Zgroza #4: Gniew

Przedostatnia część (Strach) zakończyła się w momencie, gdy komisarz Zgroza postanowił raz na zawsze zająć się prześladowcą, który bez skrupułów zagroził jego rodzinie. Jednak to, co czeka nas w Gniewie, najnowszej i zarazem ostatniej części, z pewnością wzbudzi w czytelnikach niemałe zdziwienie. Bo chociaż od początku serii (Lód, Obłęd i Strach) otrzymujemy ciekawy thriller kryminalny, to w końcowej części wydarzeniom blisko do psychopatycznego horroru.

Zanim jednak przejdziemy do finału, czeka nas ważna retrospekcja osadzona dziesięć lat przed bieżącymi wydarzeniami. Jest znacząca dla zrozumienia motywów przestępcy oraz jego obecnej obsesji na punkcie Zgrozy. Również dzięki niej wiele wydarzeń z poprzednich zeszytów wskakuje na swoje miejsca.

Mimo wszystko w głównej części komiksu nie uderza najbardziej postać przestępcy, ale kreacja Zgrozy, którego emocje do końca pozostają zagadką. W kluczowym momencie zdaje się na instynkt, który prowadzi do brutalnego i krwawego finału. Nie zabrakło też Czerwińskiego – partnera komisarza. Kuba Ryszkiewicz wprowadza młodego kadeta w taki sposób, aby uzupełniał Zgrozę, równocześnie nie zabierając komisarzowi należnego miejsca w centrum uwagi.

Względem poprzednich odsłon najnowszy zeszyt nie przynosi aż tylu atrakcji, ilu by się oczekiwało. Przyzwyczajeni do dość wartkiej akcji z poprzednich tomów mogą przy najnowszej części poczuć niedosyt, zwłaszcza że wszystko rozgrywa się raptem w trzech szybkich scenach. Jeśli spojrzymy jednak przez pryzmat historii, poświęcenie ostatniego zeszytu w całości na konfrontację Zgrozy z prześladowcą okaże się strzałem w dziesiątkę. Właśnie takiego finału – przepełnionego emocjami, żalem i strachem – zarówno Zgrozy, jak i jego przeciwnika – można było oczekiwać.

Każdy fan Zgrozy zdążył przywyknąć do nieco niedokładnej, ale dynamicznej kreski Grzegorza Kaczmarczyka. Jest mnóstwo szczegółów, fajnych ujęć i pochwalić trzeba rysunkowe przedstawienie sceny finałowej.

Kiedy pojawił się pierwszy numer Zgrozy, można było mieć obawy, czy łamiący zasady komisarz (znany z Lisa) będzie dobrym materiałem na solową karierę. Jednak wraz z zakończeniem czwartego tomu wątpliwości tych trzeba się pozbyć. Historia Grzegorza Kaczmarczyka i Kuby Ryszkiewicza to dobry kryminalny thriller, jedynie z nielicznymi niedociągnięciami. Czyta się go nieźle i nie sposób po lekturze nie zatęsknić za kolejnymi przygodami komisarza.

Dziękujemy wydawnictwu Sol Invictus za przekazanie komiksu do recenzji.