T’zée. Tragedia afrykańska

W głębi lasu równikowego, w pałacu T’Zee, krąży plotka. Stary dyktator podobno został zabity. Podczas gdy kraj pogrąża się w chaosie wojny domowej, członkowie klanu prezydenta żyją ostatnimi chwilami skorumpowanego reżimu. Los po raz ostatni krzyżuje ścieżki Hippolyte’a, syna T’Zee, i Bobbi, młodej żony zaginionego dyktatora. Wówczas budzi się niemożliwa miłość.

Na wstępnie czytelnikowi należy się słowo wyjaśnienia: T’zee traktuje o ostatnich chwilach rządów wymyślonego despoty, czyli tytułowego T’zee. Fikcyjność postaci może być pewnym rozczarowaniem, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę, że czarny kontynent wydał na świat takich "tuzów” jak Macías, Mugabe, Mobutu, postacie na swój sposób wątpliwy sposób zasłużone dla dwudziestowiecznej historii. Żeby jednak nie zniechęcić przed sięgnięciem po komiks, zaznaczę, iż duch afrykańskiej dyktatury został w pełni zachowany, zaś zmyślony T’zee z w powodzeniem uosabia każdego z wymienionych szaleńców.

Mimo że scenarzysta kryjący się pod pseudonimem Apollo wymyslił postać głównego bohatera i umiejscowił go na czele równie nieistniejącego państwa, to jednak uczynił to w niezwykle przejmujący oraz wiarygodny sposób. Autor skrupulatnie nakreślił ramy geograficzne – lokując kraj przy granicy Konga, Angoli oraz Zambii – jak i zadbał o tło historyczne, jakże typowe dla regionu. Mechanizm dekonstrukcji rządów kolonialnych, przechwycenia władzy absolutnej i eliminacji dawnych towarzyszy broni czyni powieść aż nazbyt realistyczną, a z drugiej strony bardzo trudno przyjąć fikcję literacką za zapis faktograficzny.

Istotą akcji nie jest jednak obraz historyczny lecz relacje pomiędzy bohaterami: Bobbi, młodą i nie cieszącą się popularnością wśród ludowych mas małżonką autokraty, oraz Hippolytem, najmłodszym synem dyktatora, człowiekiem, który chciałby znaleźć swoją drogę, chociaż niestety nie wykazującym się w tym zakresie większą inicjatywą. Dotychczas sytuacja okołorodzinna – macocha ledwie o kilka lat starsza od pasierba – skazywała protagonistów na konkurowanie o względy T’zee, obecnie zaś zmusiła do koegzystencji. Apollo znakomicie też kontrastuje wykazującą się inicjatywą Bobbi i tonącego w nostalgii Hippolyte’a.

Jednocześnie czytelnik staje się świadkiem totalnie dekadenckich zachowań, nijak nie przystających do sytuacji, gdy zbliżają się wojska rebeliantów. Dotychczasowi dworzanie, bo trudno inaczej nazwać zauszników dyktatora, uczestniczą w ostatnich bankietach, zaś Bobbi znajduje czas, by odpocząć na leżaku przy basenie. Jednocześnie byłą panią prezydentową zaczynają targać wątpliwości natury miłosnej.

W T’zee nic nie jest proste, a na czytelnika czeka kilka znakomitych twistów wywracających porządek i wydawałoby się prostą ścieżkę fabularną do góry nogami. Gwarantuję, zaskoczą one odbiorców, budząc smutek, złość, wzbudzając uczucie bezsilności w obliczu jawnego braku niesprawiedliwości dziejowej. Co jeszcze bardziej zaskakujące, Apollo w sposób pozbawiony jakiegokolwiek skrępowania sięgnął po lokalne wierzenia ludowe, wplatając je w wydarzenia polityczne i nadając im charakter sprawczy. To wymieszanie światów: doczesnego i duchowego, doprawia opowieść dodatkowym smakiem.

Na tym tle oprawa graficzna popełniona przez kolejnego twórcę posługującego się pseudonimem, a mianowicie Brüno, wypada dość zwyczajnie. Ilustracje są czytelne, świetnie oddają sens wydarzeń politycznych i uduchowiają elementy ponadnaturalne. Tam gdzie ilustrator chciał podkreślić niepotrzebny przepych, to uczynił to wyraziście, sceny, które w zamierzeniu miały pobudzić wyobraźnię i skłonić do refleksji również wywiązują się z postawionej roli. Generalnie, mimo że trudno mówić o artystycznych uniesieniach, to jednak rysunki należycie wywiązują się ze swojej roli.

Jak można zwieńczyć recenzję? Komiks ocieka ciężkim klimatem, zaś przedstawione wydarzenia przerażają swoją – co może wydawać wręcz nieprawdopodobne – możliwą autentycznością, przedstawiając Afrykę z perspektywy jej najstraszniejszej strony wyprawnych z jakiejkolwiek przyzwoitości dyktatorów. T’zee powinno zainteresować wszystkich miłośników political-fiction, gdzie political bierze górę nad fiction.