Książka ta stanowi trzecią część cyklu Księga Całości. Mimo odniesień do wcześniejszych dzieł autora, powieść jest samodzielną historią, dzięki czemu nieznajomość Północnej Granicy czy Króla Bezmiarów nie przeszkadza w jej odbiorze (chociaż pełniejszy obraz sytuacji i zależności zachodzących w wykreowanym przez autora uniwersum, można uzyskać dopiero po lekturze obu wspomnianych pozycji).
Tytułowy Grombelard to jedna z części wyspy zwanej Szererem. Ta górzysta kraina jest miejscem, gdzie ludzki los bardzo często zależy od mięśni i umiejętności władania orężem. Pośród mglistych, górskich szczytów, w strugach ulewnego deszczu przetrwać mogą tylko najsilniejsi. Na podróżnych czekają nie tylko rozbójnicy, lecz również sępy, które − obok kotów i ludzi − są jedną z rozumnych ras. Obdarzył je inteligencją tajemniczy byt zwany Szernią. Właśnie po takich wrogich i niebezpiecznych terenach wędruje A.J. Karenira, bardziej znana pod przydomkiem Łowczyni.
Główna bohaterka jest z pochodzenia Armektanką, którą skierowano do jednego z Grombelardzkich miast – Badoru, w celu podszkolenia stacjonujących tam wojsk w posługiwaniu się łukiem − bronią niepopularną i rzadko tam używaną. W wyniku przerośniętej ambicji, podczas starcia z sępami traci oczy. Dzięki poświęceniu jednego z legionistów oraz tajemniczego Dorlana – Przyjętego, odzyskuje wzrok i poprzysięga zemstę tej skrzydlatej rasie. Postać Łowczyni jest spoiwem łączącym wszystkie rozdziały pierwszego tomu – rozdziały, które mogą być całkowicie suwerennymi częściami. Każdy z nich to inna opowieść, w których główną rolę gra wspomniana Armektanka. Karenira jest silną, niezależną kobietą, świadomą swoich umiejętności i gotową zmierzyć się z każdym, kto stanie jej na drodze. Słowa uznania należą się za kreację głównej bohaterki, gdyż autorowi udało się stworzyć postać niewątpliwie barwną, cechującą się wieloma zaletami oraz równie dużą ilością wad i przywar, dzięki czemu nikomu nie pozostanie obojętna. Szczerze powiedziawszy, protagonistka nie wzbudzała mojej sympatii. Drażniło mnie jej zachowanie − pełne lekkomyślności i zawiści, ale to tylko dowodzi, że Kres stworzył postać nietuzinkową, z którą czytelnik nie zawsze musi się utożsamiać. Jednak Karenira nie jest jedyną postacią, która przykuwa uwagę. Nie można pominąć dwójki górskich rozbójników: Glorma, zwanego Królem Gór, oraz jego przyjaciela L.S.I Rbita należącego do rasy kotów. Można zaryzykować stwierdzenie, że to właśnie barwni i zróżnicowani bohaterowie, kierujący się odmiennymi zasadami są najciekawszym elementem całej powieści.
Na osobne kilka zdań zasługuje sposób, w jaki Kres ukazuje bohaterów płci żeńskiej. Kreuje kobiety jako jednostki samodzielne, którym mężczyźni często służą jedynie do zaspokajania własnych potrzeb i popędów seksualnych. Zarówno Karenira jak i Kaga, jedna z rozbójniczek, mogą być tego dobrym przykładem. Również Leyna, pojawiająca się w jednym z rozdziałów, jest ucieleśnieniem wielu negatywnych cech. To typowa femme fatale − wredna, złośliwa dartańska dama przekonana o własnej wyższości z tytułu urody i urodzenia. Ta sprawna intrygantka, korzystając ze swoich wdzięków, jest w stanie wiele namieszać w − jak dotąd karnym i posłusznym − oddziale, złożonym z samych mężczyzn.
Na zakończenie warto również wspomnieć, że autor posługuje się dość prostym, ale plastycznym językiem i być może właśnie dzięki temu udało mu się stworzyć sugestywny obraz skąpanych w strumieniach deszczu górzystych terenów. Opisy nie należą do najbardziej rozbudowanych, jednak ta pozorna surowość powoduje, że powieść uzyskuje niesamowity klimat. Klimat, który na długo pozostaje w pamięci.
Tytuł: Grombelardzka legenda. Tom 2
Cykl: Księga Całości
Tom: 3
Autor: Feliks W. Kres
Wydawca: Mag
Miejsce wydania: Warszawa
Data wydania: 26 sierpnia 2009
ISBN-13: 978-83-7480-137-9
Wymiary: 135 x 205 mm
Cena: 35,00 zł
