Lalka

Munroe, mistrzyni przebrań i doskonale wyszkolona maszyna do zabijania, zostaje porwana na oczach Milesa Bradforda, swojego szefa i jednocześnie kochanka. Ten, wraz z zespołem fachowców od ochrony i inwigilacji podejmuje śledztwo, by ustalić kto za tym stoi i gdzie obecnie znajduje się kobieta. Ona zaś trafia w ręce tajemniczego Lalkarza, szefa przestępczej organizacji zajmującej się handlem kobietami i zostaje szantażem zmuszona do pracy dla niego. Obserwowana przez zabójcę, kontrolowana przez genialnego zbrodniarza, musi użyć wszystkich swych umiejętności, by przeżyć i dokonać zemsty na tych, którzy ponownie wciągnęli ją do piekła.

Porwanie, śledztwo, strzelaniny i wojna nerwów – podczas lektury Lalki nie sposób narzekać na nudę. Wir wydarzeń wciąga czytelnika w zasadzie od pierwszego akapitu, choć z początku trudno zrozumieć, o co w zasadzie chodzi, szczególnie jeżeli nie czytało się poprzednich części cyklu. Z czasem jednak sytuacja się klaruje, niezbędne do zrozumienia fabuły fakty z przeszłości zostają wyjawione, dzięki czemu początkową konfuzję szybko zastępuje czysta frajda towarzysząca poznawaniu kolejnych zwrotów akcji.

Tych zaś jest niemało. Fabuła prze do przodu w przyzwoitym tempie, zaś czytelnik ma szansę śledzić ją na przemian z perspektywy Munroe i Bradforda. Każde z nich prowadzi swój własny wyścig z czasem, próbując przechytrzyć i pokonać potężne wrogie siły, z którymi przyszło im się mierzyć. W powieści dominuje szybkie tempo akcji, jedynie od czasu do czasu pojawiają się fragmenty dające czytelnikowi nieco odetchnąć – jak choćby w przypadku rozbudowanych wewnętrznych monologów którejś z postaci. Te, choć stanowią chyba obowiązkowy składnik każdej fabuły o zabójcy próbującym zerwać przeszłością, są momentami nieco zbyt obszerne, przez co czasami męczą lub nudzą. Przyczepić się można również do zakończenia powieści, w którym autorka, chcąc zapewne uniknąć sztampowego, cukierkowego happy endu, nieco przedobrzyła, przez co finał jest przedramatyzowany i niezbyt spójny z resztą książki.

Za zaletę powieści uznać należy również kreacje bohaterów – ciekawie skonstruowanych i wiarygodnych pod kątem psychologicznym. Wprawdzie Munroe to typowy Jason Bourne w spódnicy, ze standardowym dylematem "wypuścić wewnętrznego demona i przeżyć, czy powstrzymać go i zachować duszę" jako motywem przewodnim, ale schemat ten został zrealizowany sprawnie i bez popadania w przesadę. Lepiej wypadają postacie drugoplanowe – ogarnięty obsesją Bradford czy psychopatyczny, nieustannie balansujący między uwielbieniem a nienawiścią do szefa snajper będący jednym z czarnych charakterów, stanowią prawdziwe perełki, o zaskakującej jak na proste, sensacyjne czytadło głębi osobowości.

Lalka to całkiem przyzwoita powieść sensacyjna, z wartką akcją, ciekawymi bohaterami i trzymającą poziom fabułą. Ma swoje wady i nie wejdzie zapewne do kanonu gatunku, jednak mimo to jest pozycją, po którą warto sięgnąć, jeżeli jest się fanem tego typu twórczości.