The Original Comics Series. Predator: Betonowa dżungla i inne historie

W czerwonym integralu poświęconym Predatorowi dostajemy trylogię o detektywie Schaeferze; szybką i otwierającą zmagania gliniarza z Predatorami – Betonową dżunglę; przygodę na skutej lodem Syberii – Zimną wojnę; a także kontynuację losów detektywa w Mrocznej rzece. Pierwotnie wszystkie ukazały się po premierze pierwszego filmu z Predatorem (1987) w reżyserii Johna McTiernana. Film stanowił też źródło inspiracji dla Verheidena, który wykorzystał pewne wątki, aby stworzyć zupełnie nowe historie, ale nawiązujące do rodzącego się filmowego uniwersum. W ten sposób głównym bohaterem komiksu stał się ogromny, silny i przepełniony testosteronem starszy brat filmowego majora Alana "Dutcha" Schaefera, zwany po prostu "detektywem Schaeferem", który, dążąc do poznania prawdy o swoim młodszym bracie, stanął w szranki z kosmicznymi łowcami.

W Betonowej Dżungli poznajemy sposoby działania detektywa Schaefera, gliny, który niespecjalnie przejmuje się policyjnymi procedurami, a tym bardziej zdaniem przełożonych. Przeniesiony z wydziału narkotykowego do wydziału zabójstw, kontynuuje swoją krucjatę. Schaefer należy bowiem do gości twardych, bezwzględnych, którzy najpierw strzelają, a potem pytają. Detektyw to maszyna, która nie traci zimnej krwi oraz silnej pięści. Jest brutalnie, krwawo i przerażająco. To, co dla zwykłych ludzi oznacza szybką śmierć, dla protagonisty stanowi kolejnego przeciwnika do zabicia.  Brzmi znajomo? Każdy fan filmowego Predatora pamięta Arnolda Schwarzeneggera i jego sposób walki z kosmicznym najeźdźcą – tu wielokrotnie spotegowany. 

Nie wszystko jednak zostało zepchnięte do (z pozoru) bezsensownej walki. Verheiden postarał się o nakreślenie ciekawych relacji bohaterów, jak chociażby Schaefera ze swoim partnerem, detektywem Rasche, czy przełożonym, kapitanem McCombem. Nie jest to też historia pozbawiona tła politycznego. Kiedy tylko protagonista wpada na pierwszego Predatora, na jego drodze stają generał Philips i kolejne wierchuszki, nie wspominając o starych wrogach. Niemniej Schaefer nie należy do ludzi, którzy szukają autorytetu czy wsparcia zwierzchników – walczy wyłącznie dla siebie i zaginionego brata. 

Kolejne części, czyli Zimna wojna i Mroczna rzeka, stanowią kontynuację przygód Schaefera, przy czym najbardziej widoczne nawiązania do filmu zauważymy dopiero w ostatniej historii, kiedy to protagonista zbliża się do finałowej konfrontacji. Z kolei Zimną wojnę można potraktować jako spowolnienie fabularne, zwłaszcza że najsilniej zaakcentowano w niej konflikty polityczne Rosjan z Amerykanami. Niemniej ta opowieść pokazuje kunszt Verheidena i rysownika Rona Randalla, którzy nie bali się przenieść akcji w zupełnie nowe tereny (na Syberię) i tam pokazać podobny, ale jednak trochę odmienny obraz starcia ludzi z obcymi.

Wszystkie trzy historie Marka Verheidena zobrazowało dwóch artystów, Chris Warner i Ron Randall, oraz pokaźne grono kolorystów, między innymi Sam De La Rosa, Steve Mitchell i Rick Magyar. Wszyscy spisali się lepiej niż dobrze, przemieniając scenariusz w ciężką, brutalną i krwawą historię tak bardzo przypominającą pierwszego filmowego Predatora.

Od Betonowej dżungli towarzyszą nam dynamiczne kadry, które doskonale dobranym kolorem i tuszem dopełnił Chris Chalenor. Gruba kreska i cieniowanie oddają charakter komiksów lat 80. Ponadto historię przepełniają całostronicowe sceny, brutalne zbliżenia oraz lejąca się strumieniami krew. Panowie wręcz przytłaczają czytelnika ilością kolorów, a także detali, nie mówiąc o Predatorach. Ich sylwetki są agresywne, zwierzęce i budzą grozę za każdym razem. Podobny klimat utrzymali w Zimnej wojnie Ron Randall (ilustracje) i Steve Mitchell (tusz). Syberyjska sceneria nie była przeszkodą dla zdolnych artystów, gdzie znów czekają nas śmiertelne starcia z obcą formą życia. Niemniej sam Randall nie przemyca w swoich pracach tylu szczegółów, jak Chris Warner (w Betonowej dżungli), mimo to nadal trudno oderwać wzrok od naprawdę dobrych grafik. 

Największym zaskoczeniem jest Mroczna rzeka, bowiem tu szata graficzna znacząco różni się od poprzednich części. Ron Randall (rys.) przy współpracy z Rickiem Magyarem (tusz), Stev'em Mattssonem, Johnem Hananem III i Davidem Nestellem (kolory) odeszli od nieco rozmazanych konturów i zamaszystych cieni na rzecz skoncentrowanej wyraźnej kreski oraz soczystych kolorów. Rysunki sprawiają wrażenie, jakby prowadzono je pewniej, a liczba detali  o mile wyprzedza poprzednie historie. Inaczej rozkłada się także dynamika, postacie wręcz chcą wyskoczyć z komiksu. Mroczna rzeka jest więc doskonałym zwieńczeniem albumu, zarówno pod względem historii, jak i oprawy graficznej.

Zbiorcze wydanie Predatora Marka Verheidena należy do pozycji obowiązkowych dla każdego miłośnika Obcego i Predatora. Jest w niej przemoc, brutalność i krew, którą napędzają przepełnieni testosteronem gliniarze, wojskowi oraz bandyci. Historia utrzymana w wyrazistym klimacie pierwszego filmu Johna McTiernana jest szybka i krwawa, a charakterni bohaterowie przywołują czasy brudnych gliniarzy 80. lat Ameryki. Po prostu trzeba to przeczytać!