Paper Girls

Sentymenty to potężna rzecz, przywiązująca osobę do wydarzeń wspominanych z nostalgią. Czasami uniemożliwiają wykonanie kroku do przodu, czasami jednak stają się źródłem twórczej weny. Przykładem jak sentyment może przerodzić się w inspirację są Paper Girls Briana K. Vaughana. Amerykański scenarzysta w wywiadzie udzielonym dla Los Angeles Times przyznał, że chciał stworzyć komiks, na którego karty przeleje wspomnienia z czasów, gdy był dwunastolatkiem, a wiek ten osiągnął w roku 1988. Formą wyrazu dla jego wspomnień stała się właśnie opowieść o nastoletnich roznosicielkach prasy.

I prawdę pisząc, w tym elemencie Vaughan dopiął swego. Czytelnicy pamiętający czasy "natapirowanych" fryzur, transmitowaną na pół świata konferencje na linii Reagan-Gorbaczow, katastrofę kosmicznego wahadłowca Challanger, wybuch w Czarnobylu, pierwsze filmy o Freddym Kruegerze oraz zagrywający się z gry na konsolach Atari, będą wniebowzięci. Ale to nie wszystko, kolejne gadżety, które przenoszą czytelnika w czasie to jawne nawiązanie do kultowego E.T., w końcu bohaterami są nastolatki śmigające na rowerach, zaś samej przygody nie powstydziłby się Richard Donner oraz Steven Spielberg, czyli reżyser i pomysłodawca Goonies. Używając slangowego zwrotu, jest "na wypasie", a Paper Girls to świetny powrót do przeszłości dla współczesnych czterdziestolatków oraz swoiste źródło wiedzy dla młodszych czytelników.  

Mogłoby się wiec wydawać, że to komiks wręcz idealny, tak jak głoszą reklamy na jego okładce. Niestety tak nie jest. Przede wszystkim nie kupuję głównych bohaterek, zaledwie dwunastoletnich dziewczyn. Samemu "dysponując" prawie trzynastoletnią córką nie jestem w stanie wyobrazić sobie ani jej, ani jej rówieśniczek jeżdżących na rowerze o piątej rano, palących, na potęgę klnących, posługujących się bronią oraz pojęciami niewłaściwymi dla ich wieku. Zwłaszcza, że jedna z bohaterek wywodzi się z tak zwanego "dobrego domu" i trudno zrozumieć jej potrzebę dorabiania sobie poprzez rozwożenie gazet. Wydaje się, że Vaughan zagalopował się nieco, tracąc kontrolę na bohaterkami.

Ambiwalentne uczucia budzi również fabuła. Z jednej strony nakreślona została interesująca koncepcja podróży w czasie i przestrzeni, co również docenią miłośnicy wypatrywania rozmaitych drugoplanowych detali. Z drugiej zaś na przestrzeni pięciu zeszytów – a więc jednej trzeciej całości – składających się na niniejsze wydanie, motywy sterujące zagadkową siłą stojącą za wydarzeniami pozostają osnute mgłą tajemnicy. Mimo że adwersarz młodzieży ukazuje twarz, to jednak trudno odgadnąć cel i powód jego działań. Zamiast tego czytelnicy poczęstowani zostali wartko prowadzoną od tarapatów do tarapatów historią nastolatek. Po pięciu zeszytach, dynamiczne tu i teraz zdecydowanie zastępuje klarowny, długofalowy scenariusz. Zaryzykuję twierdzenie, że Vaughan miał pomysł na historię, ale pozwolił jej żyć własnym losem, niespecjalnie ją kontrolując.

No i oprawa graficzna Cliffa Chianga. Ta jest do bólu przeciętna. Niczego nie można jej w zasadzie zarzucić, kreska i kolory zostały umiejętnie dobrane, ale w żadnym wypadku nie zapadają w pamięć. W warstwie artystycznej to kolejny "jakiśtam" amerykański komiks, następnego dnia ulatujący w niepamięć.

Już dawno żaden tytuł komiksowy nie wzbudził we mnie tak skrajnych odczuć. Z jednej strony nie sposób przejść obojętnie obok tej bardzo udanej podróży w czasie, by móc raz jeszcze rozkoszować się własnymi wspomnieniami, paradoksalnie tak bliskimi tym, które stały się dla Vaughana inspiracją do napisania scenariusza Paper Girls. Z drugiej zaś zaprezentowana historia jest dość chaotyczna i – póki co – mało porywająca. Należy więc uzbroić się w cierpliwość i poczekać, co przyniosą kolejne odsłony przygód krnąbrnych dziewcząt.