Sandman #8: Koniec światów

Brant nie mógł przewidzieć, jak zakończy się podróż autem pewnej czerwcowej nocy. Owszem, wypadki się zdarzają, ale że ten, jaki spotkał właśnie jego, spowoduje zimowa zamieć? Raczej nie. A to nie koniec niesamowitości – gospoda, do której trafia wraz z ranną pasażerką Charlene, okazuje się wypełniona osobistościami, przy których śnieg w czerwcu okazuje się niczym nadzwyczajnym. Wszystkich łączy jedno: są zbłąkanymi wędrowcami, którzy próbują przetrwać niedogodności, opowiadając historie – zazwyczaj jeszcze dziwniejsze niż sami opowiadający.

Koniec światów to w istocie zbiór niezależnych i zupełnie odmiennych tematycznie rozdziałów, które łączy główny wątek, jakim jest pobyt dziwacznych gości w równie zjawiskowej gospodzie. Historie, jak to u Neila Gaimana, troszkę bawią, a troszkę szokują pomysłowością, nieodmiennie dowodząc niebywałej wyobraźni scenarzysty. Co ważne, poziom czterech z nich jest bardzo wysoki, co wbrew pozorom nie jest takie oczywiste, zwłaszcza w przypadku późniejszej twórczości autora. Cóż więc zaserwowano czytelnikom w ósmym albumie Sandmana?

Po niedługim wstępie, kiedy to czytelnik dowiaduje się, w jaki sposób Brant i Charlene dotarli do schronienia, jeden z bohaterów zaczyna snuć pierwszą historię. Opowieść o dwóch miastach jest tekstem najkrótszym i… najsłabszym, chociaż może lepiej napisać, że nudnym. Po kilkunastu stronach przemierzania alternatywnego nijakiego graficznie miasta można nabrać obawy o ogólną jakość albumu.

Kolejny rozdział, Opowieść Cluracana, to już zupełnie inna jakościowo liga.  Tekst jest ponurą, choć narysowaną z wykorzystaniem pastelowych barw, metaforą traktująca o władzy absolutnej. Ot, władczyni magicznego królestwa zleca swojemu słudze wizytę w długo nieodwiedzanej krainie śmiertelnych, z dość prozaicznego powodu: Cluracan ma nie dopuścić do zawiązania sojuszu przez domeny śmiertelników. Na pierwszy rzut oka intryga królowej może wzbudzać niechęć, jednakże szybko okazuje się, że miastem Aurelią rządzi totalny szaleniec, dzierżący w swoich dłoniach władzę tak świecką, jak i duchową. A że Cluracan dodatkowo komplikuje sobie sytuację… Sprawdźcie sami, co z tego wyniknie, dodam jedynie, że Gaiman kreśli przerażający obraz jednostki, która nigdy nie powinna była władać.

Lewiatan Hoba kładzie akcenty na zupełnie innym aspekcie: marzeniu, jakie przypadło zwykłemu chłopakowi pragnącemu zostać wilkiem morskim. Żeby to osiągnąć, musi pilnie strzec swoich sekretów, których ujawnienie pociągnęłoby za sobą bardziej i mniej błahe konsekwencje. W rezultacie powstał niemalże bajkowy utwór, porywający oraz zwieńczony świetnym twistem, którego zdradzić nie wolno. W Lewiatanie... znajdziemy również barwne postaci oraz niezłe ilustracje.

Mocnym pastiszem życia politycznego jest z kolei Złoty chłopak, gdzie Gaiman snuje wizję idealnych przedstawicieli tego zajęcia, traktujących zawód jak powołanie, oddanych służbie społeczeństwu, z wirtuozerią rozwiązujących bolączki świata i niepodatnych na korupcję. Taki jest bohater, który symbolicznego namaszczenia dostępuje z ręki Nixona, co samo w sobie jest niezwykle błyskotliwym chwytem ze strony scenarzysty, bowiem to ten prezydent jak mało który kojarzy się z nieczystymi zagrywkami względem politycznych oponentów.

Jednak prawdziwą petardę scenarzysta pozostawił na koniec. W ostatnim rozdziale odwiedzamy fantazyjną, ogromną nekropolię Lithargis. Jej mieszkańcy są niezastąpionymi, świadczącymi usługi wszelkiego rodzaju, zależnie od upodobań klienta, grabarzami. Praca to dla nich coś więcej niż wykonywany zawód: to najświętsze powołanie i biada temu, kto nie podejdzie do obowiązków z należytym oddaniem. Jak można podsumować ten komiks? Jest to jeden z absolutnie najbardziej zakręconych i niesamowitych utworów, jakie wyszły spod pióra Brytyjczyka i choćby dla tej historii należy zapoznać się z Końcem światów.

Można odnieść wrażeniem, że tytułowy Sandman pełni w ósmym tomie drugoplanową rolę – i rzeczywiście tak jest. Morfeusz pojawia się epizodycznie, znacznie częściej z kadrów wygląda jego siostra. Mimo to czuć wpływ Pana Snów, nieopisaną obecność w każdym możliwym, odwiedzanym przez czytelników wszechświecie, zaś dzięki temu łatwiej jest czytelnikowi pogodzić się z niekiedy wręcz symboliczną obecnością tytułowego bohatera na kartach recenzowanego tomu.

Koniec światów to komiks nie tylko dla miłośników Sandmana. Co więcej, to nie tylko komiks dla fanów brytyjskiego twórcy. Przyjemności z obcowania z pomysłowymi, a chwilami nawet szokującymi opowieściami doświadczą wszyscy koneserzy dobrych, wciągających historii, w które umiejętnie wpleciono treści nadające utworom głębi. To po prostu świetna opowieść.