X-O Manowar #2: Generał

Po udanym najeździe Arica wraz z wojskami Lazurów na Cesartswo Kadmów protagonista znalazł się w łaskach samego generała wojsk Lazurowych. Niestety polityczne intrygi zwierzchnika dla barbarzyńcy z Dacji stają się coraz bardziej uciążliwe. Protagonista szybko będzie musiał przekonać się, kto w rozgrywającym się konflikcie tak naprawdę jest jego sprzymierzeńcem.

Matt Kindt od samego początku (tomu Żołnierz) prezentuje ciekawą, chociaż zdominowaną przez wojnę opowieść Arica z Dacji, ziemskiego barbarzyńcy, który posiadł potężną, mistyczną i rozumną zbroję. W wyniku pewnych wydarzeń porzucił Ziemię i osiadł na planecie Gorin, trawionej przez wojnę domową Lazurów z Kadmami, i siłą został wcielony do wojsk tych pierwszych.

W Generale (X-O Manowar #4-6) Aric nie jest już tylko pionkiem pośród morza żołnierzy Lazurów. Za swoje zasługi zyskał przychylność władcy Lazurów, przez co stał się poważnym problemem dla swoich dowódców. Opanowany, piekielnie inteligentny i powściągliwy, z zabójczą skutecznością manewruje na scenie politycznej, równocześnie tocząc krwawe potyczki mające na celu pojmanie Cesarza Kadmów. W protagoniście nie ma jednak chorobliwej ambicji dążenia do władzy. Aric wydaje się zmęczony całą sytuacją i narastającym napięciem wokół swojej osoby. Zdaje sobie sprawę, że aby odzyskać utracony spokój, musi położyć kres wojnie domowej. A to wymaga ofiar i jeszcze większego rozlewu krwi, zwłaszcza że szybko utwierdza się w przekonaniu, że nie może ufać swoim zwierzchnikom.

W X-O Manowar nie historia jednak jest najważniejszą składową. Zdecydowanie na tej pozycji stoi strona wizualna spod ręki Douga Braithwaite’a (ilustracje) i Diego Rodrigueza (kolory). To, jak Braithwaite swobodnie czuje się rysując Arica, widać na każdej stronie i w większości kadrów. Rysunki są dynamiczne, niezwykle szczegółowe oraz przyciągają oko już samą liczbą kadrów. Co ważne, ilustrator odnajduje się zarówno tworząc krwawe bitwy, jak i ukazując zadumę i troski na twarzy Arica. W jego wykonaniu protagonista dobrze gra ciałem oraz mimiką twarzy, uzupełniając historię o napięcie towarzyszące narastającemu konfliktowi. Podobnie sytuacja wygląda z umiejętnościami Diego Rodrigueza, który kolorystycznie wykonał być może i lepszą robotę niż Braithwaite. Gorin jako świat jest egzotyczny, tajemniczy oraz przez szerząca się wojnę domową niebezpieczny. Kolorysta gra światłem, a każdej lokacji nadaje wyrazisty i unikalny klimat; i nie ma znaczenia czy mówimy o skutej lodem ziemi, czy rozgrzanej do czerwoności pustyni. Jest widowisko, soczyście i kolorowo.

Tym razem wydawnictwo KBOOM przygotowało również znacznie obszerniejszy dodatek. Już na wstępie dostajemy wywiad z Braithwaitem o jego współpracy z Mattem Kindtem. Poza tym w szczegółowy sposób Lewis LaRosa opowiada o genezie poszczególnych okładek, które zdobiły kolejne zeszyty X-O Manowara. W kolejnych informacjach swoje trzy grosze dołączają między innymi Warren Simons, Fred Pierce oraz Hunter Gorin, również zdradzając co nieco szczegółów o pracy z Braithwaitem. Nie zabrakło galerii alternatywnych okładek z pracami między innymi Dave'a Johnsona (100 Naboi) czy Neala Adamsa (Gothtopia), a także kilku klimatycznych skanów surowych plansz (tylko w ołówku) Braithwaite’a.

Gołym okiem dostrzega się różnicę fabularną pomiędzy tym a poprzednim tomem. Wojenne potyczki nieco zwolniły, dając miejsce wątkom pobocznym, a także rozbudowanym dialogom i relacjom bohaterów. Aric, wplątany w sieć intryg, ciągle znajduje się w centrum zainteresowania nie tylko swoich zwierzchników. Opowieść się rozwarstwia, dając nam wgląd w oszczędne miłosne relacje Arica, jego relację ze zbroją, a także członkami oddziału. Protagonista dzieli się swoimi obawami i planami, pozostaje równocześnie osobą mocno skrytą przez, co trudno przewidzieć jego dalsze posunięcia. Ta nieprzewidywalność to kolejny argument za sięgnięciem po omawiany tom. Seria wyraźnie się rozwija i wygląda na to, że najlepsze dopiero przed nami.