Arcana

Fabułę można opisać krótko: siedemnastoletnia Arcana po opuszczeniu pensji dla dobrze urodzonych panien wraca do rodzinnej posiadłości Amorte. Jej powrót zbiega się z zabójstwem jej brata, sieura Ajina Trionfi. Dziewczyna musi zatem przejąć obowiązki dziedziczki i znaleźć mordercę.

Arcana to powieść zręcznie łącząca kostiumowe urban fantasy z elementami kocykowego kryminału w stylu Agathy Christie, w którym praktycznie każdy bohater ma motyw i sposobność, by zabić. To książka niespieszna, sprawiająca wrażenie bardziej kameralnej i introspektywnej niż poprzednie. Nie jest jednak pozbawiona zaskakujących zwrotów akcji oraz wywołujących przyspieszone bicie serca scen, odsłaniających mroczną stronę ludzkiej natury. Mamy tu morderstwo i domniemanego zbrodniarza, śledztwo, mniej lub bardziej przekonujące motywy zabójstwa, dramatyczne momenty i intensywne emocje. Wszystko to Szumacher prezentuje z umiarem i w taki sposób, że mamy wrażenie, że okrywa czytelnika miękkim kocykiem, wytłumiającym przykre i nieprzyjemne wrażenia.

Największą zaletą książki Szumacher są bezsprzecznie jej bohaterowie. Arcana praktycznie od razu zyskuje naszą sympatię – jest błyskotliwa, energiczna, zorganizowana i stanowcza, a jej ironiczno-sarkastyczna narracja dodaje powieści lekkości i humoru, podkreślając jednocześnie inteligencję i determinację bohaterki. Młoda arystokratka, pozbawiona oparcia w męskich członkach rodu, musi dość szybko nauczyć się manewrować w świecie rządzonym rzez mężczyzn - i co zaskakujące – praktycznie od pierwszych stron świetnie sobie z tym radzi. Sprytnie manipuluje różnymi osobami, występując na przemian z pozycji władzy, jako dziedziczka znanego rodu, lub też wdzięcznie podkreślając swą bezradność i zagubienie. Każde kolejne odkrycia zmuszają ją do stawienia czoła kolejnym wyzwaniom i odsłaniają inną cechę jej osobowości, dzięki czemu rozwija się praktycznie ze strony na stronę.

Niestety, chociaż portret Arcany nakreślony jest naprawdę sprawnie i przekonująco, to nie jest jednak tak całkiem pozbawiony wad. Protagonistka jest wychowaną pod kloszem nastolatką, uczącą się do tej pory głównie tańca i etykiety – nie powinna więc radzić sobie tak dobrze w sytuacji, w jakiej się znalazła (przynajmniej nie od razu). Gdyby była starsza lub wychowywała się w innym otoczeniu, jej zachowanie byłoby bardziej zrozumiałe, a tak – może to początkowo wywołać pewien dysonans poznawczy. Na szczęście nie jest to aż tak poważna wada, bowiem po początkowym wprowadzeniu autorka niezbyt często wspomina wiek swojej bohaterki, dzięki czemu można dość szybko przejść nad nim do porządku dziennego.

Przez karty przewija się również grupa oryginalnych, charyzmatycznych i zapadających w pamięć postaci, wnoszących do fabuły swoją własną dynamikę, nadając przez to opowieści wielowymiarowy charakter. Na szczególną uwagę zasługują dwaj bohaterowie: mag Beth, który łączy rozbrajającą nieporadność i chaotyczność z zaskakującą wiedzą i kompetencją w wybranej przez niego dziedzinie, a także baronetti He – postać na której skupiają się spojrzenia całego towarzystwa, dzielącego się z otoczeniem coraz bardziej pikantnymi plotkami na jego temat –  ale żadna z nich nie oddaje w pełni jego prawdziwej natury. Świat Arcany uzupełnia także liczna służba, wśród których wybija się przede wszystkim stanowcza i oddana opiekunka Coppe, niepokojąco opanowany kamerdyner Bastoni oraz podkuchenna Cade. 

Najciekawszym aspektem tej galerii bohaterów jest to, iż sprawiają wrażenie zaczerpniętych z różnych gatunków literackich. Arcana mogłaby pochodzić z klasycznej powieści dla młodzieży, mag Beth z humorystycznego fantasy, baronetti He z romansu, Bastoni z klasycznego kryminału, a kapitan Forza Teth z mrocznego thrillera. Mimo tych różnic, ich interakcje pozostają spójne i konsekwentne, prowadząc do licznych, często kompletnie nieoczekiwanych zwrotów akcji.

Historia zabójstwa sieura Ajina Trionfi jest dość skomplikowana i wielopoziomowa, a liczne wątki poboczne, błędne poszlaki oraz kolejni podejrzani zapewniają kilka godzin angażującej rozrywki, pozwalającej na oderwanie się od rzeczywistości. Sprawne połączenie klimatu cosy crime z motywami fantastycznymi, jak również zastosowany przez Szumacher zabieg prezentacji wydarzeń (szczegóły celowo pomijam, aby nie psuć radości z lektury), wyróżniają powieść na tle innych tytułów z nurtu YA. Elementem wnoszącym powiew lekkości do lektury jest też dynamiczny, swobodny styl oraz unikalny humor, którego źródłem są ironiczne komentarze protagonistki, słowne przepychanki między niektórymi bohaterami, czy też sceny z udziałem gamoniowatego maga Betha.

Specyficzna struktura książki pociąga za sobą jednak pewne konsekwencje, dotyczące głównie urwanych wątków. W toku fabuły pojawiają się motywy i postacie przedstawione jako istotne – alchemik, siostra He, nieślubne dzieci Ajina – które następnie znikają, pozostawiając pewien niedosyt. Choć może być to być zamierzony zabieg, budujący tajemniczość świata przedstawionego, może również wywołać frustrację u czytelnika, oczekującego rozwinięcia tych elementów fabuły.

Mimo pewnych niedociągnięć, Arcana to wciągająca powieść, idealna dla miłośników historii balansujących na granicy kryminału (szczególnie tego w kocykowym wydaniu) oraz fantasy. Czytelnicy ceniący sobie nietypowo skonstruowaną i opowiedzianą historię, napisaną dynamicznym, przepełnionym ironicznym humorem stylem, jak również nietuzinkowych, barwnych bohaterów, z pewnością znajdą tu coś dla siebie.