Niebo, ptaki i robaki

Niebo, ptaki i robaki to zbiór trzynastu opowiadań dających się luźno sklasyfikować jako weird fiction, traktujących o losach zwykłych ludzi zmuszonych do zmierzenia się z czymś nienaturalnym. Czytelnik nie znajdzie tu porywających scen akcji czy fruwających flaków. To teksty proste, acz niezwykle pomysłowe, nastrojowe i przede wszystkim – bardzo porządnie napisane.

Pod względem fabularnym nie ma się niestety czym zachwycać. W niektórych przypadkach (Wanderlust, Gołębie minuty) zawarta w tekście opowieść jest szczątkowa i stanowi zaledwie pretekst dla prezentacji postaci czy uniwersum. W innych (Aberracja mrozowiska, Mnemonika termitiery) historia odgrywa swoją rolę, jest jednak raczej nijaka – nie nudzi, ale i nie porywa. Nawet najsprawniej napisana Holometabolia lucyferazy, która momentami potrafi zaintrygować, ledwie wybija się ponad przeciętną.

Nie znaczy to jednak, że teksty są nudne czy wtórne. Przeciwnie, autorka podczas ich kreowania wykazała się niemałą wyobraźnią, stawiając swoich bohaterów wobec naprawdę nieszablonowych wyzwań i zagrożeń – zwykle jednak bardziej niż na snuciu opowieści skupia się na kreowaniu nastroju i postaci. I trzeba przyznać, że idzie jej to całkiem nieźle.

Bohaterowie stworzeni przez Wybraniec to często osoby zupełnie zwyczajne, może nawet nijakie, co czyni ich problemy tym bardziej ludzkimi i ułatwia utożsamianie się z nimi – a przy okazji tym bardziej uwypukla niezwykłość wydarzeń, które stają się ich udziałem. Ich przeciętność nie oznacza jednak na szczęście, że autorka poodbijała ich od sztancy – każdy z nich ma swoją osobowość, zarysowaną oszczędnie, lecz bardzo umiejętnie, dzięki czemu tym łatwiej jest przejąć się ich losami. To jedna z najmocniejszych stron zawartych w zbiorze tekstów – precyzyjnie odmalowany rozpad psychiki ojca bohatera Mnemoniki termitiery czy narastająca desperacja bohaterki Ptaśniecia to małe perełki, które z pewnością zapamiętam na dłużej.

Drugim po bohaterach filarem, na którym wspierają się opowiadania, jest charakterystyczny, lekko oniryczny styl Wybraniec. Autorka posługuje się bogatym językiem, tworzone przez nią opisy i monologi wewnętrzne są pełne nieoczywistych porównań i barwnych metafor, z pewnością pomagających w kreowaniu nastroju tajemnicy i niezwykłości. Niestety pisarce zdarza się czasami nieco przesadzić z ozdobnikami, które zaczynają przesłaniać to, co powinny opisywać – choć z drugiej strony, jak już wspominałem, nastrój jest tu wyraźnie ważniejszy od opowieści, więc niekoniecznie musi być to wada.

Niebo, ptaki i robaki to interesująca pozycja dla miłośników weirdu. To zbiór pomysłowych, choć niekoniecznie porywających fabularnie opowiadań, pełnych solidnie skonstruowanych postaci i napisanych niezwykle barwnym językiem, które bez dwóch zdań zapewnią czytelnikowi przyjemną, podszytą dreszczykiem niepokoju rozrywkę na jeden czy dwa wieczory.