Fale ciemności

Wichrogród upadł, zdobyty i splądrowany przez Hordę. Anduin Lothar, były Czempion królestwa, powiódł uchodźców za Wielkie Morze, do Lordaeronu, by szukać azylu oraz ostrzec pozostałych władców przed nadciągającą zagładą. W obliczu bezprecedensowego zagrożenia dochodzi do sformowania Przymierza, w którego skład wchodzą wszystkie ludzkie nacje – a z czasem przyłączają się do niego również inne rasy. Jednak nawet to może nie wystarczyć, by powstrzymać orków, ci bowiem również zyskali nowych sprzymierzeńców. Nie mija wiele czasu, nim okręty zielonoskórych wyruszają, by zakończyć ludzkie panowanie nad Azeroth.

Fale ciemności to typowa powieść z uniwersum Warcrafta. Mamy tu trochę wojennych przygotowań, kilka większych i mniejszych bitew, sporo niezbyt emocjonującej akcji i papierowe postacie. Fabuła nie porywa. Niezależnie od tego, czy obserwujemy polityczne negocjacje, kolejne potyczki czy blady, ledwie zarysowany wątek romantyczny, trudno oprzeć się wrażeniu, że widzieliśmy to już dziesiątki razy – a jednak nie przeszkadza to aż tak, mocno, jak można by oczekiwać. Przegryzałem się przez kolejne rozdziały bez większych emocji, ale też bez przykrości – choć zdarzało mi się zgrzytać zębami w co bardziej nielogicznych momentach.

Autor postanowił głównym atutem powieści uczynić bitwy, których obserwujemy całkiem sporo. Otrzymujemy tu więc sporo opisów odcinanych kończyn i miażdżonych czaszek, bohaterskiej walki do upadłego, porażek przekuwanych w zwycięstwa i innych klasycznych motywów wojny w stylu heroicznym. Niestety autor nie zdołał w pełni wykorzystać jej potencjału. Choć po obu stronach leje się krew i umierają setki żołnierzy, choć każda kolejna bitwa może zadecydować o losach całego świata, emocji jest tu niewiele. Po części jest to oczywiście związane z faktem, że każdy choć pobieżnie zaznajomiony z uniwersum czytelnik wie, jak to się skończy. Dużo większym problemem jest jednak fakt, że fabuła jest zwyczajnie przewidywalna i płaska – każdy zwrot akcji widać na wiele rozdziałów w przód, zwycięstwa i porażki w bitwach w większości wypadków wydają się nie mieć w zasadzie żadnych konsekwencji, a śmierć dziesiątek anonimowych sylwetek nie robi na czytelniku najmniejszego wrażenia.

U Golden, choć fabuły były równie miałkie, postaciom zdarzało się czasem wyróżniać na plus – tu niestety nie można na to liczyć. Bohaterowie są płascy i zwyczajnie nudni. Wpisują się w określone archetypy i realizują je z całkowitą konsekwencją – nie ma tu miejsca na choćby drobne odejście od klarownego podziału dobry-zły, nikt tu niczym nie zaskoczy, nie błyśnie interesującą osobowością czy wewnętrznymi rozterkami. Po tygodniu od zakończenia lektury wszystkie postacie zlewają się w bezkształtną, bezimienną masę, której nawet nie chce się pamiętać.

Styl autora również jest nijaki i nie zapada na dłużej w pamięci. W scenach batalistycznych opisy są obszerne, acz niezbyt szczegółowe, dobrze oddają bitewny chaos, a przy tym maskując odrobinę często nielogiczny przebieg tych potyczek. W spokojniejszych momentach jesteśmy raczeni drewnianymi dialogami i nudnawymi relacjami z narad i przemarszów wojsk. Nic, co mogłoby wzbudzić emocje.

Fale ciemności to kolejna mdła książka z uniwersum World o Warcraft. Wypełniona teoretycznie dramatycznymi zdarzeniami, a mimo to nudnawa fabuła i płaskie postacie sprawiają, że lektura przebiega dokumentnie bez emocji – tak pozytywnych, jak negatywnych. Tylko dla zagorzałych fanów uniwersum.