Kobieta w klatce

Carl Mørck po dłuższym, przymusowym urlopie wraca do pracy w policji. Już pierwszego dnia nietypowe spotkanie z Marcusem Jacobsem, szefem wydziału zabójstw, przynosi mu niespodziewane wieści i awans. Otóż od tej chwili będzie dowodził nową sekcją Departamentu Q. Wydział ma się zajmować sprawami nierozwiązanymi, które z różnych przyczyn nie zostały wyjaśnione. Mørck będąc pod presją ze strony swoich przełożonych sięgnie po najbardziej przegraną sprawę, na dodatek już zamkniętą - akta parlamentarzystki Merete Lynggaard, która zniknęła w tajemniczych okolicznościach z pokładu promu w 2002 roku. 

Historię poznajemy śledząc losy Carla Mørcka, detektywa mieszkającego w Allerod Zelandia, bohatera, który swoim intelektem i spostrzegawczością znacznie przewyższa kolegów z pracy, dzięki czemu uważany jest za znakomitego detektywa. Jest to człowiek o opanowanym i spokojnym charakterze, który nie mówi wiele, nie wyciąga pochopnych wniosków, kieruje się własnym osądem i sumieniem. Jeśli uzna, że coś jest ważne dla sprawy to będzie dążył do celu, nawet pomimo sprzeciwu ze strony przełożonych. Bardzo ceni sobie swoich przyjaciół, zwłaszcza najlepszych kolegów z pracy: Ankera i Hardego. Carl jest postacią oddającą archetypiczny portret policjanta, dialogi z jego udziałem nie są przerysowane, zaś sceny są realistyczne. Pracuje razem ze swym asystentem Assadem, nadzwyczaj opanowanym i spokojnym mężczyzną, który nie zdradza się z pochodzeniem i życiem prywatnym. Niekiedy jego dość nietypowe kontakty pozwalają na przełom w sprawach beznadziejnych. Oprócz detektywa poznajemy wspomnianą już wcześniej Merete Lynggaard, będącą osobą o silnym charakterze oraz dużej odporności psychicznej, kobietę nieugiętą, nie pozwalając dyktować sobie warunków. Oczywiście, nie można odmówić bohaterce instynktu przetrwania, który nadaje scenom z jej udziałem dynamiki, a przyparta do muru potrafi być przebiegła. Grono bohaterów wykreowanych przez Jussi Adler-Olsen stanowi atut książki. Nie ma ich zbyt wielu, jednak dzięki różnorodności ich charakterów, podejściu do życia, czy wydarzeń z przeszłości, wysuwają się na pierwszy plan, a fabuła jest tylko dla nich tłem. 

W powieści są dwa motywy wiodące: jeden dotyczący Carla Mørcka, detektywa, dla którego praca w policji stanowi całe życie. Drugi zaś stanowią przeżycia zaginionej Merete Lynggaard. Początkowo autor osadza wydarzenia w różnych okresach, później stopniowo przybliża oba wątki do wspólnej ramy czasowej, by rozegrać kluczowe wydarzenia dla całej historii. Efektem tego jest brak odpowiedniego dynamizmu, który mógłby trzymać czytelnika w niepewności, i rozwleczona fabuła. Sytuacja ulega poprawie dopiero w końcowych rozdziałach książki, gdzie znajduje się kilka zwrotów akcji, dymanicznych scen, które są w stanie stworzyć dreszcz emocji oraz zbudować napięcie prowadzące czytelnika do ostatniej strony. Autor na temat samej lokalizacji wydarzeń wspomina niewiele, jedynie położenie geograficzne, zaś historię umieścił w przedziale czasowym od 2002 do 2007 roku. Historia powieści sama w sobie jest dobrym pomysłem na thriller, jednak w pewnym stopniu odbiega od rzeczywistości, głównie za sprawą zbyt nierealistycznej sytuacji, w której znalazła się Merete. Niemniej historia jest dość drastyczna ze względu na opisane sceny (głównie z udziałem Lynggaard) i momentami wulgarna, więc polecam ją tylko starszym czytelnikom.

Autor na pierwszym planie zdecydowanie stawia na protagonistów i ich problemy, zaś sama kryminalna zagadka, chociaż kontrowersyjna, jest dla nich tłem. Dodam, że tematyka lektury dla niektórych czytelników okaże się ciężka, mimo całkiem lekkiego stylu pisarskiego autora. Kobieta w klatce jest pierwszą częścią otwierającą cykl o Departamencie Q i jednocześnie poprzedza wydarzenia znane z książki Zabójcy Bażantów (w ostatnich latach również głośnej adaptacji filmowej).