Ring Shout

Maryse, Sadie i Cordy to trzy kobiety, które wiele różni – styl wypowiedzi, doświadczenia, ulubiony sposób mordowania przeciwników – ale łączy rzecz najważniejsza: wszystkie współpracują, aby walczyć z demonami przywołanymi na świat w pierwszej połowie XX wieku przez członków Ku Klux Klanu. I choć starcia z potworami nigdy nie były proste, to coś zaczęło się zmieniać – jakby wrogowie szykowali się do czegoś wielkiego; czegoś, co będzie w stanie ostatecznie przechylić szalę na ich stronę. Maryse i jej przyjaciółki, ze wsparciem duchowych przywódców czarnego ruchu oporu, będą musiały przygotować się na najtrudniejszą spośród dotychczasowych bitew. 

Tym, co najbardziej zaskoczyło mnie w Ring Shout, jest fakt, że Clarkowi w końcu udało się połączyć swoją najmocniejszą stronę, czyli światotwórstwo, z opowiedzeniem historii głęboko osadzonej w ramach wykreowanej rzeczywistości. Do tej pory bywało z tym średnio – uniwersum dżinnów z jego pozostałych tekstów samo w sobie jest ciekawe, ale pisarz nie zawsze ma pomysł na historie, które mógłby w nim osadzić; w większości są to banalnie proste opowiastki kryminalne – schemat nieźle zadziałał w przypadku powieści, gdzie czas na ekspozycję można bez trudu znaleźć, gorzej natomiast w przypadku opowiadań (poza świetnym Aniołem z Chanu al-Chalili), w których coś musi chwycić na cito. W tej mikropowieści obie te rzeczy udało się połączyć: mimo że historia Maryse nie jest szczególnie wymyślna czy skomplikowana, to okazuje się niezwykle spójna ze światem, w którym się toczy – i który pokazuje. 

Bo ta dynamiczna opowieść o skrzywdzonej w przeszłości dziewczynie obdarzonej mocą pozwalającą na uratowanie świata (i skwapliwie z tej mocy korzystającej) fascynuje nie tylko za sprawą konsekwentnie budowanego napięcia i sprawnego piętrzenia (a później – odkrywania) tajemnic. Jest ona także swego rodzaju pocztówką z niesamowitego świata, w którym haniebna historia rasizmu splata się z nieco pretekstową, ale spełniającą swą rolę demoniczną nadnaturalnością. Clark w końcu pozbył się nieustannie towarzyszącego mu strachu przed tym, że nie wytłumaczył założeń swojego świata wystarczająco dobrze, co przeradzało się we Władcy dżinnów, szczególnie w opowiadaniach z Martwego dżinna, w kompulsywną potrzebę stosowania ekspozycji. Tutaj ma na nią zdecydowanie mniej miejsca (to w końcu jeden tekst średniej długości, nie cztery na czele z jednym długim), a jednak potrafi się z tym pogodzić i popracować nad literackim mięskiem. A to owocuje choćby trzema bohaterkami znacznie ciekawszymi niż zdecydowana większość postaci z jego pozostałych książek, odważnymi decyzjami dotyczącymi losów protagonistek czy w końcu kilkoma pełnymi akcji, dynamicznymi scenami, które rozgrzeszają pisarza z największej przewiny, jakiej dopuścić się może autor literatury gatunkowej: nudy.

W recenzji Martwego dżinna i innych opowiadań napisałem, że gdyby to była pierwsza książka Clarka, z jaką mam do czynienia, wahałbym się, czy sięgnąć po kolejne. Wykorzystam tę myśl także do podsumowania Ring Shout – bo gdybym to ona stała się początkiem przygody z prozą Amerykanina, to na kolejne czekałbym z niezwykłą ekscytacją. To wciągająca przygoda w oryginalnym i, mimo niewielkiej próbki, bogatym świecie, którą przeżyć można razem z fascynującymi bohaterkami – prawdziwa uczta dla miłośników podkręconych, niecodziennych horrorów.