Grisza #2. Oblężenie i nawałnica

Przede wszystkim diametralnie zmienia się dynamika relacji bohaterów. Mal i Alina, którzy w Cieniu i kości uciekli z Fałdy, teraz udają zwykłych wieśniaków i najmują się do różnych prac, co ich do siebie znacząco zbliża. Sielanka nie trwa długo, gdyż Zmrocz szybko ich odnajduje – potężniejszy niż wcześniej, bogatszy o nowe moce i w towarzystwie niedawno zdobytych sojuszników. Gdy po przeprawie z siłami ciemności Alina i Mal trafiają z powrotem do zamku w Ravce, ich uczucie okazuje się być co najmniej niewygodne: Alina zostaje ogłoszona świętą, napotkany przez naszych bohaterów w czasie ucieczki uroczy książę Nikołaj dzieli czas między wielką politykę i flirty z Przywoływaczką Słońca, a Zmrocz – chwilowo ponownie pokonany – tak naprawdę ciągle depcze im po piętach. Wygląda na to, że dla Mala nie ma tu miejsca.

Oblężenie i nawałnica skupia się nie tyle na akcji, co na przeżyciach wewnętrznych Aliny. Powyższy skrót fabuły opuścił część kluczowych wydarzeń – a każde z nich odciska na dziewczynie swoje piętno. Zwłaszcza nowa, większa moc dająca jej ogromną władzę. Bardugo starała się zapewne pokazać dylematy moralne i uczuciowe, jakim będzie musiała stawić czoła świeżo upieczona grisza po tym, gdy jej potęga wzrośnie. Problem jednak w tym, że naszej autorce całkowicie się to nie udało.

Jednym z powodów jest fakt, że zamiast na fabule, skupiła się na warstwie emocjonalnej i do trójkąta Alina-Mal-Zmrocz dorzuciła kolejnego potencjalnego rywala o serce (czy chociaż przychylność i potęgę) Przywoływaczki Słońca, tworząc irytującą siatkę napięć, w której miota się bohaterka. Same przemyślenia Aliny są po prostu męczące: płytkie, pozorujące rozdarcie, a w rzeczywistości skupione na tym, czy dziewczyna może sobie pozwolić na zabawę władzą w takim stopniu, w jakim ma ochotę i czy powinna zbliżyć się do Pana A, Pana B czy Pana C. Bardugo nie odnosi się też specjalnie do (teoretycznie) kluczowego dla fabuły aspektu politycznego książki, więc trudno powiedzieć, jaka w ogóle jest rola Aliny w intrygach władców Ravki. W tej książce w ogóle (poza byciem tokenową Wybranką i Ukochaną oraz ciągłym przysparzaniem Malowi emocjonalnego bólu).

Jest płasko, nijako i przy tym nierówno – w pierwszej połowie książki sytuację ratują wartka akcja, bitwy morskie i ucieczka na korsarskim okręcie, jednak im dalej, tym gorzej. Brak nawet tego, co przyciągało w pierwszym tomie: czarującego świata Ravki, rozbudowanej wizji opartej na carskiej Rosji krainy. W skrócie: Bardugo udaje się sprawić, że w ogóle nie dbamy ani o losy Ravki, ani griszów, ani nawet samej Aliny. Czytamy siłą rozpędu, żeby sprawdzić, którego z trzech przystojnych panów ostatecznie wybierze.

Za to ciekawym dodatkiem są dwa teksty na końcu Oblężenia i nawałnicy – wywiad z autorką, w którym przeczytamy o tworzeniu tej serii oraz opowiadanie o jednej z bohaterek książki, Genyi. Osładzają nieco rozczarowanie po lekturze.

Miejmy nadzieję, że trzeci tom przyniesie poprawę – tak losów bohaterów, jak jakości warsztatowej powieści.