Marvel Now! 2.0 (wyd. zbiorcze): Thanos. Tom 2

Za sterami zeszytów składających się na drugi tom Thanosa Donny Cates zastąpił Jeffa Lemire'a. Po napisanym przez Catesa, nieudanym Doktorze Strange’u #04, powątpiewałem, czy zmiana przysłuży się Szalonemu Tytanowi. Choć ten w wersji Lemire’a miał swoje problemy, to jednak Kanadyjczyk czerpał garściami z fundamentalnych cech postaci i przekuł je w kilka zapadających w pamięć momentów, na czele z żebraczą tułaczką Thanosa czy spotkaniem z trybunałem. Jednak to dopiero następca Lemire’a na dobre zabawił się życiorysem tytułowego bohatera, dostarczając czytelnikom wysokooktanowej jazdy bez trzymanki. I to w momencie, gdy we wszechświecie pozostał już niemal tylko Szalony Tytan.

Thanos pozostaje przekonany o swojej wielkości i uważa, że przejęcie władzy we wszechświecie to tylko kwestia czasu. Los płata jednak figle nawet najpotężniejszym istotom – na drodze tytana pojawia się Cosmic Ghost Rider i przenosi go w przyszłość, gdzie spotyka się ze starszym sobą. Co spotka Thanosa? I dlaczego wzywa samego siebie z przeszłości? Jaką rolę odgrywa Ghost Rider, nieszczególnie zachwycony znalezieniem się w tak groźnym towarzystwie?

Donny Cates przykuwa uwagę od samego startu ponad 250-stronicowego tomu. Cięty język dotkniętego obłędem Ghost Ridera dobrze uzupełnia mrukliwość obu Thanosów, z kolei ich konfrontacja i przewijający się motyw kultu kobiecej emanacji Śmierci skutecznie zachęcają do zagłębienia się w lekturę.

Na kolejnych stronach czeka nas przednia zabawa, gdyż Cates właśnie na tym się koncentruje – podróże temporalne to pretekst do wywrócenia życiorysów paru postaci z Ghost Riderem i Thanosem na czele, ponieważ pozostali bohaterowie nie mają tu wielkiego znaczenia, nawet jeśli mowa o potężnym Galaktusie. Spięcia pomiędzy oboma tytanami, próby powstrzymania dopiero rodzących się morderczych skłonności Thanosa i w końcu zakręcone losy Ghost Ridera czynią z tego komiksu smaczną pożywkę dla złaknionych superhero bez pretensji do bycia czymś więcej niż efektowną rozrywką.

Słabiej od scenariusza prezentuje się warstwa graficzna, ale warto rozgraniczyć przyjemne dla oka, posępne i kiedy trzeba nakreślone z rozmachem, prace Briana Shawa pokolorowane z wyczuciem przez Antonio Fabela, od rysunków Dylana Burnetta, którego grube linie i skłonność do karykaturalizowania mimiki bohaterów wypadają blado.

Drugi tom Thanosa zaskakuje lekkością, z jaką Cates prowadzi efektowną i przyjemnie zwariowaną fabułę opartą na okrucieństwie Thanosa i szaleństwu Ghost Ridera. Jeden z lepszych, lekkich oraz typowo rozrywkowych komiksów ostatnich miesięcy.