Thorgal #35: Szkarłatny ogień

Szkarłatny ogień to już 35 odsłona przygód dziecka z gwiazd, warta odnotowania choćby dlatego, iż po raz kolejny doszło do zmiany scenarzysty. Sente nie udźwignął spuścizny pozostawionej przez fenomenalnego Jeana Van Hamme. Zarówno bezpośrednie kontynuacje serii głównej, jak i spin-off opowiadający o Kriss de Valnor raczej raczej nie zyskały uznania ogółu fanów i kwestią czasu była zmiana scenarzysty, co właśnie nastąpiło. Rękawicę podjął Xavier Dorison, znany polskim czytelnikom z zupełnie przyzwoitej serii Trzeci Testament.

Recenzowany album bezpośrednio kontynuuje historię zapoczątkowaną w poprzednich odsłonach: Statek Miecz oraz Kah-Aniel i czyni to zupełnie poprawnie, chociaż bez fajerwerków. Osią fabularną jest oczywiście walka Thorgala o odzyskanie syna, zwłaszcza w kontekście więzi emocjonalnych, bowiem Aniel znacznie oddalił się od swojego ojca wiążąc się z bractwem wyznającym Szkarłaty Ogień. Wątek czyta się całkiem przyjemnie, chociaż jest raczej przewidywalny. Zwłaszcza wiking niczym już nie zaskakuje: wygłasza oklepane, górnolotne kwestie i jak zwykle wykazuje się szlachetną postawą. Znacznie ciekawiej wypadają sam Aniel oraz Saluma, nieobliczalni i kierujący się własnymi celami.

W tle nie brakuje wydarzeń o światowej randze. Aktywność Czerwonych Magów doprowadziła do reakcji ze strony kalifa, który na pomoc wezwał wyznającego Yavhusa cesarza Magnusa, znanego czytelnikom ze zmagań z Królową Północy, Kriss de Valnor. Wielki władca co prawda nie pojawia się na kartach komiksu osobiście, jednakże wysłane przez niego wojska krzyżowców podejmują się oblężenia Bag Dadhu, otrzymując przy tym posiłki w postaci przybyłych zza oceanu statków powietrznych. Dzieje się więc sporo i można śmiało napisać, iż Dorison postanowił wejść w serię z rozmachem, odrobinę może nawet przesadnym, skupiając w jednym miejscu i czasie tak różnorodne siły.

Epickość albumu budowana jest oczywiście również przez Grzegorza Rosińskiego, którego malarska kreska bardzo przypadła mi do gustu. Wiele kadrów to malutkie arcydzieła, cieszące wzrok odbiorcy artyzmem oraz pietyzmem wykonania. Do tego skąpane w czerwieni i czerni kadry budują posępny klimat nieuchronnej apokalipsy, czy to z powodu tytułowego szkarłatnego ognia, czy to z ręki nacierających krzyżowców. Wielkie brawa dla ilustratora, chociaż nie uniknął dość prostego błędu: w albumie Kah-Aniel Bag Dadh został przedstawiony na planie koła, obecnie zaś jego mury biegną po linii prostej.

Ale mimo pełnej poprawności scenariusza i świetnej strony graficznej nic nie jest w stanie zmienić tego, iż Thorgal jako seria starzeje się wraz z każdym kolejnym epizodem. Kreska Rosińskiego jest mistrzostwem samym w sobie, kolejni scenarzyści dwoją się i troją, aby pociągnąć fabułę, ale mimo tych wysiłków nic nie jest w stanie konkurować z pierwszymi kilkunastoma albumami i w zasadzie trudno spodziewać się aby kolejne części czymś zaskoczyły wzbudzając poklask jakim cieszyła się seria w odległej już przeszłości. Również Thorgal jako bohater jest przewidywalny do bólu, a po nowe odsłony sięga się siłą rozpędu i z sentymentu. I tak też zapewne będzie przy kolejnym albumie.