Kuro #2

W domu najlepiej

Autor: Shadov

Kuro #2
Kuro autorstwa SO-MA-TO to powieść skupiająca się wokół urzekającej bohaterki Koko, dla której niewiedza jest błogosławieństwem. Dlaczego? Rodzinne miasteczko skrywa przerażającą tajemnicę, przez którą mieszkańcy każdego dnia żyją w strachu. Wszyscy za wyjątkiem Koko, która owego problemu zwyczajnie nie dostrzega.

Drugi tom kontynuuje przygody drobnej i uroczej dziewczynki, która w wyniku pewnych wydarzeń została pokrzywdzona przez los - jej rodzice zginęli w wypadku. Teraz, samotnie, wraz ze swoim kotem Kuro mieszka w ogromnej rodzinnej posiadłości, zlokalizowanej na wzgórzu, u podnóża mając nieduże miasteczko. Nie jest to jednak zwyczajna miejscowość. Znajduje się w pobliżu tajemniczego i niebezpiecznego lasu, w którym żyją przerażające potwory, gotowe pożreć zabłąkanych mieszczan i tylko cienka biała linia chroni wszystkich przed tajemniczymi stworzeniami. Koko, chociaż do miasteczka ma chwilę drogi, to ciągle cieszy się odwiedzinami najbliższych przyjaciół. A ponieważ zbliża się jedno z większych wydarzeń zwane Wielkim Targiem, bohaterka nie omieszka wybrać się na małe zakupy, zwłaszcza że pamięta czasy, gdy na Targ chodziła z rodzicami.

Podobnie jak w poprzednim albumie, tak i tutaj wyraźnie zaznaczony jest podział pomiędzy opowieścią fabularną, a krótkimi historiami odnoszącymi się do przeszłości protagonistki oraz jej rodzinnego miasteczka. Jeśli chodzi o tą główną, prezentującą obecne życie Koko, to z rozczarowaniem trzeba stwierdzić, że wypada słabiej względem Kuro #1. Przede wszystkim wydarzenia są spokojniejsze, a momentami wręcz nużą. Poprzednio autorka SO-MA-TO mocno akcentowała inność kota Kuro, stawiając na jego drodze przeszkody nie do pokonania dla człowieka. Zaowocowało to ciekawymi sytuacjami, w których nieświadoma Koko nie dostrzegała, czasami wręcz superbohaterskich wyczynów swojego pupila. Z kolei tom drugi w dużej mierze skupił się na relacjach bohaterów, którzy w życiu protagonistki odegrali i odgrywają znaczniejsze role, czyli Doktorze, Brendzie, jej córce Sesame, Marii i Milk. A jedyny większy zwrot akcji, nieco zmieniający powstałe między bohaterami relacje, pojawił się w końcówce głównej opowieści fabularnej. I niestety, dla protagonistki był nieprzyjemny w skutkach.

Kuro #2 nie kończy się jedynie na kocim pupilu Koko. Tomik przyniósł wiele nowych informacji odnośnie świata, w którym obok ludzi żyją dziwne, rządne krwi bestie. Znalazło się również miejsce na krótką retrospekcję oraz kilka głębszych przemyśleń, wspomnianych wcześniej, drugoplanowych postaci. To z nich właśnie dowiemy się o wydarzeniach, w skutek których protagonistka nie potrafi dostrzegać istot z lasu. Ważna jest także jedna z krótkich opowieści, na końcu książki, zatytułowana 3 lata temu. Odnosi się bezpośrednio do relacji Mari i Koko, rozwijając pewien wątek, który przez chwilę śledzimy na planszach głównej historii.

O ile główna opowieść nie przykuwa już tak uwagi, to o tyle pozostałe kilkustronicowe opowiadania dość dobrze budują klimat i nieco rekompensują resztę mangi. Są lepsze niż w poprzednim albumie, ponieważ ciekawiej ukazały życie mieszkańców nietypowego miasteczka oraz samą Koko. Tutaj wyróżnić należy dwie: O zbieraczach i O posiadłości. Podczas lektury najbardziej uderzy sposób, w jaki mangaka nakreślił sceny: są tajemnicze, nostalgiczne oraz przygnębiające i, co ciekawe nie wiążą się z główną osią fabularną. Mamy do czynienia z przerażającymi sytuacjami, z których mieszkańcy wynieśli nieco doświadczenia na przyszłość. Całkowicie odmiennie prezentuje się krótka opowieść zatytułowana 26.5, będąca bajką o kocie Kuro stworzoną przez Koko (bohaterka pragnie zostać pisarką, więc w wolnych chwilach spisuje wymyślone przygody o sobie i swoim kocie). Ma ona charakter czytanki dla najmłodszych, bogatej w zabawne sceny, prowadzące do szczęśliwego zakończenia.

W kwestii bohaterów, autorka trzyma się grupki poznanej w pierwszym tomie, rozwija ich osobowości, ukazuje relacje z innymi. Co ciekawe najsłabiej wypada Koko, nadzwyczaj spokojna i prostolinijna, niczym się nie wyróżnia. Za to znacznie ciekawiej pokazano Milk - rówieśniczkę Koko, która ze względu na przyjaźń z nią namieszała nieco w jej relacji z Kuro.

Rysunkowo jest równie solidnie, co w pierwszym tomie. SO-MA-TO ma lekką i miękka kreskę sprawiającą, że rysunki przywodzą na myśl ilustrowane bajki dla dzieci. Nie można odmówić jej także talentu do rysowania najmłodszych, główna bohaterka jest tak urocza, że od razu zyskuje sympatię czytelnika. Zauważalne są również detale i efektowne cieniowanie w pobocznych, krótkich historiach. Świetnie widać to w dwóch: Opowieści o zbieraczach i Opowieści o posiadłości. Tutaj kadry mające być straszne i przerażające, naprawdę wywołują ciarki. Podobnie jak i w pierwszym tomie, główną opowieść fabularną ozdobiono lekkimi, akwarelowymi barwami, sprawiającymi, że całość nabrała charakteru baśni.

Drugi tom, kontynuujący przygody kota Kuro i Koko, niestety jest nieco słabszy. Pomimo dobrych historii pobocznych, to niezbyt dograna główna fabuła obniża zainteresowanie. Niemniej Kuro #2 nadal potrafi zaskoczyć, no i nadal zachwyca graficznie. Więc ci, co przygodę z Kuro zaczęli, mogą spokojnie ją kontynuować.