Wilk, pies i owce

Z komiksowego punktu widzenia trzeba nieco szowinistycznie dodać, że i Bartoszowi Minkiewiczowi należało się uznanie. Przemysław Wechterowicz stworzył pełną humoru opowieść, której dodatkowego dowcipu dostarcza prosta i wesoła kreska oraz pomysły ilustratora. Opowieść jest o Wilku, który ma ochotę pożreć owce, ale na drodze staje mu Pies. Wilk ucieka się do kolejnych podstępów i przebrań, aby zmylić czujność owiec i ich strażnika. Aby zaspokoić głód staje się m.in. księdzem, raperem, kostuchą, a nawet wilkiem w owczej skórze. Opowieść rozgrywa się kilka razy w ramach tego samego schematu: wilk się przebiera, prawie dobiera do owieczki, zostaje nakryty, szczeka na niego pies i z ucztowania nici. Ta powtarzalność jednak nie nuży, a wywołuje efekt komiczny. Jej mechanika jest jakby żywcem przeniesiona z historii o trzech świnkach. Tylko że nasz Wilk wobec owieczek musi się wykazać bardziej umiejętnościami aktorskimi niż mocnym dmuchnięciem.

Wechterowicz ślicznie bawi się słowem, fantastycznie dobiera owce, które wykrywają kolejne podstępy Wilka (owce zostają nam przedstawione na początku z imienia, profesji i hobby, i właśnie owo hobby, np. padanie na urodzajną glebę czy trzymanie ręki na pulsie, świetnie współgra z udaremnianiem kolejnych wilczych podchodów) oraz płynnie zmienia narratorów. Głównym jest Wilk, ale w odpowiednich momentach opowiadają również Pies (wielbiciel motoryzacji) i owce. Jednak nie tylko w ten sposób ta powtarzalna opowieść zostaje urozmaicona. Swoje mają do powiedzenia również reklamodawcy i ilustrator, który na przykład prześmiewczo, za pomocą celowej przesadności, portretuje Wilka w przebraniu tak, aby zawsze wystawał spod jego maski podłużny pysk. Daje to kapitalny efekt, na przykład kiedy Wilk przebiera się za owcę czy za kostuchę.

Jedynym elementem zbędnym tej książeczki ilustrowanej jest umieszczenie na początku wkomponowanych w opowieść - jak gdyby nigdy nic - nazw dwóch sieci handlowych (stacjonarno-wysyłkowej i wysyłkowej). Po co zrobił to autor? Dla uwiarygodnienia realiów opowieści? Czy aby zdenerwować recenzentów? Do bardzo sympatycznej książeczki z serii Krótkie Gatki nijak taki pomysł nie pasuje i znacząco psuje opowiedzianą bardzo pomysłowym językiem historyjkę.