umiarkowanym pośpiechem, pani podsekretarz. Kapitan Kiggs przybył prosto znad grobu wuja.

– Katedra jest dwie minuty marszu stąd – powiedziała Eskar. – Różnica czasu między twoim sygnałem a drugim wynosi prawie trzynaście minut. Gdyby w tamtym momencie była tu straż, drugi nie byłby konieczny.

Książę Lucian wyprostował się powoli, na jego twarzy malował się wymuszony spokój.

– Czyli to była swego rodzaju próba?

– Tak – odpowiedziała beznamiętnie smoczyca. – Uważamy wasze środki bezpieczeństwa za niewystarczające, kapitanie Kiggs. To trzeci atak w ciągu trzech tygodni i drugi, w którym saar został ranny.

– Atak, który sami zaplanowaliście, nie powinien się liczyć. Wiecie, że to nie jest typowe. Ludzie są zdenerwowani. Generał Comonot przybędzie za dziesięć dni...

– I dlatego właśnie musicie bardziej się postarać – powiedziała chłodno.

– ...a książę Rufus został zamordowany w sposób podejrzanie przypominający smoki...

– Nie ma żadnych dowodów, że zrobił to smok – sprzeciwiła się.

– Jego głowa zniknęła! – Książę wskazał gwałtownie na swoją głowę, a jego zaciśnięte zęby i szarpane wiatrem włosy dodały temu gestowi ekspresji.

Eskar uniosła brew.

– Żaden człowiek nie mógłby dokonać czegoś takiego?

Książę Lucian odwrócił się i zaczął chodzić w kółko, pocierając twarz dłonią. Nie warto złościć się na saarantrai – im bardziej gorący ludzki temperament, tym zimniejsze się stają. Eskar pozostała irytująco neutralna.

Zapanowawszy nad sobą, książę znów się odezwał.

– Eskar, proszę, zrozum. To przeraziło ludzi. Pozostało wiele głęboko zakorzenionej nieufności. Synowie świętego Ogdy to wykorzystują, sięgają do ludzkich strachów...

– Czterdzieści lat – przerwała mu Eskar. – Mieliśmy czterdzieści lat pokoju. Nie było cię na świecie, kiedy podpisano Traktat Comonota. Twoja własna matka...

– Oby spoczywała przy niebiańskim ognisku – wymamrotałam, jakby moim zadaniem było rekompensowanie smoczego braku manier.

Książę posłał mi pełne wdzięczności spojrzenie.

– ...była jedynie plamką w łonie królowej Lavondy – kontynuowała spokojnie Eskar, jakbym ja wcale się nie odezwała. – Jedynie wasi starsi pamiętają wojnę, ale to nie oni przystępują do Synów świętego Ogdy czy wywołują zamieszki na ulicach. Jak może istnieć zakorzeniona nieufność w ludziach, którzy nie przeżyli pożarów wojny? Mój ojciec padł ofiarą waszych rycerzy i ich podstępnej drakomachii. Wszyscy saarantrai pamiętają te dni, wszyscy utraciliśmy wtedy członków rodziny. Wszyscy o tym zapomnieliśmy, jak było konieczne, w imię pokoju. Nie żywimy urazy. Czy ludzie przekazują uczucia przez krew, z ­matki na dziecko, jak my, smoki, wspomnienia? Czy dziedziczycie swoje strachy? Nie rozumiem, jakim sposobem to uczucie przetrwało w populacji... albo dlaczego go nie zmiażdżycie – mówiła dalej Eskar.

– Wolimy nie miażdżyć nikogo z naszych. Możesz to nazwać jedną z naszych irracjonalnych cech – odparł z ponurym uśmiechem książę. – Może w przeciwieństwie do was nie potrafimy rozumem zwyciężyć uczuć, może potrzeba kilku pokoleń, by nasze obawy zniknęły. Z drugiej strony, to nie ja oceniam cały gatunek po działaniach jednostek.

Eskar była nieporuszona.

– Ardmagar Comonot otrzyma mój raport. Zobaczymy, czy odwoła swoją zaplanowaną wizytę.

Książę Lucian wciągnął na twarz uśmiech jak białą flagę.

