The Goon (wyd. zbiorcze) #2

Ponownie czytelnicy dostają ponad 400 stron przygód Zbira, jego kumpla Franky'ego i rywalizacji o władzę w półświatku przestępczym. Gwoli przypomnienia, Eric Powell prezentuje konflikt pomiędzy stronnikami Zbira a hordą nieumarłych, na czele których stoi coraz bardziej zdesperowany kapłan zombie. Nim jednak ich zmagania przybiorą na sile w dalszej części albumu, autor serwuje czytelnikom parę innych historyjek.

Wydanie otwiera całkiem niezła opowieść o Zbirze i zespole futbolowym złożonym z typów spod ciemnej gwiazdy. Czysto sportowe współzawodnictwo? W żadnym razie, Powell kreśli historię o mafijnych porachunkach ze sportowym tłem i humorystycznymi akcentami. Znacznie słabiej wypada kolejna część, czyli "zbirowata" interpretacja Opowieści Wigilijnej. Ten rozdział doczekał się klimatycznych ilustracji z efektem sepii, lecz fabularnie nie jest już tak dobrze. Po dotychczasowych historyjkach można było liczyć na zabawny kontrast humoru Powella i dojrzałego wydźwięku słynnego dzieła Charlesa Dickensa. Nic z tych rzeczy, potencjał został zmarnowany – gagi nie są zbyt śmieszne, fabuła jest nijaka, a role postaci nie zaskakują. Miałem wrażenie, że autor podjął się parodii, lecz nie za bardzo miał na nią pomysł. Trzeci rozdział również nie zachwyca, ot zwykłe "jest problem – Zbir przywalił komu trzeba– nie ma problemu". Co prawda sceneria jest osobliwa nawet jak na standardy The Goon, lecz to tylko drobna rekompensata przeciętnej opowiastki

Niemal wszystkie kolejne rozdziały trzymają dobry poziom i łączą w sobie najlepsze cechy The Goon. W przypadku twórczości Powella w żadnym razie nie można mówić o jakiejkolwiek autocenzurze. Na kartach komiksu dochodzi do wielu komicznych i często absurdalnych sytuacji, postacie są przerysowane do granic możliwości, intrygi zwykle proste, a mimo to historia Zbira wciąga, zaś sam bohater wzbudza sympatię. Co poniektórzy czytelnicy mogą nie czuć się zbyt dobrze z niewybrednym humorem Powella, ale cóż, taki już urok The Goon.

Właściwie drugie wydanie zbiorcze to jeszcze więcej tego, co było nam dane poznać przy okazji premiery wcześniejszego tomu, jednakże z dwoma ustępstwami. Otóż drugi album zawiera… opowiadanie Thomasa Lennona. Bohaterem ponad dziesięciostronicowego tekstu jest nie kto inny jak Franky, który relacjonuje historię dziwacznego napadu na pociąg. Trzeba oddać autorowi, że w krótkiej formie uchwycił ducha serii i opowiadanie czyta się z przyjemnością.

Na tym jednak nie koniec pozytywów, ponieważ album wieńczy dłuższa historia zatytułowana Chinatown, za którą autor otrzymał jedną z kilku swoich nagród Eisnera. Od pierwszej strony Powell jasno daje do zrozumienia, że tym razem humor idzie w odstawkę. Zastępują go za to bardzo mocne nuty nostalgii i sentymentalizmu, jakie niezwykle kontrastują z wcześniejszymi rozdziałami. To pełna smutku opowieść, pokazująca Zbira z nowej perspektywy. Pomimo odejścia od lekkiego nastroju poprzednich historii, Powell wplata w osobistą historię głównego bohatera porachunki gangów i nierzeczywisty posmak The Goona. Całość została także przedstawiona w odpowiednio sugestywny sposób. Jak dotąd to najlepszy rozdział cyklu.

Nieco słabszy początek mógł zwiastować wyraźny spadek formy, lecz finalnie drugi tom The Goon to wciąż bardzo dobra rozrywka. Na okrasę tego, co zdążyliśmy już w serii poznać i polubić, dostajemy jeszcze niezłe opowiadanie i znakomite – utrzymane w dużo poważniejszym nastroju – Chinatown.