Walizka

Miasto, zwane po prostu Miastem, przez lata zmagało się z tajemniczą epidemią. Minęły lata, metropolia i jej mieszkańcy ocaleli, w dużej mierze dzięki wybudowanemu murowi. Jednak ich skóra, a przede wszystkim serca oblały się czernią i nienawiścią wobec tych, co zachowali dotychczasowy wygląd. Rozpoczął się okres terroru, której twarzą stał się namiestnik i jego gwardziści, zaś ostatnią deską ratunku dla prześladowanych – tajemnicza kobieta dysponująca zadziwiającą walizką, zdolną do przenoszenia dysydentów. Jednakże koszt usługi jest równie wysoki jak radość z wolności.

Tak się zaczyna historia, którą na pozór widziano w wielu rozmaitych utworach, czy to literackich, czy też filmowych. W centrum uwagi jest tajemnicza szmuglerka, zazwyczaj pomagająca uciekinierom opuścić wrogie im miasto, a tym razem podejmująca się niecodziennego zadania wwiezienia członków ruchu oporu wprost w paszczę potwora. Jednak nie sama inicjatywa jest rzeczą, która zainteresuje czytelnika, lecz sposób transportu, tytułowa walizka oraz cena. Ta jest niebagatelna i wynosi siedem lat z życia, który to czas służy przedłużeniu żywota zagadkowej kurierki.

Świat przedstawiony, mimo że za sprawą protagonistki wpisujący się do gatunku fantasy, porusza autentycznością. Scenarzystki ze sporym wyczuciem kreślą obraz rzekomych oswobodzicieli, którym wejście w buty katów zajmuje minutki. Rzecz to niby oczywista, w XX wieku aż za często mająca miejsce, ale zmuszająca do chwili refleksji podczas lektury. W pewnym momencie czytelnik nie ma ochoty kibicować nikomu: ani namiestnikowi i jego systemowi opresji – w tym przypadku służbom zwanym wigiliami – ani rewolucjonistom, niewahającym się strzelać do rodziców z dziećmi na rękach.

Z tego ponurego obrazka wyłania się główna bohaterka, mająca setki (tysiące?) lat czarownica żywiąca się czasem życia innych, na pierwszy rzut oka cyniczna egoistka, zyskująca przy bliższym poznaniu. Wraz z postępem lektury czytelnik obserwuje ewolucję tego osobliwego drapieżcy, okazującego się jednak jednostką honorową i paradoksalnie przemawiającą z pozycji głosu sumienia względem niedawnych rewolucjonistów.

Mimo sprytnej konstrukcji głównej bohaterki i dosadnych, wszelkiej maści nawiązań, Walizka pozostawia pewne poczucie niedosytu. Komiks czyta się błyskawicznie i równie szybko następuje finisz. Można zaryzykować stwierdzenie, że autorki wykreowały świat i zręcznie wplotły w niego znane wątki, ale nie do końca wiedziały, co z tym zrobić. Rozwijać? Czy raczej ograniczyć się do zwięzłego one-shota. Jest w tej historii potencjał, o którego rozwinięcie można było się pokusić, zwłaszcza w kontekście głównej bohaterki.

Trudno też ustrzec się przed rozmaitymi skojarzeniami w trakcie podziwiania atrakcyjnej i widowiskowej oprawy graficznej. Monumentalizmem i stylizacją miasta niewątpliwie zachwycony byłby Albert Speer, co zresztą wydaje się celowym zabiegiem, świetnie komponującym się z rządami namiestnika. Na drugim biegunie można wyczuć oznaczające aprobatę kiwnięcia głową Draculi, bowiem siedziba czarownicy mogłaby z powodzeniem służyć za dom dla hrabiego. Te elementy, w połączeniu z oryginalną kreacją ludzi cienia oraz wszechogarniającym mrokiem zaowocowały klimatycznym albumem.

Walizka okazała się dość specyficznym komiksem. Autorzy pełnymi garściami zaczerpnęli ze wzorców już gdzieś widzianych, ale zrobili to umiejętnie, dzięki czemu wtórność idei zupełnie nie razi. Z drugiej strony znaleźli przestrzeń na oryginalny pomysł, ale nie skonsumowali go należycie. Jednak mimo tych potknięć warto docenić nieszablonowy pomysł oraz świetny klimat opowieści, które sprawiają, że lektura mija szybko i przyjemnie. Razem daje to mimo wszystko komiks, z którym warto się zapoznać, a następnie podyskutować o nim, bo tutaj każdy znajdzie coś dla siebie, a i może wnioski będą inne.