Pustka: Czas - Peter F. Hamilton

Peter F. Hamilton w powieści Pustka: Czas ponownie zabiera czytelnika do uniwersum przyszłości, świata Wspólnoty Międzyukładowej, w którym elementy i scenografia science fiction, będące główną areną zdarzeń, przenikają się ze stylistyką quasi-fantasy, reprezentowaną przez kolejne sny Iniga.
 

 
Po raz kolejny czytelnik zanurza się w kreacji wypełnionej po brzegi gadżetami i niesamowicie rozwiniętymi technologiami oraz wszechobecną gajasferą, wpływającymi na każdy aspekt życia – spełnienie marzeń współczesnego nerda i futurystów. Ze światem tym kontrastuje wnętrze Pustki, pożerającej wszechświat przestrzeni, przedstawiane w kolejnych snach Śniących – realia quasi średniowieczne, w których zamiast zaawansowanej techniki rozwinęła się telepatia, mająca funkcje podobnie do magii w standardowych powieściach fantasy. Hamilton ujawnia także kilka sekretów Pustki, na przykład skąd bierze się pożeranie przez nią kosmosu i kim są Władcy Niebios, oraz ukazuje co tak naprawdę interesuje ludzkość w tej strukturze.
 
Ta space opera zarzuca czytelnika wielością nazw, urządzeń i rozwiązań technologii przyszłości, ale autor nie sili się nawet na szczątkowe tłumaczenie ich sposobu działania, a przedstawia jedynie rezultaty użycia i ich konsekwencje – nad science zdecydowanie więc przeważa w tej powieści czynnik fiction. Hamilton nieco bardziej skupia się tylko na jednym z ciekawszych zagadnień rozważanych przez fantastykę naukową, a mianowicie postfizyczności – choć, ponownie, robi to raczej z poziomu intrygi niż rozważań badawczo-filozoficznych.
 
To właśnie snucie wielopoziomowej, skomplikowanej intrygi, która może nieco konfundować (szczególnie, jeżeli nie jest się na świeżo z pierwszym tomem trylogii to ponowne zorientowanie się we wszystkich połączeniach i zależnościach może zająć trochę czasu) stanowi główny składnik powieści Hamiltona. Kolejne frakcje walczą o dostęp (lub jego uniemożliwienie) do Pustki i Śniących, chcąc wykorzystać ich do swoich celów – zwalczają się wzajemnie, podsyłają agentów, tajnych agentów oraz agentów mających zlikwidować tajnych agentów; żadna ze stron natomiast nie zna całości układanki ani nie jest pewna planów przeciwników. Jednocześnie sporo tu scen pełnych akcji i używania zaawansowanych urządzeń – można odnieść wrażenie, że to futurystyczna przeróbka przygód Bourne'a (występuje nawet wątek amnezji u jednego z głównych agentów), z tym, że takich superszpiegów jest wielu.
 
Taka konwencja pozwala przymykać oczy na drobne nieścisłości lub niesamowite i mało prawdopodobne sposoby, w jakie niektórzy bohaterowie są w stanie wykaraskać się z kłopotów, lub też jak bardzo sprzyja im szczęście. Niestety, nie sprawdza się to w wątku dotyczącym Edearda. Obdarzony i tak już nadzwyczajną mocą telepatii, przewyższa umiejętnościami wszystkich otaczających go ludzi, a Hamilton konsekwentnie tworzy z niego supermana, dodając mu kolejne walory. Skutecznie wyzuwa to tę część książki z jakichkolwiek emocji dotyczących głównej postaci, ponieważ wiadomo, że jakoś sobie poradzi i, najczęściej, będzie w stanie ochronić także swoich bliskich.
 
Pustka: Czas jest solidną powieścią, świetnie sprawdzającą się dla fanów gadżetów oraz wielopoziomowych intryg. Jedynym ciekawszym elementem, wyróżniającym ją spośród mnóstwa space oper jest obecność tytułowej Pustki, choć sam w sobie wątek ten nie jest specjalnie innowacyjny. To także kolejny przykład stylu pisania typowego dla Hamiltona – wielu dygresji, wątków pobocznych i nadmiernego rozdęcia książki; miłośnicy jego poprzednich utworów będą wniebowzięci.
 
Wydawnictwo MAG na końcu książki dołącza brakujący sen Iniga z poprzedniej części trylogii, Pustki: Snu.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę