Nautilus #1: Teatr cieni

Na przełomie wieków świat po raz kolejny stanął na krawędzi wojny pomiędzy dwoma mocarstwami. Z jednej strony konfliktu znalazła się bogata w kolonie i poczuwająca się do wyższości kulturowej Wielka Brytania, z drugiej zaś rozrastające się bez umiaru, łase na nowe terytoria Imperium Rosyjskie. Niefortunna misja pracującego dla Brytyjczyków Kima, z pochodzenia Irlandczyka i Hindusa, może stać się zarzewiem otwartego konfliktu. Żeby zapobiec wybuchowi wojny i oczyścić swoje imię, główny bohater musi odnaleźć kapitana Nemo, człowieka, który od wielu lat już nie żyje. Rzekomo.

Teatr cieni otwiera trzytomowy cykl Nautilus: przygodową historię umiejscowioną w arcyciekawych czasach ekspansji kolonialnej, mocarstwowego wyścigu po ziemie, której akcję ulokowano w egzotycznych miejscach, a na kadrach gości jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci, jaką niewątpliwie jest kapitan Nemo. Opowieść nie jest jednak sequelem, a bynajmniej bezpośrednim, a legendarny dowódca okrętu podwodnego dopiero na ostatnich kilkunastu stronach zaczyna odgrywać rzeczywiście istotną rolę. Czy to źle?

Decydując się na taką koncepcję, scenarzysta Mathieu Mariolle zapewnił sobie swobodę działania na przestrzeni pierwszych kilkudziesięciu stron, tworząc intrygę oraz budując wizerunek głównego bohatera, który zyskuje u czytelnika silną, nie przesłonioną przez Nemo pozycję. A o tym, że scenarzysta potrafi zrobić użytek z wachlowania rozmaitymi konwencjami, czytelnicy mogą się przekonać, sięgając po znakomitą Drogę miecza. 

Niestety, póki co Teatr cieni nie jest tak dobry, jak przywołany wyżej tytuł. Nie jest to zła opowieść przygodowo-sensacyjna, jednak w trakcie lektury czytelnik regularnie doświadcza deja vu. Ot, Kim jest kolejnym agentem wplątanym w intrygę z kilkoma niewiadomymi, a dodatkowo musi udowodnić swoją niewinność osobom, które darzą go osobistą niechęcią, z byłą przyjaciółką włącznie. Jakkolwiek brzmi to interesująco bądź wtórnie – zależnie od osobistych preferencji – to każdy z klocków na których zbudowano scenariusz, ulokowany został we właściwym miejscu. Tym niemniej znaczna część perypetii Kima to zbitka rzeczy kiedyś już wielokrotnie widzianych.

Mimo wszystko historię czyta się nieźle, w czym niewątpliwie pomaga sceneria zobrazowana przez Gueanela Grabowskiego. Kadry co prawda niczym się nie wyróżniają, ale i nie dają powodów do narzekania a, paradoksalnie, przedstawiony na kadrach ówczesny Bombaj i skuta lodem Syberia pobudzają wyobraźnię odbiorcy.

Pomijając fantastyczną otoczkę, symbolicznie reprezentowaną przez majestatyczną sylwetkę Nautilusa, to właśnie połączenie egzotycznych lokacji z wyrazistymi postaciami oraz bardzo ciekawym okresem historycznym stanowią o sile pierwszego tomu. To jednak, jak rozwinie się historia i jaką rolę odegra legendarny kapitan, wyjdzie dopiero w praniu. Póki co jest poprawnie, może nawet obiecująco i… tyle.