Niebo w ogniu

Po serii katastrof naturalnych, które nawiedziły USA, oraz wycieku broni chemicznej z bazy wojskowej świat pogrążył się w chaosie. Grupka dzieciaków, sześcioro licealistów, dwoje gimnazjalistów i sześcioro uczniów podstawówki, znalazła schronienie w hipermarkecie i tam stworzyła małą, samowystarczalną społeczność. Jednak po tragicznej w skutkach strzelaninie sytuacja uległa zmianie i grupa musiała się podzielić. Większość dzieci, prowadzona przez Niko, zdezelowanym autobusem szkolnym udała się na lotnisko w Denver, by tam szukać pomocy. Dean, Astrid, Chloe oraz bliźniaki Caroline i Henry zostali w hipermarkecie, gdzie oczekują na ratunek. Obie grupy muszą zmobilizować wszystkie siły i przetrwać, bowiem na zewnątrz czyha wiele niebezpieczeństw, a niektóre z nich tylko czekają, by wedrzeć się do bezpiecznego azylu w markecie.

Tym razem akcja powieści Laybourne toczy się dwutorowo, a wydarzenia w Greenwayu i w drodze do Denver oglądamy oczami dwóch narratorów: Deana i jego brata Alexa. Trzeba przyznać, iż taki zabieg wyszedł książce na dobre – historia nabrała dynamiki i dramatyzmu, a przeskoki z jednego miejsca akcji w drugie są tak wyliczone w czasie, że czytelnik z niecierpliwością śledzi losy obu grup bohaterów. W drugim tomie cyklu wydarzenia pędzą przed siebie znacznie szybciej niż w poprzedniej części, kolejne przeszkody piętrzą się na drodze grupki jadącej do Denver, a zagrożeniem są nie tylko warunki naturalne i zniszczenia spowodowane katastrofami, ale także inni ludzie, w których sytuacja kryzysowa oraz chemikalia wyzwoliły wszystkie najgorsze cechy. W hipermarkecie wcale nie jest bezpieczniej, gdyż odcięte od świata zewnętrznego schronienie obfitujące w wodę i produkty spożywcze kusi coraz więcej desperatów pragnących za wszelką cenę dostać się do środka.

Podobnie jak w Odciętych od świata, także w Niebie w ogniu bardzo istotni są bohaterowie. Aby czytelnik nie pogubił się w ich imionach (szczególnie jeśli sięgnął po książkę jakiś czas po lekturze poprzedniej części), na początku zamieszczono krótką charakterystykę każdego dziecka podaną w postaci wstępu do dziennika Alexa. Forma opisu postaci nie uległa zmianie – jest on oszczędny i maksymalnie skondensowany, jednakże bardzo treściwy i zaskakująco bogaty w szczegóły. Dzięki temu podczas lektury dzieci nie mylą się czytelnikowi i bardzo łatwo zapamiętać, którego dotyczy dany fragment. Jak łatwo przewidzieć, niektóre postacie mają silniejszy wpływ na wydarzenia, część z nich budzi większą sympatię niż inne, jednak autorka nie pominęła żadnego z bohaterów i każdemu wyznaczyła jakąś rolę do odegrania.

Pierwszy tom cyklu zawierał niewiele informacji dotyczących zniszczeń w USA i rzeczywistego stanu postapokaliptycznego świata, jednak w tej części autorka puściła wodze fantazji i uzupełniła wszystkie luki, i to z naddatkiem. Bohaterowie jadą autobusem w przeważającej części po głównych drogach, które zostały już uprzątnięte przez wojsko, lecz w pewnym momencie zbaczają z trasy. Jest ciemno i strasznie (szczególnie z perspektywy dziecka), wszędzie widać porzucone, zniszczone samochody, a w wielu miejscach leżą ciała. Cały czas trzeba uważać na bestie, w jakie zmienili się niektórzy ludzie, dla których grupa dzieci nie będzie niczym więcej jak łatwą ofiarą. Opisy może nie porywają oryginalnością, ale właśnie użycie języka i słów dziecka, a także skoncentrowanie się na jego postrzeganiu oraz uczuciach, jakie wywołuje w nim otoczenie, robi największe wrażenie. Jego emocje nadają całej tej opowieści realizmu i przybliżają ją czytelnikowi tak, iż trudno mu zachować dystans.

W książce znacznie więcej jest też przemocy. Emmy Laybourne nie epatuje krwią i makabrą, jednakże nie stroni od ukazania drastycznych opisów w sytuacjach, gdy jest to konieczne. W świecie, gdzie nawet powietrze jest niebezpieczne, a podstęp, przemoc i agresja stają się normą w stosunkach międzyludzkich, nie da się zachować niewinności i czystości. Rozumieją to nawet najmłodsze dzieci, zaś starsze z nich, które wzięły na siebie ciężar odpowiedzialności za ich bezpieczeństwo, muszą bardzo szybko dorosnąć i podejmować dramatyczne decyzje, aby sprostać temu zadaniu. Właśnie te emocje towarzyszące lekturze mają największą wartość, poruszają czytelnika i wywołują w nim poczucie zagrożenia, lęk i współczucie dla tak okrutnie doświadczonych dzieci.

Jedyny zgrzyt może wywoływać zakończenie powieści, które wydaje się mało prawdopodobne. Finałowe sceny są dramatyczne i dorównują ładunkiem emocjonalnym oraz rozmachem końcówce poprzedniej części (a może nawet ją przewyższają), lecz sprawiają wrażenie trochę naciąganych – ktokolwiek zorientowany w funkcjonowaniu wojska i mający pojęcie o procedurach bezpieczeństwa uzna opisywane przez autorkę wydarzenia za wymuszone i mało realne. 

Niebo w ogniu jest przykładem, że drugie tomy cykli wcale nie muszą być słabsze od poprzednich. Powieści Laybourne nie dotknęła "klątwa środkowego tomu" – opowiedziana historia trzyma w napięciu i jest logiczną konsekwencją wydarzeń z części poprzedniej. Bohaterowie rozwijają się i zmieniają pod wpływem okoliczności, a świat przedstawiony nabiera wyrazistych barw i kształtów. To bardzo udana kontynuacja i pozostaje tylko mieć nadzieję, że autorka nie utraci rozpędu, pisząc ostatni tom Monumentu 14.