Głęboka próżnia

Głęboka próżnia Alexandry Duncan to powieść przedstawiająca losy Miyole Guiteau. Jeśli ktoś czytał poprzedni tom, z pewnością bez problemu odtworzy życie dziewczyny. A jeśli nie? To nie ma co się zniechęcać. Kontynuacja zaczyna się kilka lat po ostatnich wydarzeniach z pierwszej części.

Główna bohaterka to członkini załogi należącego do Instytutu Głębinowych Sondowań R.R.S. Ranganathana, potężnego kosmicznego statku, eksploatującego odległe rejonów Próżni kosmicznej. Jako specjalistka od entomologi zajmuje się próbami wyhodowania gatunku motyla i pszczoły, zdolnych przetrwać ciężkie warunki na obcych planetach. Niestety, jak na razie jej badania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, o czym często przypomina jej przełożona, doktor Osmani. Na domiar złego kilku (nie)przyjaciół, w tym Hayden Rubio, z chęcią jej dokuczają. Złą passę dziewczyny przerywa atak kosmicznych piratów. Podczas walki, w wyniku nie spodziewanych wydarzeń udaje się uratować kuter kosmicznych Wędrowców, który również znalazł się na celowniku gwiezdnych rabusiów. Miyole szybko zyskuje wsparcie i zrozumienie w jednej z ocalonych dziewczynie, Kaldero Casii. Nim się obejrzy, knuje spisek, mający doprowadzić do uratowania, porwanego przez piratów, brata Cassii.

Po przygodach Avy, Miyole to odświeżenie, sprawiające, że zarówno ci co znają pierwszy tom, jak i nowi, spragnieni przygód czytelnicy bez obaw "wejdą" do świata Alexandry Duncan. Niemniej trzeba zaznaczyć, że chociaż motywy głównych bohaterek są inne, to zarys fabularny pozostał podobny. Miyole decyduje się wykonać szaloną rzecz, sprzeczną z obowiązującym prawem i zasadami. Na tyle poważną w skutkach, że przekreśla wszystko co do tej pory osiągnęła. Podobnie jak Ava, protagonistka Głębokiej próżni, stawia czoło nowym wyzwaniom, pokonuje swój strach i uprzedzenia, podąża za obietnicą i marzeniami, starając się nie myśleć o konsekwencjach podjętych decyzji.

Z tego też powodu czytanie pierwszego i drugiego tomu pod rząd nie jest dobrym pomysłem, ponieważ nie ma prawie żadnych zwrotów fabularnych. W Głębokiej Próżni, podobnie jak w Ocalonej, wydarzenia powoli biegną do przodu, są rozciągnięte, a momentami usypiają. Alexandra Duncan nie starała się zrobić z tego "szybkiej" opowieści z kosmicznymi pościgami. Historia skupia się na protagonistce, jej wewnętrznych przemyśleniach i rozterkach. Miyole nie radzi sobie ze swoimi wspomnieniami i uczuciami. Szuka usprawiedliwienia dla podjętych decyzji, równocześnie z odwagą podążając przed siebie. W efekcie obserwujemy, jak zmienia się pod wpływem nowych doznań, ale dłużące się fragmenty książki, sprawiają że niektóre szczegóły giną, schowane pod warstwą trosk protagonistki. Powieść broni się jednak wymyślnymi mechanizmami kosmicznego życia piratów i Wędrowców. Niektóre wizje autorki są dość atrakcyjne, jak chociażby hodowanie kosmicznych statków, podobnych Ranganathanowi.

Co do bohaterów - nie mają wyjątkowych osobowości, ale nie są też na tyle bezbarwni, aby ginąć w skromnym gąszczu pozostałych person. Relacje, panujące między kilkoma bliższymi postaciami w otoczeniu protagonistki, potrafią zaintrygować. Nie są tak oczywiste, jak się wydaje, zwłaszcza Miyole, która jest mocno rozdarta i zagubiona. A co do bohaterów znanych z poprzednich części? Tutaj osoby znające Ocaloną, będą zawiedzione, ponieważ ich rola została mocno zredukowana.

O Głębokiej Próżni można powiedzieć, że jest kalką swojej poprzedniczki. Spokojna i jednostajna fabuła czasami interesuje, a czasami zwyczajnie nudzi. Nie mniej, jeżeli komuś przypadła do gustu Ocalona to i kontynuację bez problemu przeczyta.