Chłopcy 2. Bangarang

Imprezy, piwo, seks i motocykle –  wystarczy dowolnie wymieszać te elementy, a uzyskamy akuratny obraz bachicznego życia Chłopców, które śledziliśmy w pierwszej części. Drugi tom zaczyna się od wielkiej balangi, lecz jej cel dobrze pokazuje zmiany, jakie zachodzą w Drugiej Nibylandii. Ktoś zagraża Chłopcom i może ich wyśledzić, jeśli będą nadużywać magicznego proszku, który umożliwia im świadczenie intratnych usług transportowych. Nadchodzi więc pora na ustatkowanie. Stabilizacja w tym wydaniu mocno odbiega od normy, lecz i tak jest to krok w stronę znienawidzonej dorosłości. Jak sobie z tym poradzą sierotki po Piotrusiu?

Forma nie uległa zmianie – Chłopcy 2 to zbiór chronologicznie uporządkowanych opowiadań, tworzących spójną opowieść. Można je (z jednym wyjątkiem) podzielić na dwa rodzaje: popychających do przodu bieżącą akcję, oraz bogatych w retrospekcje, których zadaniem jest przedstawienie historii szalonej bandy. Te drugie nie zakłócają tempa –  owszem, stanowią retardację, ale ani przez moment nie ma się wrażenia, że są one dodane na siłę. Jest tak dzięki temu, że Jakub Ćwiek bardzo dobrze radzi sobie ze snuciem takich historii. Doskonale widać to na przykładzie wspomnianego wyjątku: opowiadania, którego narratorem jest kot. Pan Proper to bestia wyjątkowo kocia i wredna do szpiku kości, a "Koci łapki" to najbardziej mroczny i brutalny tekst w zbiorze.

Znaczne przechylenie szali nastąpiło natomiast pomiędzy wątkami humorystycznymi a refleksyjnymi. Nadal mamy do czynienia z dużą dawką seksualnych podtekstów, nisko latających dowcipów, oraz szalonych pomysłów, lecz tym razem na pierwszy plan wysuwa się prozaiczność. Pada wiele pytań o dorosłość, istotę wolności i szukanie dla siebie miejsca w brutalnej rzeczywistości. Pomimo tego, że da się wyczuć, po której stronie stoi autor, to do czytelnika należy końcowa ocena samych Chłopców –  czy to tylko banda zdziecinniałych prostaków żyjących w ułudzie, czy może grupa mężczyzn, którzy znaleźli swoje miejsce poza uporządkowanym światem, gdzieś na Drodze? Takie pogłębienie fabuły to zdecydowana zaleta.

Jedyną kwestią, do której można się przyczepić, jest delikatna odmianą problemu zwanego czasem "syndromem drugiego tomu", który dotyczy najczęściej trylogii. Nie wiemy, ile ma być jeszcze części przygód Zagubionych Chłopców, lecz w przypadku Bangarangu można odnieść wrażenie, że stanowi on głównie rozgrzewkę do następnego. Odczucie to bierze się z faktu, że najważniejsze dla historii zdarzenia mają miejsce w epilogu. Owszem, warto zachęcić czytelników do wypatrywania kontynuacji, lecz tym razem końcowy dysonans jest zbyt wyrazisty.

Ta niedogodność nie zmienia jednak pozytywnej oceny całości. Rubaszni motocykliści nie są może już tak beztroscy, ale nadal potrafią rozbawić i skłonić do refleksji. Wciąż aktualne jest stwierdzenie, że Chłopcy to seria dla czytelników, którym odpowiada specyficzne poczucie humoru prezentowane przez Jakuba Ćwieka. Jeśli nie wadzi Ci nieco wulgarności, erotyki, a przy tym z przyjemnością pielęgnujesz swe wewnętrzne dziecko, to możesz śmiało sięgnąć po tę książkę. I zapewne w napięciu oczekiwać kolejnego tomu.