W poszukiwaniu ptaka czasu #6: Kryll

Bragon odzyskał pamięć, jednakże cena odzyskania tożsamości okazała się ogromna. Wraz z powrotem do pełnej sprawności wzrosła nienawiść Bragona do stojącego za wszystkimi nieszczęściami Zakonu Znaku. Aby pomścić swe krzywdy, rycerz wkroczył na ścieżkę osobistej zemsty, nieświadom jednak, że w tym samym czasu fanatyczna organizacja uknuła intrygę przeciwko niemu. Odtąd każdy krok wykonany przez Bragona pcha go wprost ku zastawionej na niego pułapce.

Długa jest wędrówka Bragona, długa też jest ta czytelników. Otwierający tom Przyjaciel Javin ukazał się w roku 1998, zaś recenzowany album Kryll ukazał się w sprzedaży w roku 2020. To szmat czasu, tak dla autorów jak i miłośników serii. Cierpliwość została jednak wynagrodzona zupełnie niezłą, aczkowlwiek przewidywalną historią, bowiem łatwo domyślić się, że intryga spali na panewce. To chyba zresztą największa słabość drugiej serii, na okładce oznakowanej jako pierwsza. Jako że jest to prequel, to jedyną niewiadomą są losy postaci drugoplanowych, zaś ani o Bragona, ani o Marę nie należy się martwić zanadto. 

Mając świadomość jedynie pozorowanego zagrożenia głównego bohatera, pozostaje cieszyć się rozwojem intrygi, i tym w jaki sposób fanatycy próbują dopiąć swego oraz obserwować ich klęskę, wzmacniającą zresztą Bragona i jego towarzyszy. Pomimo braku elementu zaskoczenia opowieść czyta się bardzo przyjemnie, uczciwie zresztą kibicując bohaterom. Loisel i Le Tendre to zbyt dobry duet by pozwolić sobie na nieprzemyślaną fabułę czy zbyt naiwne chwyty.

Jednocześnie następuje stopniowa, lecz zauważalna ewolucja Bragona, która nabiera zdecydowania w swoich działaniach i nie wzdryga się już przed przelaniem krwi wyznawców zakonu. To już nie jest młody łowca przygód, który dopiero zderzy się ze światem zewnętrznym; to silny, niekiedy brutalny wojownik o ukształtowanych poglądach na pewne sprawy.

Od strony ilustratorskiej za Kryll odpowiada, podobnie jak w przypadku Złodzieja woli, David Etien. Do efektu jego prac mam dość mieszany stosunek: z jednej strony całkiem udanie podąża za stylistyką wytyczoną przez Loisela, z drugiej strony różnice są zauważalne i nie uwodzą wzroku tak bardzo jak grafiki poprzedników.

Dwadzieścia dwa lata dzieli Przyjaciela Javina od Kryll. Optymistycznie miałem nadzieję, że szósty tom okaże się ostatnim i autorzy w widowiskowy sposób zwieńczą tą przesympatyczną, acz rozciągniętą w czasie historię. Od razu jednak zdradzę, że nie, to jeszcze nie koniec; a co więcej niewiele wskazuje, żeby opowieść prędko zmierzała ku finałowi. Czy to dobrze?

W moim odczuciu nie jest to optymistyczny prognostyk. Opowieść nie dość, że rozciągnięta została w czasie, to zaczynam mieć obawy, że autorzy nie zdążą jej skończyć zanim przejdą na zasłużoną emeryturę. Oczywiście współcześnie istnieje podejście kontynuacji serii przez innych scenarzystów, lecz chociażby przykład Thorgala pokazuje, że często jest to po prostu nienajlepsza idea. Dlatego też ucieszyłbym się z zakończenia, jakiekolwiek by ono nie było.