Wilczyca i Czarny Książę tomy 2+3 – recenzja

Po wydarzeniach z tomu pierwszego Erika - nie mogąc dojść do siebie po odkryciu, że darzy Satę uczuciem – wyznaje swojemu „chłopakowi na niby”/dręczycielowi miłość. Jego reakcja nie napawa optymizmem – wygląda na to, że Sata zacznie ją jeszcze bardziej maltretować. Tu następuje cała gama dość zabawnych, ale stereotypowych wydarzeń: próby podbicia serca chłopaka z pomocą jego nieogarniętego kumpla, wspólna nauka do egzaminów czy zbliżająca się walentynkowa drama (bo Sata nie lubi czekolady, a Erika bardzo chce mu jakąś dać). Aż do połowy tomu trzeciego jest dość lekko, dalej jednak następuje sporo emocjonalnych i nieszczęśliwych wydarzeń.

Tym, co było najciekawsze w dwóch kolejnych tomach Wilczycy i Czarnego Księcia, jest obserwacja zachowania Saty – naszego sadystycznego „księcia”. Chłopak od początku zachowuje się w stosunku do Eriki chłodno i podkreśla na każdym kroku, że ją wykorzystuje (przypomnijmy: jako swoje zwierzątko domowe). Jednak Ayuto Hatta, autorka, ładnie wprowadza do jego postaci nowe elementy. Widać coraz większe przywiązanie chłopaka do Eriki, dość konkretne, ale trzymane w tajemnicy próby pomagania jej w problemach w szkole czy opieki nad nią, a także to, że Sata najwyraźniej nie radzi sobie ze swoimi własnymi uczuciami – co może być efektem jego sytuacji rodzinnej, jak jest nam sugerowane.

Pozostali bohaterowie – Erika oraz postaci poboczne, które Hatta bardzo oszczędnie wprowadza do mangi – zmieniają się także, ale dość nieznacznie. Największą ewolucję zauważymy oczywiście w Erice, która z dość zarozumiałej, niepewnej siebie kłamczuchy zaczyna stawać się naprawdę sympatyczną postacią, którą można polubić.

W każdym z tomów znajdziemy na końcu krótkiego one shota – romantyczno-komediowe opowiastki z morałem. Pierwsza dotyczy nieśmiałego nerda, który zostaje wciągnięty w sprawy jednej z pogardzanych przez niego gyaru (nazywanych tu „plastikami”) - przez co będzie musiał zweryfikować swoje poglądy na temat hałaśliwych dziewczyn z krzykliwym makijażem. Druga odwraca sytuację: bohaterką jest dziewczyna dobrowolnie pełniąca rolę klasowego klauna – w ten sposób szuka swojego miejsca w hierarchii nastolatków, wiedząc, że jest brzydka. Obie nowelki to miłe przerywniki z morałem – Hatta najwyraźniej chce nieco wyedukować społecznie swoich czytelników, co jej się chwali.

Od strony wydania nie widać niedociągnięć: tłumaczenie nadal jest bardzo dobre, korekta jak najbardziej w porządku, błędów w edycji także nie zauważyłam.

Podsumowując: Wilczyca i Czarny Książę to powoli rozwijający się szkolny romans. W każdym tomiku dostajemy rozpisaną na 2–3 rozdziały historię konkretnego wydarzenia z życia Eriki i Saty, czy to Walentynek, czy problemów z nauką. Powoli wyłania się tu obraz pozującego na dojrzałego nastolatka, który nadal jest jednak naiwnym dzieciakiem, i pozornie naiwnej, ale szybko dojrzewającej dziewczyny. To sympatyczna, chociaż dość przewidywalna historia. Jeśli lubicie klimaty shoujo, warto kontynuować lekturę.

Dziękujemy wydawnictwu Waneko za udostępnienie komiksów do recenzji.