– Oszczędziłoby mi wielu trudności, gdyby zdecydował się pozostać w domu. Jakże to miło z twojej strony, że wzięłaś pod uwagę moje dobre samopoczucie.

Eskar przechyliła głowę, po czym otrząsnęła się z konsternacji. Kazała swoim towarzyszom zabrać Basinda, który tymczasem przeniósł się na drugi koniec mostu i ocierał się o niego jak kot.

Tępe pulsowanie za oczami zmieniło się w nieustające walenie, jakby ktoś domagał się wypuszczenia. Kiepska sprawa, moje bóle głowy nigdy nie były jedynie bólem. Nie chciałam odejść, nie dowiadując się, co ulicznica dała Ormie, jednak Eskar odprowadziła go na bok i teraz cicho rozmawiali.

– Musi być doskonałym nauczycielem – powiedział książę Lucian. Jego głos rozległ się tak blisko i tak nagle, że poczułam się zaskoczona.

W milczeniu dygnęłam. Nie mogłam z nikim rozmawiać o Ormie, a już szczególnie z kapitanem Gwardii Królowej.

– Musiał nim być – powtórzył. – Byliśmy zadziwieni, kiedy Viridius wziął sobie do pomocy kobietę. Nie chodzi o to, że kobieta nie była zdolna do wykonywania tej pracy, po prostu Viridius jest staromodny. Musiałaś mieć w sobie coś oszałamiającego, żeby zwrócić jego uwagę.

Tym razem złożyłam głęboki ukłon.

– Twoja solówka była naprawdę poruszająca – kontynuował. – Z pewnością wszyscy ci to mówili, ale w katedrze wszyscy mieli łzy w oczach.

Oczywiście. Wydawało się, że nigdy już nie będę wygodnie anonimowa. Takie są skutki lekceważenia rad ojca.

– Dziękuję – powiedziałam. – Proszę o wybaczenie, Wasza Wysokość. Muszę porozmawiać z nauczycielem o, no, frullato...

Odwróciłam się do niego plecami. To był szczyt nieuprzejmości. Przez chwilę stał za mną, po czym odszedł. Obejrzałam się. Ostatnie promienie zachodzącego słońca nadawały jego żałobnym szatom złocisty odcień. Zabrał konia jednemu ze swoich sierżantów, wskoczył na siodło z niemal baletowym wdziękiem i kazał oddziałowi ustawić się w szyku.

Pozwoliłam sobie na jedno ukłucie smutku z powodu jego nieuniknionej pogardy, po czym odepchnęłam to uczucie i ruszyłam w stronę Ormy i Eskar.

Kiedy do nich dotarłam, Orma wyciągnął rękę, jednak mnie nie dotknął.

– Przedstawiam Serafinę – powiedział.

Podsekretarz Eskar popatrzyła na mnie z góry, jakby zaznaczała na liście ludzkie cechy. Dwie ręce – stwierdzono. Dwie nogi – nie potwierdzono, ze względu na długą houppelande. Dwoje ciemnych oczu – stwierdzono. Włosy koloru mocnej herbaty, wymykające się z warkocza – stwierdzono. Piersi – nie rzucają się w oczy. Wysoka, ale w normalnych granicach. Wściekła lub zawstydzona czerwień na policzkach – stwierdzono.

– Hm – powiedziała. – To nie jest nawet tak brzydkie, jak mi się zawsze wydawało.

Orma, dzięki niech będą za jego skurczone smocze serce, poprawił ją.

– Ona.

– Czy to nie jest bezpłodne, jak muł?

Poczułam takie gorąco na twarzy, że bałam się, iż moje włosy zaraz się zapalą.

– Ona – powtórzył stanowczo Orma, jakby sam na początku nie popełniał tego błędu. – Wszyscy ludzie stosują wobec siebie męskie lub żeńskie zaimki osobowe, niezależnie od zdolności do rozmnażania.

– Inaczej się obrażamy – powiedziałam ze słabym uśmiechem.

