Skorpion (wydanie zbiorcze) #2

Wyścig o relikwię krzyża świętego Piotra trwa w najlepsze. Nowo wybrany demoniczny papież Trebaldi potrzebuje artefaktu by na trwałe ugruntować swoją pozycję w Watykanie, jego adwersarze zaś mają plan zgoła odwrotny: dla nich posiadanie krzyża może zapewnić moc pozwalającą na usunięcie despoty z papieskiego tronu. Linia podziału pomiędzy stronnictwami wydaje się więc klarowna, jednakże to tylko pozory: zdrada goni zdradę i nikt w zasadzie nie może być pewien swego bezpieczeństwa. Jak w tym wyścigu poradzi sobie Skorpion, który kolejno musi odwiedzić Stambuł, Kapadocję i Ziemię Świętą?

W pierwszych trzech albumach duet w składzie Stephen Desberg i Enrico Marini wysoko zawiesił poprzeczkę, dostarczając czytelnikom pierwszorzędnej jakości rozrywkę w klimacie – nawet jeśli jest to sformułowanie nieco na wyrost – powieści płaszcza i szpady. Dlatego też, nie mniejsze oczekiwania towarzyszyły mi względem kolejnych trzech epizodów, które wydawnictwo Egmont zebrało w jeden tom zbiorczy.

Pod kilkoma względami Demon w Watykanie, Święta Dolina oraz Skarb Świątyni są nawet bogatsze niż pierwsze trzy alnumy, których akcja osadzona była w Rzymie i okolicach i poniekąd miała charakter lokalny. Rozszerzenie spektrum geograficznego o stolicę Imperium Osmańskeigo, Anatolię i Bliski Wschód podniosło rangę intrygi, zwłaszcza że na kartach komiksu zagościły nawiązania do templariuszy i.... Krzyżacy, nawet jeśli reprezentowani przez jednego, osamotnionego rycerza.

Cóż, od strony scenariusza wszystko to przełożyło się na niezwykle dynamiczny komiks, w którym Skorpion musi rozwikłać tajemnicę położenia pożądanego przez wszystkich artefaktu, co regularnie przerywane jest potyczkami z tropiącymi go mnichami-wojownikami – dla przypomnienia: jest to zbrojne ramię papieża Trebaldiego – żołnierzami osmańskimi, zwykłymi bandziorami oraz zdrajcami z otoczenia głównego bohatera. Dzieję się więc wiele, czasami może aż nazbyt, bowiem ekipa pokonuje Anatolię w zastanawiająco szybkim tempie.

Oczywiście, pomimo quasi historycznego anturażu nie należy rozpatrywać Skorpiona jako powieści historycznej, tylko jako lekka przygodówkę pokroju Kodu da Vinci tyle, że osadzoną w XVIII wieku. Główną rolę w intrydze odgrywają – a jakże! – templariusze wraz z ich tajemnicami, zaś głosem sumienia są Krzyżacy, co akurat może być nieco irytujące z perspektywy polskiego czytelnika. Na to jednak, jak zresztą na każdy jeden element należy przymknąć oko i nie przywiązywać większej wagi do rozmaitych, wcale licznych głupotek.

Ciekawe rzeczy dzieją się również w otoczeniu Skorpiona. Desberg znakomicie wykreował atmosferę podejrzliwości z powodu wszechobecnej zdrady, której mogą oczekiwać tak główny bohater, jak i towarzysze wyprawy, niezależnie od ich motywów stojących za przyłączeniem się do ekspedycji. Prym tu wiedzie dobrze już znana Mejai, ale nie tylko ona podejmie kilka zaskakujących, a przy tym brzemiennych w skutkach decyzji. Przy okazji wyjaśniona zostanie pierwsza porcja zagadek i to te należy docenić, scenarzysta bowiem zręcznie dozuje informacje, jednocześnie zawieszając nowy cliffhanger.

Odrobinę mniej powodów do zachwytów dał niestety Marini i raczej nie jest to kwestia opatrzenia się z jego grafikami. Po prawdzie rysunki nadal potrafią zachwycić, jednakże przydarza im się to rzadziej. Warto wspomnieć cudowne ilustracje Rzymu: rewelacyjnie malowane, lecz przede wszystkim udanie przedstawiające znane budowle. Niestety, w przypadku równie malowniczego Stambułu Marini nie pokusił się o równie widowiskowe wizualizacje. Jest ładnie, ale – a może aż – tylko tyle. Znacznie lepiej prezentuje się niesamowita pod każdym względem Kapadocja i tutaj ilustrator pokazuje swój niesłychany talent i niezwykły styl, gdzie tło malowane jest inną technika niż bohaterowie, wyraźnie zaznaczeni na pierwszym planie. Oczywiście nie wolno tutaj nadmiernie narzekać, bowiem Skorpion to nadal jedna z najlepszych serii od strony artystycznej.

Co można napisać po drugim tomie zbiorczym cyklu? Dwie rzeczy zaledwie: po pierwsze, dotarliśmy właśnie prawie do półmetka cyklu; a po drugie, najchętniej już jutro poznałbym ciąg dalszy. Bo Skorpiona czyta się świetnie, strona po stronie pochłaniając tę dynamiczną i wciągającą historię.