Eskar gwałtownie straciła zainteresowanie i odwróciła wzrok. Jej podwładni wracali z drugiego końca mostu, prowadząc nerwowego konia z Basindem na grzbiecie. Podsekretarz Eskar wsiadła na swojego gniadosza, obróciła go i ruszyła przed siebie, nie zaszczycając mnie i Ormy spojrzeniem. Jej orszak podążył za nią.

Kiedy mnie mijali, Basind przez dłuższą chwilę wpatrywał się we mnie. Poczułam nagłą odrazę. Orma, Eskar i pozostali nauczyli się udawać, ale to było dobitne przypomnienie tego, co kryło się w głębi. To nie było ludzkie spojrzenie.

Odwróciłam się do Ormy, który z namysłem wpatrywał się w przestrzeń.

– To było do głębi upokarzające – powiedziałam.

Wydawał się zaskoczony.

– Naprawdę?

– Co sobie myślałeś, kiedy jej o mnie powiedziałeś? – spytałam. – Może wyszłam już spod opieki ojca, ale stare zasady nadal obowiązują. Nie możemy tak po prostu mówić wszystkim...

– Ach – powiedział, unosząc smukłą dłoń, by odrzucić moje argumenty. – Nie powiedziałem jej. Eskar zawsze wiedziała. Kiedyś była jedną z Cenzorów.

Poczułam ściskanie w żołądku.

– Cudownie. Co tym razem zrobiłeś, że zwróciłeś na siebie ich zainteresowanie?

– Nic – odpowiedział szybko. – Tak czy inaczej, ona już nie jest Cenzorem.

– Pomyślałam, że może mają do ciebie pretensje o okazywanie mi zbytniej sympatii – stwierdziłam, po czym dodałam złośliwie: – Choć można by pomyśleć, że sama bym coś takiego zauważyła.

– Traktuję cię ze stosownym zainteresowaniem, w akceptowalnych granicach.

Niestety, wydawało się to przesadzonym stwierdzeniem.

Trzeba mu przyznać, że wiedział, iż ta kwestia mnie denerwuje. Nie każdy saar by się przejął. Wił się, jak zwykle niepewny, co zrobić z tą informacją.

– Przyjdziesz na lekcję w tym tygodniu? – zapytał, kierując rozmowę na znajome sprawy. Nic bliższego pocieszeniu nie udało mu się wymyślić.

Westchnęłam.

– Oczywiście. A ty powiesz mi, co dało ci to dziecko.

– Chyba sądzisz, że jest tu coś do powiedzenia – stwierdził, ale jego dłoń odruchowo uniosła się do miejsca, w którym ukrył kawałek złota.

Poczułam ukłucie niepokoju, ale wiedziałam, że nie ma sensu go zamęczać. Powie mi, kiedy sam podejmie taką decyzję.

Nie pożegnał się ze mną, co było dla niego typowe. Odwrócił się bez słowa i ruszył w stronę katedry. Jej fasada płonęła czerwienią w blasku zachodzącego słońca, a oddalająca się sylwetka Ormy była czarną plamą na jej tle. Patrzyłam, aż zniknął za krańcem północnego transeptu, a później wpatrywałam się w miejsce, w którym zniknął.

Prawie już nie zauważałam samotności, to był mój normalny stan, z konieczności, jeśli nie z wrodzonych inklinacji. Jednakże po dzisiejszych stresujących wydarzeniach ciążyła mi bardziej niż zwykle. Orma wiedział o mnie wszystko, ale był smokiem. W dobre dni był wystarczającym przyjacielem. W złe dni zderzenie się z jego niedoskonałościami było jak potknięcie się na schodach. Bolało, ale wydawało się, że to moja wina.

Niestety, poza nim nikogo nie miałam.

Jedynymi dźwiękami, jakie słyszałam, był szum rzeki poniżej, wiatr pośród nagich gałęzi drzew i ciche fragmenty piosenki, niesione od strony tawern przy szkole muzycznej. Zaplotłam ręce na piersi, słuchałam i patrzyłam, jak na niebie pojawiają się gwiazdy. Otarłam oczy rękawem – z pewnością zaczęły łzawić od wiatru – i ruszyłam do domu, myśląc o Ormie, o wszystkim, co moim zdaniem musiało zostać niewypowiedziane, i o każdym długu wobec niego, którego nie mogłam spłacić.